Η Ελλάδα παραμένει η χώρα με την περισσότερο κλειστή οικονομία στην Ε.Ε. και με ένα αναποτελεσματικό θεσμικό πλαίσιο, σύμφωνα με τον δείκτη οικονομικής ελευθερίας που δημοσιεύει το ΚΕΦΙΜ σε συνεργασία με το καναδικό Ινστιτούτο Fraser και αφορά δεδομένα του 2020
Όπως αναφέρεται στη φετινή μελέτη του Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας που δημοσιεύει σήμερα το ΚΕΦΙΜ, η πτώση 9 θέσεων που καταγράφει η Ελλάδα είναι ανησυχητική καθώς η χώρα μας καταλαμβάνει την 85η θέση ανάμεσα σε 165 χώρες. Η συνολική επίδοση της Ελλάδας στον Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας την τοποθετεί ανάμεσα στη Σερβία και τη Σαουδική Αραβία. Ιδιαίτερα προβληματικό είναι ακόμη το γεγονός ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει την τελευταία θέση ανάμεσα σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., με την αμέσως προηγούμενη χώρα (Πολωνία, 80ή) να βρίσκεται 5 θέσεις πιο ψηλά.
Η κατάταξη της Ελλάδας στα πέντε βασικά πεδία του δείκτη είναι:
-Μέγεθος του κράτους: 153η θέση
-Κράτος δικαίου και ιδιοκτησιακά δικαιώματα: 54η θέση
-Πρόσβαση σε ισχυρό νόμισμα: 75η θέση
-Ελευθερία στο διεθνές εμπόριο: 18η θέση
-Ρυθμιστικό περιβάλλον στην τραπεζική πίστη, τα εργασιακά και την επιχειρηματικότητα : 143η θέση.
Τρεις παρατηρήσεις απορρέουν από τα πιο πάνω που είναι χρήσιμες για όλους μας.
1. Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται για την κατάταξη των χωρών δεν αποτελούν κάτι καινούργιο. Στο μνημειώδες έργο τους «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη» οι συγγραφείς, Ντάρον Ατζέμογλου και Τζειμς Ρόμπινσον, διατυπώνουν τη θέση ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί αποτελούν τη βάση για την οικονομική επιτυχία ή αποτυχία. Το κορυφαίο ίσως παράδειγμα στο βιβλίο είναι αυτό της σύγκρουσης του προέδρου Ρούζβελτ με το Ανώτατο Δικαστήριο. Ένα τεράστιο μέγεθος πολιτικού, εκλεγμένος μάλιστα τη δεύτερη φορά με 61%, δε μπόρεσε να επιβάλει τη βούληση του και αυτό μακροπρόθεσμα υπήρξε επωφελές για τη χώρα του.
2. Από τα πέντε βασικά κριτήρια στο ένα, διεθνές εμπόριο, είμαστε σε εξαιρετικά καλή θέση και σε άλλο ένα, νόμισμα, λίγα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας γιατί είναι ευρωπαϊκή υπόθεση. Η προσοχή μας προφανώς πρέπει να εστιαστεί στα δυο κριτήρια που είμαστε ουραγοί, μέγεθος κράτους και τραπεζική πίστη, εργασιακά, επιχειρηματικότητα. Το ζήτημα της τραπεζικής πίστης είναι ένα ζήτημα ταμπού για τη χώρα που επιβάλλεται να ανοίξει. Στα εργασιακά προφανώς οφείλουμε να αντιγράψουμε βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών, καθιστώντας παρελθόν τη σημερινή ζούγκλα.
Η επιχειρηματικότητα είναι γνωστό πως σκοντάφτει στη γραφειοκρατία και εδώ το «επιτελικό κράτος» του κ Μητσοτάκη υπήρξε στρατηγικό λάθος. Αντί να ασχοληθεί με τη βελτίωση και την αποτελεσματικότητα των κρατικών δομών εγκαθίδρυσε ένα συγκεντρωτικό σύστημα που κυβερνάει πάνω και έξω από το κράτος. Σε ο,τι αφορά το μέγεθος του Κράτους η μόνη διαθέσιμη επιλογή είναι η ριζική του αποκέντρωση οπως συμβαίνει σε όλα τα σύγχρονα κράτη, είναι η μεγάλη ειδοποιός διαφορά μας.
- Τελευταίο αλλά ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι το Κράτος Δικαίου μαζί με τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα είναι ένα από τα πέντε βασικά κριτήρια του Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας. Είναι δεδομένο ότι στις εκθέσεις επόμενων ετών η Ελλάδα θα διολισθήσει στο συγκεκριμένο δείκτη με τις υποκλοπές να παίζουν καθοριστικό ρόλο.
Με απλά λόγια το μέλλον και η ευημερία της χώρας πλήττεται σοβαρά από την υπόθεση των υποκλοπών και η πολιτική σταθερότητα, νοούμενη ως παραμονή του κ Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία, οδηγεί μάλλον σε βλάβη για τη χώρα. Αυτό είναι το πραγματικό κόστος των υποκλοπών.
Άρθρο του Πάρη Κουκουλόπουλου στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
