Ένας κατής ν’ ευρίουτον,
άγουρος και ρωμαίος,
πόντιος, βαθυνούνιχτος
κ’ εδίκαζεν το χρέος.
Ν’ εκάθιζεν τοι αίτιους
και τοι περεκεντέδας
την Ελλάδαν, ντ’ εποίκανε
οσπίτ με τα περτέδας .
‘Σ σ’ αβού τα χρόνια, ντ΄ έραθμε,
ουλ’ πρεπ ν’ αποδικάουν
και ‘ς σο σκαμνίν να κάθουνταν,
πλερών’νε κι αναπάουν.
Ατά όλια, ντ’ εγέντανε,
εγένταν ας σο θάρρος,
ντο είχαν οι πολιτικοί
‘ας σ’ άνομον το κράτος.
Ντο εύραν, όλια έφαγαν
κ’ εφέκαν λειφτασέας.
Κι ατώρα, ο μαύρον ο λαόν,
ζει με τα πικρασέας.
Όλια τικές ερήμαξαν
΄΄αλάν τουλάν΄΄ επήκαν
και ‘ς σα σαντούκια τη παράς
έναν γορόσ’ ‘κ’ εφήκαν,
‘Σ σ’ αβού τον κόσμον, ντ’ έρθαμε,
όλια έναν φιλένι.
Με τοι κλεφτάντας ίεψαν
οι συγγενοί κι οι ξένοι
Είνας κατής, ανέτερος,
ν’ ευρίουτον ‘ς σον κόσμον,
ημ’σόν Ελλάδα ‘ς σο τρυπίν,
τ’ άλλο τ’ ημ’σόν ‘ς σον τρόμον.
Μανάχον είνας Πόντιος
θα βάλ’ ‘μας ‘ς ση σειράν ι,
να συμπονά και γιαραεύ’
‘ς σ’ αβούτο τη γατάν ι .
Μανάχον, είνας δικαστής,
π’ εξέρ ας σ’ εφτωχίας,
θα προσμοιράζ’ το δίκαιον
και τα ανεχετίας.
Ακόμαν αναμένουμε,
να έρται ο Μεσίας,
απ’ ουρανού ψωμίν να δί’
κ’ εν ας σην γην χαψία.
Αβούτα τα μνημόνια
τελεμονήν ξάι ‘κ’ έχνε,
ους να ξεράται το μελάν’
ξαν εμπροστά ‘μουν στέκ’νε.
Έϊ κόσμε, μαύρε κι άκλερε,
το τουζάκ, ντο γουρεύνε,
θα σύρνε, παίρνε την παράν
κι απ’ υστερνά θα φεύνε…
Τον κόσμον όλεν έβαλαν
‘ς σ’ ανέξοδον το χρέος
κι ατώρα τ’ οσπιτόπα ‘μουν
θα ίνταν τη ελέους.
Τ’ αλισβερίσ’, ντο έντονε,
πολλά χρόνια εξέρουμ’,
ατότε ‘κ’ εκαλάτσευαμ’
κι ατώρα υποφέρουμ’.
Ατώρα φόρους και παχτσίσ’
δίουμε με τα βούρας,
να τρών και ζουχουμέουνταν
τ’ αχόρταγα τα γούλας…!
