Το γνωστό δίλημμα «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;» αποκρύπτει το βασικό ρόλο του κόκορα στην αναπαραγωγική διαδικασία της όρνιθας. Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει πως η κότα δεν χρειάζεται τον κόκορα για να ωοτοκήσει, κάτι το οποίο ναι μεν είναι σωστό αλλά αποτελεί την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως, από τα μη γονιμοποιημένα αυγά που γεννά η κότα, δεν θα προκύψουν κοτοπουλάκια. Η απάντηση συνεπώς στο προαναφερθέν δίλημμα, είναι σαφές πως δεν μπορεί να είναι ένα απλό η κότα, ή το αυγό. Η σωστή απάντηση θα ήταν πως η κότα μπορεί να κάνει αυγά, αλλά όλα τα αυγά δεν κάνουν απαραίτητα κοτοπουλάκια.
Το συγκεκριμένο άρθρο δεν έχει ως θέμα τη βιολογία αναπαραγωγής της όρνιθας. Απλά χρησιμοποίησα το συγκεκριμένο παράδειγμα για να αναδείξω το λογικό αδιέξοδο στο οποίο καταλήγουν αρκετά συχνά, τα διλημματικού χαρακτήρα ερωτήματα. Αυτός ο απλουστευτικός, μανιχαϊστικός τρόπος σκέψης, που αντιλαμβάνεται μόνο το ναι και το όχι και που εκφράζεται από διλήμματα του τύπου «ή εμείς ή αυτοί», ακόμη και αν εκφέρεται από πρωθυπουργικά χείλη, δείχνει έλλειψη καλλιέργειας και δεν οδηγεί σε ρεαλιστική ανάλυση της πραγματικότητας και ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων. Δυστυχώς για όλους εμάς, αυτή η διλημματική λογική, επικράτησε για πολλά χρόνια στην πολιτική, χειραγωγώντας τον τρόπο σκέψης των πολιτών, με αποτέλεσμα την γενικευμένη υιοθέτηση στερεοτύπων. Εν πολλοίς, αυτός είναι ένας λόγος που η Ελληνική κοινωνία δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στη σύγχρονη πραγματικότητα και να κάνει τις απαιτούμενες συνθέσεις, ούτως ώστε να προχωρήσει στη δημιουργία ενός ορθολογικά οργανωμένου και αποτελεσματικού κράτους, που να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.
Μακάρι όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται τις τελευταίες ημέρες για την αλλαγή φύλου στα δεκαπέντε, να γινόταν για το πως θα βελτιώσουμε την παιδεία. Δυστυχώς όμως για άλλη μια φορά οι κυβερνώντες βλέπουν το… φύλλο συκής και χάνουνε το δάσος. Δεν αντιλαμβάνονται πως οι κοινωνίες για να προοδεύσουν, έχουν ανάγκη την αριστεία και τα υγιή πρότυπα που θα εμπνεύσουν τους πολίτες. Δεν μάθανε πως, η ιστορία εκδικείται εκείνους που την αγνοούν. Παραβλέπουν πως το δημογραφικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα και πως η επίλυση του θα έπρεπε να ήταν η πρώτη προτεραιότητα όλων των κυβερνήσεων. Ακόμα και τώρα που οι γεννήσεις στην Ελλάδα υπολείπονται των θανάτων, οι κυβερνώντες στρουθοκαμηλίζουν, παραβλέποντας την αλήθεια της ζωής που περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο από τα λόγια του Αθηναίου Στρατηγού Νικία στη Σικελία πως «Άνδρες γαρ πόλις και ου τείχη ουδέ νήες ανδρών κεναί».
Οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί, 900.000 ζευγάρια στην Ελλάδα δεν έχουν αποκτήσει ούτε ένα παιδί. Αν αυτά τα ζευγάρια αποκτούσαν έστω ένα παιδί, θα είχαμε μία άμεση αύξηση του πληθυσμού της Ελλάδας κατά 9%, ενισχύοντας σε βάθος χρόνου το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας και εξασφαλίζοντας σε μεγάλο βαθμό, την αειφόρο ανάπτυξη της πατρίδας. Αλλά είπαμε, προέχουν οι πολιτικοί «πελάτες» και ο ανεξέλεγκτος δικαιωματισμός. Προέχουν τα παιδιά της «μετριότητας» που γαλουχημένα από τα αδιέξοδα στερεότυπα των «Τσακνήδων», γυρίσανε την πλάτη τους στο μέλλον και έχουν την απαίτηση να τους ακολουθήσει όλη η κοινωνία. Προέχουν οι ακτιβιστικές δράσεις του Ρουβίκωνα, άσχετα αν αυτές χρησιμοποιούν βία. Προέχει το συμφέρον των ιδιοτελών πολιτικών, που σαν τον Φάουστ του Γκαίτε, πουλήσαν την ψυχή τους στο διάβολο, όχι για να εξασφαλίσουν τη νεότητα, αλλά για να παραμείνουν στην εξουσία. Θέλουν να έχουν την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά, γονιμοποιημένα ή όχι δεν έχει σημασία για αυτούς, αρκεί που είναι χρυσά.
Δυστυχώς σε αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία που βρίσκεται ο Ελληνισμός, η Ελλάδα κυβερνάται από τον τίποτα και τον κανένα που θέλουνε να μας πείσουν πως, «Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε». Αποτελεί κοινή διαπίστωση πλέον πως όσο πιο γρήγορα φύγουν, τόσο μικρότερη θα είναι η καταστροφή που θα αφήσουν πίσω τους.
*O κ. Παναγιώτης Περγαντάς είναι βιολόγος, επιχειρηματίας.
