Η γεύση μας- Γράφει ο Πίστη Κρυσταλλίδου

Ελάτε να παραδεχτούμε κάτι!
Πολύ πριν τον κορωνοϊό  είχαμε «ακυρώσει» τη γεύση μας!
Στημένοι σε μια οθόνη τρώγαμε!
Μάταια οι γευστικοί κάλυκες, μας έστελναν το αλμυρό, το γλυκό, το ξινό το πικρό, ως ερεθίσματα στον εγκέφαλο μας, είχαμε τόσα πολλά να σκεφτούμε , για να ασχοληθούμε με κάτι τόσο «μικρό»!
Είναι όμως μικρό;
Καταβροχθίζαμε, χωρίς καλά-καλά να μασάμε, γρήγορο φαγητό, κατεψυγμένο, μεταλλαγμένο.
Πόσες φορές σταθήκαμε για να κοιτάξουμε και ν´ απολαύσουμε τη στιγμή συνειδητά, να αντιληφθούμε πως τώρα εδώ τρέφω το σώμα μου, του δίνω εφόδια, να αντέχει να με κρατάει όρθιο, αυτή τη στιγμή νιώθω το αλάτι στη γλώσσα μου και μετά θέλω κάτι γλυκό για να κλείσω.
Ή ότι μμμμ τρώω ένα καλομαγειρεμένο φαγητό που κάποιος φρόντισε για μένα, τρώω και θυμάμαι όμορφες μνήμες, τρώω και  δημιουργώ νέες,γιατί μοιράζομαι το τραπέζι με τον αγαπημένο μου, υπάρχει θυμάρι στην μπουκιά μου και μια ιδέα δυόσμου.
Ήρθε ο κορωνοϊός λοιπόν για να μας στερήσει  το «όργανο αντίληψης»  που λέγεται γεύση!
Μου μίλησε για αυτό άνθρωπος που πέρασε το καλοκαίρι την απώλεια γεύσης και μου έλεγε
«Δεν ήξερα αν αυτό που τρώω, έχει χαλάσει γιατί ούτε να το μυρισω μπορούσα ούτε να το δοκιμάσω»!
Ήρθε ο κορωνοϊός για να εκτιμήσουμε την πρώτη μπουκιά από το αγαπημένο μας φαγητό !