Πουλόπο μ’, ασπροφόριατον,
τ’ ομμάτια σ’ γερανέα,
μίαν αδά, μίαν ακεί,
θαλασσοκυματέα μ’.
Πουλόπο μ’, σουκ’ και χόρεψον
αβούτο τον χορόν ι,
‘ς σο γιάν ισ’ ίνουμαι αετός,
πουλίν κι αερικόν ι.
Πουλόπο μ’, τ’ εγκαλόπο σου
μυρίζ’ τρανταφυλλέαν,
κι ατό το γλυκοφίλεμα σ’,
τσιτσέκ’ μανουσακέαν.
Πουλόπο μ’, τ’ ομματόπα σου
μαύρα και κεμερία,
όντες τερούν απ’ αφκακές,
ζελεύ η Παναΐα.
Πώς επορείς κ’ εφτάς ατό,
νε σκύλ’ γεννεμασέα,
απάν’ ‘ς σα πόνια τη σεβτάς,
καρφώντς ‘μεν μαχαιρέαν.
Πώς να χαλάνω το χατίρ’
ας σο μικρόν τ’ αρνίν ιμ’,
τα ψήα θε περιστερί
κι η κάρδια θε αρλίν ι.
Ρακίν κ’ ελογαρίαζα,
κρασίν απέσ’ ‘κ’ εφίνα,
κι ατώρα με νερόν μεθώ,
ας ση σεβτά σ’ το κρίμαν.
Ρασίν με ρασίν ‘κι ανταμών,
καρδόπον με καρδόπον,
τ’εμόν η στράτα εν τσιμέν,
τ’ εσόν καλτουρουμόπον.
Ραχιά θα σκίζω κ’έρχουμαι,
γιαβρόπο μ’, με τ’εσένα.
ατά ‘κι αποχωρίζνε ‘μας
κι ας είν’ και χιονιμένα.
Σ ‘σο έπαρ’, έπαρ’ έμαθες,
και ένα ξα ‘κι δίς με,
η σέβτα θέλ’ αλισβερίς
κ’ εσύ μωρέσα είσαι.
Σ σ’ αβού τον κόσμον άνθρωπον
κι η ψη πάνε ‘ς σον άδην,
απάν ‘ς ση γην ντο απομέν’,
ρίζα μ’, έν η εγάπη.
Σ σ’ απανωμέρ’ τη κάρδιας ιμ’,
η σεβτά σ’ εκαρφώθεν,
μικρίκον ένοιξεν γεράν
κι υστέρ’ επελαρώθεν.
Σ σ’ εμάς ‘κι ιεύ το τάβιγμαν,
‘κι πρέπ’ η χωρισία,
έναν καρδόπον φτυλακίζ’
‘ς σ’ εμέτερα τα ψήα.
