Ἀντάμουσάμι ‘νΚυργιακὴ τς ἱφτὰ Ἰουλίου στοὺ χουργιό, ὕστιρα ἀποὺ χρόνια, μὶ τοὺν παπαΒαγγέλ’ κι μ’παπαδγιάτ’, γιὸ τ’μπάρμπαΠασκάλ’ κι ἀδιρφὸ τ’Γιάνν’, τς Βάϊας, τς Οὐρανίας, τς Σουφίας κι τ’μπράτιμουμ’ τ’Θόδουρ’ π’τοὺν ἴλιγάμι κι Ντιόντιου. Εἶνι παπᾶς σιακάτ’ στ’Ἄργους κι ἔχ’ πουλὺ καλὸ ὄνουμα. Τς ἴφιρι ἡ μπάρμπας τ’, ἀδιρφὸς τς μάννας τ’ ἀπ’ ‘νΚάλιαν’.
Ἰκεῖ π’τἄλιγάμι, ἀδουκήθκι ἡ μάνναμ’ ἕνα ἀπ’ εἶχι γέν’ στοὺν παπποῦτ’ τοὺν Μαστρουϊάνν, ἀ κι μᾶς τοὖπι.
Ἕνα χόβ’ ἡ Μαστρουϊάνντς κουντὰ στὰ ὑνιά, στὰ τσικούργια, στὰ σκαλτστήργια, στὰ τσαπχιὰ κι στς τσάπις ἀπ’ ἔφκιανι ἀπάν’ στ’ἀμόνιτ’, ἔφκιανι κι σουπούλια γιὰ φτσέλις κι γιὰ τς μπούκλις. Αὐτάϊας τὰ σέα μας ἀπ’ ἔβαζάμι νιρὸ γιὰ ὅπ’ τοὺ χρειάζουμάσταν εἶχαν σν ἀπάν τ’μιριὰ ἕνα στρουγγυλουπὸ στόμα, ἀλλὰ εἶχαν κι στοὺ πλάϊ. Ἅμα ἕνας ἤθιλνι νὰ πχιῆ νιρό, σήκουνι τ’φτσέλα ἢ τ’μπούκλα ἀπ’ τοὺ πλάϊ κι ἔπνι ἀπ’ τοὺ σουπούλ’ ἀπ’ ἦταν μκρότιρου κι βόλιβι. Τοὺ σουπούλ’ ἦταν ἕτοιμου φκιαζμένου ἀπ’ τς σφαίρις π’μᾶς ἄφσαν οἱ Γιρμανοὶ κι οἱ Ἰγγλέζ’ στοὺ χουργιό μας, γιὰ νὰ προυκόψ’ ἡ Ἰβρώπ’ (ὢχ πάλι αὐτὴ ἡ Ἰβρώπ’ μακριὰ ἀπ’τιμᾶς).
Ἤθιλνι, ἀπ’ λέτι, ἡ Μαστρουϊάνντς νὰ φκιάσ’ ἕνα σουπούλ’ κι γιατιαὐτὸ πῆρι μνιὰ σφαῖρα κι ἀρχίντσι νὰ ‘ντρουχίζ’ μὶ τοὺ πριάκουνου-λίμα. Ὅμους αὐτὴν ἡ βιριάγκ’ ἦταν ἄσκαστ’ κι εἶχι τοὺ καψούλ’ σνπίσου τ’μιριά.
Αὐτόϊας τοὔξιρνάμι καλὰ κι μεῖς τὰ πιδγιά. Ἀφοῦ ἰκεῖ π’βουσκούσαμι τἀρνιά μας, ἔβρισκνάμι σφαῖρις κι χειρουμουβίδις μὶ φτιρά. Ἔβγαζάμι τοὺ μουλύβ’ κι τοῦ μπαρούτ’ ἀπ’ τς σφαῖρις κι τς ἔρχναμι στ’ φουτχιὰ ἀ κι ἔσκαζαν. Ἰμεῖς ὅμους πλάκουνάμι καταῆς κι ἔτσ’ δὲ μᾶς πείραζαν… Μὶ τὰ μουλύβγια ἀπ’ τς σφαῖρις κι μακαρᾶ κι λάστιχου ἀπ’ τς σφιντόνις ἢ τςμπότιζμας ἔφκιανάμι κουντάκια.
Ἡ Μαστρουϊάνντς ὅμους δὲν τήρσι καλὰ κι ὅπους τρόχζι μὶ τοὺ πριάκουνου τοὺν κάλυκα ζιστάθκι, ἔβγαλι φουτχιά, ἔσκασι τοὺ καψούλ’ κι τοὺν ἔκουψι τς ἄκρις ἀπ’ τὰ δάχτυλατ’. Ὕστιρα ἔβαλαν πιπέρ’ καφτιρὸ ἀπάν’ σν κουψιὰ κι πέρασι κιρὸς νὰ γέν’ καλά.
Ἡ Μαστρουϊάννινα-Βαγγιλὴ Ντιρίλα ἀπ’ τοὺ Μόκρου, μ’ἴλιγι, «ἄει χρυσόμ’ κουρίτσ’ Φουρδίτου, ἔλα νὰ μὶ ζμώσ’ τς λειτουργιὲς κι νὰ γέν’ ἄσπρις κι ἀφράτις σὰν τὰ χιράκιασ’».
Ἰγὼ τότι σὰν πόσου νὰ ἦμαν, ἦμαν μκρό.
Ἰά, οὕλου τέτχοια ἅμα πααίντς στοὺ χουργιό
τ’ἁϊΛιᾶ 2019
χρόνια πολλὰ χουργιανοί.
ἀρ.νι.μα.
