Από το τρισαραχνιασμένο μπαούλο της ιστορίας, ξεπρόβαλλε πάλι το Σκοπιανό. Το θυμηθήκαμε ή καλύτερα μας το θύμισαν αυτοί που κινούν τα νήματα των καταστάσεων. Τους ενδιαφέρει γεωπολιτικά ο χώρος μας και η ονομασία του γειτονικού κρατιδίου είναι αγκάθι για τις επόμενες κινήσεις τους. Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για την ονομασία αλλά και για το θέμα της ελληνικότητας της περιοχής. Είναι βλακώδες να πιστεύουμε πως δεν γνωρίζουν ποια είναι η αλήθεια αυτοί που πρέπει να τη γνωρίζουν ή αυτοί που θέλουν να τη μάθουν δεν ξέρουν από που. Έχουν εύκολα την πρόσβαση σε σοβαρούς και αμερόληπτους ακαδημαϊκούς και τα συγγράμματα τους. Η ιστορικά τεκμηριωμένη όμως έρευνα των μελετητών για τη Μακεδονία όπως καταλαβαίνουμε, δεν παίζει τον κύριο ρόλο στο πολύκροτο αυτό σήριαλ. Ποιος νοιάζεται για την ιστορία; Έπειτα ποιο όνομα τελικά; Ειρήσθω εν παρόδω ας αλλάξουν πρώτα το σύνταγμα και τα σχολικά βιβλία τους που είναι γεμάτα με την νοσταλγία μιας μεγάλης Μακεδονίας οι γείτονες και ας συζητήσουμε μετά για αυτό, χωρίς να είναι σίγουρο πως θα κάτσουν φρόνιμα πάλι. Φυσικά το πρόβλημα έπρεπε να λυθεί το 1944 την στιγμή δηλαδή που δημιουργήθηκαν στην Γιουγκοσλαβία οι έξι σοσιαλιστικές δημοκρατίες της, μεταξύ αυτών και η «Μακεδονία». Καμία επίσημη αντίδραση τότε, με περίεργη αδιαφορία από την Ελλάς. Όποιος διαβάσει έγγραφα της κυβερνήσεως εκείνης της περιόδου αλλά και τα σχολικά βιβλία μετέπειτα, θα διαπιστώσει πως εμείς οι ίδιοι αναγνωρίζαμε από τότε δημοκρατία με το όνομα αυτό. Με το που διαλύσαν την Γιουγκοσλαβία και ανεξαρτητοποιήθηκαν τα ομόσπονδα κράτη τους, ξαναδεχτήκαμε οι βόρειοι γείτονες μας να λέγονται έτσι, ως Π.Γ.Δ.Μ., γιατί ο χρονικός προσδιορισμός πρώην αναφέρεται στο δημοκρατία και όχι στο «Μακεδονία». Η λέξη πρώην δεν διακόπτει το γεγονός ότι εσύ συνεχίζεις να δέχεσαι αυτό που έχεις χαρακτηρίσει έτσι. Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και γενεές και γενεές κατοίκων της Βαρδαρίας μεγάλωσαν με την ιδέα πως είναι απόγονοι του Μ. Αλέξανδρου και όχι Σλάβοι που είναι πραγματικά. Την προπαγάνδα και την υπέρμετρη αλαζονεία τους, την πριμοδοτούμε και εμείς φυσικά. Πως; Συχνά πυκνά πηγαίνοντας μέσα σε αυτό το πολυφυλετικό μωσαϊκό για τα ψώνια μας, το φαΐ και τον καφέ μας, τα τυχερά γούστα μας(18.000 αυτοκίνητα πέρασαν τα σύνορα την περίοδο των γιορτών) και τα χαλασμένα δόντια μας, αφήνοντας τον πατριωτισμό μας στο τελωνείο. Μόλις χορταίνουμε τον βγάζουμε πάλι από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου μας κατά την επιστροφή, βάζουμε εκεί την πράσινη κάρτα και σχεδιάζουμε την επόμενη βόλτα για «μέσα». Μετά μας επισκέπτονται αυτοί με τα αμάξια τους που έχουν «μακεδονικές» πινακίδες ,χωρίς να αναρωτηθεί σοβαρά κάποιος αρμόδιος πως επιτρέπουμε την είσοδο αυτών με διακριτικά από ένα ανύπαρκτο κράτος. Ο πατριωτισμός για ορισμένους είναι τελικά θέμα… τιμής, όπως γράφει φίλος από τα κοινωνικά δίκτυα. Ξέρω, ξέρω τι θα μου πείτε για τα πιο πάνω! Κατανοητά… μα αν αποτελούσε την εξαίρεση και όχι τον κανόνα αυτή η συμπεριφορά , θα ήταν ασχολίαστη η στάση μας. Ας αναρωτηθούμε: Η αγάπη για κάτι και η θυσία για αυτό, στην προκειμένη περίπτωση για τον τόπο μας, πρέπει να είναι ολοκληρωτική ή να είναι αλά κάρτ; Είχαμε και το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης όπου κόσμος από όλη την Ελλάδα συγκεντρώθηκε στη νύφη του Θερμαϊκού και διαδήλωσε ειρηνικά για τη Μακεδονία. Και καλά έκανε. Θλιβερή εντύπωση δημιούργησε εντούτοις η μη ζωντανή μετάδοση του, ειδικά από τα κρατικά κανάλια και η γενικότερη απαξίωση του από μεγάλο μέρος δημοσιογράφων και πολιτικών. Συν αυτώ κυβερνητικά στελέχη και όχι μόνο, μίλησαν αρνητικά προσάπτοντας ουκ ολίγα κοσμητικά επίθετα στον κόσμο που συγκεντρώθηκε. Αυτοί ξέρετε που καλούσαν και θα ξανακαλέσουν τους πολίτες να βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το Σουρινάμ, το Περού και την διάσωση του κορμοράνου των νησιών Γκαλαπάγκος, τώρα τους πείραξε το γεγονός αυτό. Γιατί άραγε; Και γιατί άραγε βγήκε την άλλη μέρα στην εκπομπή εκείνης της τηλεπαρουσιάστριας που ανάλογα με την περίσταση μετατρέπεται σε δικαστή ή εγκληματολόγο, μια γελωτοποιός φορώντας όπως να ‘ναι την παραδοσιακή μακεδονική φορεσιά κρατώντας την ελληνική σημαία και κουνάμενη ωσάν χαζοχαρούμενη άρχισε να χλευάζει με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς τους παρευρισκόμενους στο συλλαλητήριο και όχι μόνο; Εύκολες οι απαντήσεις. Το ζήτημα είναι μέσω της περιφρόνησης και της «σάτιρας» να παραποιηθούν οι έννοιες ,οι θεσμοί, τα σύμβολα και να ισοπεδωθούν μια για πάντα από πλήθος χρήσιμων ηλιθίων. Συνηθίζεται εδώ την ύβρη, να την μετατρέπουν μαγικά σε «σάτιρα». Ωστόσο δεν φταίνε αυτοί! Όταν απολαμβάνεις τον διαχρονικό πολυποίκιλο βιασμό σου με την ένοχη σιωπή των πνευματικών ταγών και την συγκλονιστική… απάθεια των αμνών να κάνουν ισχυρό θόρυβο, όταν γκρεμίζουν αυτοί που δεν θα έπρεπε τα θεμέλια που σε στηρίζουν, τότε ο αντίπαλος που είναι ήδη εντός των τοιχών, θα πάρει χώρο και θα σε διαλύσει! Επίλογος. Καλοί οι αγώνες, καλά τα συλλαλητήρια μήπως όμως το παιχνίδι έχει τελειώσει και εμείς βλέπουμε την επανάληψη του;
