Ουκ ολίγες φορές έχει συζητηθεί και συζητιέται μεταξύ μας ειδικά αυτήν την περίοδο, την περίοδο τουτέστιν που θα πάρει ο καθένας μας σοβαρές προσωπικές αποφάσεις, για το ποιος ευθύνεται για την χιλιοειπωμένη δεν γνωρίζω ακόμα αν είναι και χιλιοτραγουδισμένη καθοδική πορεία των Ελλήνων προς την αβεβαιότητα.Τι ακριβώς και επισταμένως συζητιέται;Μα για το ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της καταστάσεως η οποία εμφανίζεται σε κάθε της έξοδο από τις σκέψεις των ανθρώπων με το πορφυρό ένδυμα της οικονομικής δυστοκίας. Εύκολη ή δύσκολη η απάντηση; Ας το δούμε. Η μία πλευρά ισχυρίζεται ότι αυτός ο εκτροχιασμός από τις ράγες του ευδαιμονισμού οφείλεται στους πολιτικούς εκφραστές μας και η άλλη στηρίζει τη θέση της λέγοντας ότι όλο αυτό το γεγονός που μας υποχρέωσε να αλλάξουμε συνήθειες; είναι καρπός των ελληνόφωνων κατοίκων της χώρας που βρίσκεται στο νοτιανατολικό άκρο της Ευρώπης και αποτελεί μαλακό υπογάστριο της. Είναι θέμα ποσοστών για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο; Δεν είναι θέμα ερμηνείας ποσοστών αλλά οπτικής γωνίας που θα το αντικρίσει κάποιος. Συνήθως ο νεοέλληνας διαλέγει την οπτική γωνία η οποία καταργεί ως διά μαγείας την δική του υπαιτιότητα για όλα εκείνα τα παλάτια που χτίστηκαν στην άμμο! Αντί λοιπόν να αναζητήσει πρωτίστως ευθύνες για αυτό το χάλι από τον βαθύτερο εσωτερικό στοχασμό του, που του κοίμισε τη συνείδηση και δευτερευόντως από τους υπόλοιπους συμπολίτες του που τους βλέπει συνάμα ο ήλιος, από τους υπόλοιπους συμπολίτες του που δεν έχουν ωστόσο δύο πτυχία, τρία μεταπτυχιακά και δύο «master» στην κατοχή τους όπως έχει αυτός εντούτοις διαθέτουν πτυχία με «master» μαζί στις διαπροσωπικές σχέσεις, μεταβιβάζει με ελαφρά τη καρδία το χαρτοφυλάκιο αυτό στο εγχώριο κυρίως πολιτικό προσωπικό που όμως ο ίδιος ανεβάζει(sic)στα προεκλογικά μπαλκόνια και μετέπειτα τοποθετεί στα βουλευτικά έδρανα! Είναι σαφώς πιο εύκολο να μετακυλύεις το μερίδιο των ευθυνών που σου αναλογούν διότι για να παραδεχτείς ότι φταις και να αναφωνήσεις «mea culpa» θα χρειαστεί να δουλέψεις σκληρά με το πνεύμα σου και η πνευματική εργασία κουράζει έντονα. Μπροστά στην καθημερινότητα σας είναι τα αποτελέσματα της σαραντάχρονης(και βάλε)πνευματικής αβαρίας. Τα βλέπατε και τα βλέπετε ασχέτως αν δεν τα ερμηνεύετε. Το πλοίο βούλιαζε αλλά εσείς συνεχίζατε ατάραχοι να παίζετε πιάνο με την ισχνή ως και ανύπαρκτη αίσθηση υπευθυνότητας να κάνει τον καπετάνιο! Μάλλον θα ξέρετε κάτι παραπάνω από ναυσιπλοΐα για αυτό δεν ανησυχήσατε για το ενδεχόμενο ναυαγίου. Το κράτος τώρα που όλοι σχεδόν υβρίζουν μολαταύτα καταδέχονται και αμείβονται απ ΄ αυτό, αμείβονταν μάλιστα με δυσανάλογα ποσά σχετικά με αυτά που πρόσφεραν(τις λαμπρές εξαιρέσεις που ισοσκέλιζαν την κατάσταση δεν τις αγγίζει αυτό)στα χρόνια των θηλυκών βοδιών αγέλης, θυμάστε με δανεικά αργύρια, που κρυβόταν; Για ποιο λόγο δεν έδινε το καλό παράδειγμα όντας θεατής σε αυτό το παλαβό και αδιανόητο για σώφρονες ανθρώπους θέαμα που «κοίταζε»; Ποια ήταν αιτία που τροφοδοτούσε τις ορέξεις του λαίμαργου κοινωνικού συνόλου με μηχανοδηγό την εκτελεστική εξουσία; Γιατί αυτή η εκτελεστική εξουσία δεν εφάρμοσε ποτέ με πείσμα την ομαλότητα, με τέτοιο τρόπο την ισονομία ώστε αυτή να είναι κρυστάλλινη και την αξιοκρατία με τέτοια πυγμή που να δείχνει και αυτή με τη σειρά της ότι είναι ατράνταχτη; Η απάντηση είναι απλή. Αυτό που έδειξε η ελληνική κοινωνία είναι ότι δεν ήθελε τα παραπάνω που συνδέονται με το καλό όλων, μα λαχταρούσε το ειδικό καλό που θα παρέκαμπτε τις εξειδικευμένες γνώσεις ενός πολίτη και θα προωθούσε τις «εξειδικευμένες» γνώσεις ενός άλλου στις δημόσιες σχέσεις. Το ερέθισμα λοιπόν για να χτιστεί αυτή η άνευρη και άτολμη πολιτεία σε γυάλινες βάσεις που έγιναν χίλια κομμάτια το πήραν οι κύριοι και οι κυρίες που φορούν την πολιτική τήβεννο από τους πολλούς ασχέτως εάν δεν επωφελήθηκαν και δεν επωφελούνται όλοι. Υπήρχε η λεκτική πίεση στους υποψήφιους υπερασπιστές της δικαιοσύνης, της αλήθειας και της διαφάνειας ότι δεν θα τιμηθούν με την ψήφο του εκλογικού σώματος αν δεν… Έτσι υπέκυπταν και γίνονταν διαχρονικά «θυσία» ως άλλη υποψήφια Ιφιγένεια για να κάνουν κάποιοι και κάποιες αυτό που ποθούσαν. Τι ποθούσαν; Μα τη μεγάλη ζωή! Εκ των υστέρων, στα ανέμελα χρόνια που τα χρήματα ήταν τόσα πολλά που δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε έγινε πλήρως κατανοητό αυτό. Μια μεγάλη ζωή που πήρε σάρκα και οστά με τα τραπεζογραμμάτια που ήρθαν μέσα σε δούρειο ίππο από τη Γηραιά Ήπειρο. Να σημειώσω εδώ ότι στην περίπτωση του βασιλιά Αγαμέμνονα η θυσία της Ιφιγένειας θα γίνονταν για να πάρουν τα πανιά των καραβιών του αέρα και να εκστρατεύσουν για την Τροία ενώ στη δική μας έγινε για να πάρουν τα μυαλά μας αέρα και να εκστρατεύσουμε για άλλες πολιτείες με σκοπό να γευτούμε εμπειρίες μοναδικές και συνάμα λυτρωτικές που λέει και το τραγούδι! Ας μην γελιόμαστε. Η πολιτική καθεστηκυία τάξη σφυγμομετρά ανά διαστήματα την τάση, το τι θέλουν και τι επιδιώκουν οι μάζες. Οι μάζες που διαθέτουν το εκπληκτικό γνώρισμα της μικρής ικανότητας κρίσης και της τεραστίας δυνατότητας στο να ξεχνούν εξέπεμπαν τέτοια αύρα που η επίσημη εξουσία την εισέπραττε και αποφάσιζε το πόσο θα εφαρμόζεται η κανονικότητα. Ελεγκτικοί μηχανισμοί, κανονισμοί, κριτήρια, όρια υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μα κατά ένα περίεργο τρόπο που χρήζει επιστημονικής έρευνας όλα αυτά προκαλούσαν και προκαλούν ναυτία σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Ο προγραμματισμός, η ανάπτυξη, η πρόοδος έφταναν πάντοτε αργοπορημένα στο ραντεβού τους και επειδή η φύση είναι δίκαιη και απεχθάνεται τα κενά ήρθε και τα συμπλήρωσε με την ξένη επιστασία η οποία θα μας ήταν άγνωστη εάν μας άγγιζε το λογικό και δεν ακκιζόμασταν με την παιδαριώδη συμπεριφορά συνεπικουρούμενοι από ισχυρές μειοψηφίες που το αποτέλεσμα της παρέας με αυτές ήταν να μας χτυπήσει την πόρτα ο παραλογισμός που προκαλεί πάμπολλα ερωτηματικά για το ακαλλιέργητο και χέρσο πεδίο της λογικής και της αντίληψης μας. Παρενθετικά και κάπου αλλού η φύση σιχαίνεται τα κενά. Τα συμπληρώνει σταθερά χρόνια τώρα . Τα μάτια σας ενώ είναι ανοιχτά δε βλέπουν. Δεν πειράζει θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε σε λίγο. Τα δάκρυα κάποιων ήδη «τρέχουν». Αυτή η άλογη διάθεση για την εφαρμογή της κανονικότητας όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας άναψε τη θρυαλλίδα που τίναξε τα θεμέλια του σαθρού οικοδομήματος με την έλξη προς την κατάρρευση να αποτελεί μοιραία τη μόνη διαδρομή. Τούτη η διαδρομή που ήταν διανθισμένη με μια εικονική πραγματικότητα τρομερά επιζήμια. Την νοσταλγείτε; Θέλετε να την ξαναζήσετε γυρνώντας στα παλιά; Θέλετε να συνεχίζετε να παίζετε το ρόλο του ανικανοποίητου παιδιού και το κράτος να έχει αυτόν του γονιού που κάνει τραγικά λάθη και αυτός; Δελεαστικά ερωτήματα από τις σειρήνες που δε λένε να σας αφήσουν ήσυχους και σας κάνουν να έχετε την εντύπωση ότι θα σας βοηθήσουν λύνοντας το μίτο της Αριάδνης για σας ώστε να γευτείτε μία πλούσια νέα ψευδαίσθηση. Είναι ή δεν είναι αλήθεια αυτό; Με συγχωρείτε μάλλον θα την έχετε για πολύ καιρό αυτήν την εντύπωση. Τα χωρίς χρωματισμό κλειδιά που θα σας οδηγήσουν στη συναρμολόγηση του πάζλ που έχει πάνω του αποτυπωμένο το βίο σας με αλήθεια και ρεαλισμό πάνω από όλα, μην τα ψάχνετε αλλού και μην περιμένετε από άλλους να σας τα δώσουν. Τα έχετε πάνω σας. Μήπως όμως η υπέρμετρη ολιγωρία χρόνων δεν σας αφήνει να τα δείτε; Ποιος ξέρει…