Ο πρώτος ξένος που συναντάμε στη ζωή μας … είναι το σώμα μας.
Το άκουσα χθες αυτό, σε μια συζήτηση 8 ατόμων και όλοι μείναμε άφωνοι , από την συνειδητοποίηση της αλήθειας!
Το σώμα μας που δεν το ξέρουμε , που το ταλαιπωρούμε, που το γεμίζουμε τοξίνες .
Που παραμένει για χρόνια άγνωστος και πρέπει να έρθει ο πόνος ή μια νόσος για να ασχοληθούμε μαζί του.
Το σώμα μας που είναι ο ναός της ψυχής μας και μόνο ελαττώματα του βρίσκουμε , ενώ εκείνο είναι εργαλείο, που μας πάει και μας φέρνει, μας κρατά όρθιους, μας δίνει τη δυνατότητα, να μυρίζουμε , ν´ ακούμε, να γευόμαστε, να βλέπουμε και ν´ αγγίζουμε!
Όσοι πέρασαν Covid ξέρουν πόσο πολύτιμες είναι οι αισθήσεις μας!
Αχ! Το σώμα μας που δεν το αγαπάμε, ειδικά εμείς οι γυναίκες , που μας πότισαν με ενοχές και «άπιαστα πρότυπα ομορφιάς»!
Εγώ λέω να ξεκινήσουμε όταν κοιτάζουμε στον καθρέφτη , να ψάχνουμε αυτό το ένα «όμορφο» πάνω μας, δεν μπορεί να μην υπάρχει, μια ελιά , μια φακίδα, ένα χαμόγελο πιστέψτε το, μόλις βρεις αυτό το ένα, θα βρεις και άλλα πολλά και δεν θα σε νοιάζει πια ούτε η κυτταρίτιδα , ούτε η ρυτίδα ούτε τα δυο ατίθασα στραβά κάτω δόντια!