Ήρθε τις τελευταίες μέρες και με βρήκε μία ανάμνηση από τα κάτω συρτάρια της μνήμης μου, στα εφηβικά μου χρόνια.
Έχει να κάνει με τη σύντομη καριέρα μου ως playmaker στον Αρίωνα Πτολεμαΐδας.
Είχα ξεκινήσει, λοιπόν, το καλοκαίρι προετοιμασία σε μία από τις δύο μεγάλες ομάδες μπάσκετ της Πτολεμαΐδας .
Και επιτέλους είχε έρθει η στιγμή για τον πρώτο μας αγώνα.
Θυμάμαι πως σε εκείνον τον αγώνα είχε έρθει μόνο ο αδερφός μου ο Γιώργος. Μικρό παιδάκι τότε. Κάθισε στην άκρη του γηπέδου, ολομόναχος, και ήταν ο μοναδικός μου οπαδός.
Θυμάμαι πόσο ήθελα να βάλω έστω ένα καλάθι. Δεν ήταν εύκολο· ξέρετε πόσο βαραίνει η μπάλα μπάσκετ στον πρώτο σου επίσημο αγώνα;
Στην πρώτη αποτυχημένη μου προσπάθεια γύρισα στις κερκίδες να βρω τον Γιώργο και τον κοίταξα με απογοήτευση.
Κι όμως… εκείνος είχε ήδη σηκωθεί και χειροκροτούσε. Με μια περηφάνια μεγαλύτερη από το μικρό του σώμα.
Εκείνη τη στιγμή, ορκίζομαι, ήμουν έτοιμη να καρφώσω τόσο πολύ ψήλωσα! Και στην επόμενη φάση έβαλα το καλάθι.
Δεν θυμάμαι κανέναν άλλο αγώνα γιατί εκείνο το μοναδικό καλάθι ήταν, σαν να κέρδισα πρωτάθλημα.
Αναρωτιόμουν γιατί ξανάρχεται αυτή η ανάμνηση τις τελευταίες μέρες. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Σκέφτηκα πως ίσως γιατί θέλω να σας πω κάτι απλό:
το πόσο σημαντικό είναι να έχεις ανθρώπους να σε στηρίζουν. Πόσο σπουδαίο είναι να είσαι εκεί στο ξεκίνημα, του οτιδήποτε, των ανθρώπων που αγαπάς!
Κι αυτές τις μέρες, που θα γίνουν τόσες σχολικές γιορτές, σκέφτομαι την αγωνία των παιδιών σας να πουν σωστά τα λόγια τους, στη μικρή θεατρική παράσταση του σχολείου τους , πόσο σημαντικό είναι να βρουν το βλέμμα σας μέσα στο πλήθος !
Μην ψάξετε δικαιολογίες, να είστε εκεί! Στηρίξτε τα.
Είστε οι πρώτοι οπαδοί τους.
Πίστη Κρυσταλλίδου
