Κρούει η καμπάνα θλιβερά
ας σο καμπαναρίον,
απόψ’,μεγάλ’ Παρασκευή,
‘δακρώθεν το χωρίον..
Εσύ, Χριστέ μ’ ,επέθανες,
με τον Θεόνετάες
και ξανεκλώστεςοξοπίσ’
‘ς σον Άδην ‘κ’ ενεπάες…
Μόν’ ο λαόν, ο άχαρον,
‘ς ση Γολγοθά ‘ τ’ οβάδες
πορεύκεται με το σταυρόν
και με τα μουταράδες….!
Εσέναν, π’ εθανάτωσαν,
Χριστέ μ’, με τα καρφία
ουρανοφώς να μηνευρήκ’ν
να καίει α’τςαμαρτία..!
Εσένανεθανάτωσαν
με ζιαγκωμένα πρόκας
κι ατώραφαρμακών’νε ‘μας
με τη διαβόλ’ τα βόμπας..
Απ’ ουρανού χαρτίν ‘κ’ έρται
κ’ εν ας σηγηνελπίδαν,
άντσαχτη σκύλλ’ τα Τρόικας
πάν’ κ’ έρταν ‘ς σηνΑθήναν…
Γιατί ,Χριστέ μ’,εφέκες‘μας
να ζούμε με τα πόνια ,
τα πίκρας και τα βάσανα
‘ς σ’ αβούτ’ αδά τα χρόνια ..:
Να ζούμ’ και δακροπίνουμε
Χριστέ μ’,κάθανημέραν,
απέσ’ ‘ς σα μαύρα κρίματα
κ’ εσύ ‘ς σο υπερπέραν..!
Εφέκες‘μας απάν ‘ς ση γην
να σύρουμ’ τα πελιάδας,
με σααπήδεςδίκλοπους
κι ανούγαςαφεντάδας…!
Ολίγον γέλως στείλον ‘μας
‘ς σα πικραμένα χείλια,
να κετσινεύουμ’ ‘ς ση ζωήν
και πάμε βύρια – βύρια…!
