‘-Είδες πανηγύρια για τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ χθες το βράδυ Κάκκο;
-Είδα Χάμπο, πως δεν είδα. Κι εγώ ΠΑΟΚ είμαι αφού.
-Τι κατάλαβες απ’ αυτό Κάκκο;
-Τι να καταλάβω Χάμπο; Χαρές και πανηγύρια. Αυτό κατάλαβα εγώ. Άλλο τι να καταλάβω;
-Το άλλο που ρωτάς, τι να καταλάβεις, είναι που για όλα χρειάζεται υπομονή!
-Ά, εκεί το πας εσύ. Στην υπομονή.
-Εκεί το πάω Κάκκο. Κι αυτό είν’ που μας λείπει σα ράτσα. Η υπομονή!
-Δε με λες Χάμπο. Καλά όλα αυτά για την υπομονή, αλλά θυμάσαι την προηγούμενη φορά που πήραμε το πρωτάθλημα;
-Πως δε θυμάμαι Κάκκο. Ήταν πριν από τριάντα τέσσερα χρόνια. Γι’ αυτό σου λέω πως χρειάζεται υπομονή και δουλειά!
-Τους παίκτες τους θυμάσαι καθόλου Χάμπο; Τους παίκτες του 1985 εννοώ!
-Θυμάμαι για. Θυμάμαι τον τερματοφύλακα. Ήταν ο Στεργίουδας και τον προπονούσε ο παλιός τερματοφύλακας, ο Φορτούλα. Ήταν νέο σύστημα αυτό τότε.
-Ναι Χάμπο. Γενικός αρχηγός του ΠΑΟΚ ήταν ο Γιώργος ο Κούδας!
-Θυμάμαι στην άμυνα Κάκκο, Ιωσηφίδη και Γιούρισιτς.
-Θυμάσαι άλλους; Να σε πω εγώ; Σκαρτάδος, Βασιλάκης, Πάπριτσα.
-Επίθεση, Κωστίκος, Καρασαββίδης, Δημόπουλος…ο “φονιάς”!
-Ξεχνάμε κάποιους σίγουρα…
-Σίγουρα Κάκκο, ξεχνάμε κάποιους. Αλλά πάνε και τριάντα τέσσερα χρόνια! Άλλο όμως σου ‘λεγα. Σου λέω για την υπομονή που χρειαζόμαστε σα ράτσα!
-Πραγματι βρε Χάμπο. Είμαστε ανυπόμονοι σα ράτσα.
-Νομίζουμε πως τα μεγάλα πράγματα γίνονται έτσι. Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.
-Η αλήθεια είναι δεν γίνονται έτσι τα μεγάλα πράγματα.
-Αμ δε γίνονται έτσι Κάκκο! Θέλει δουλειά, σχέδιο, ανθρώπους, ταλέντο, όραμα και πάλι δουλειά και υπομονή.
-Θέλει για Χάμπο. Δίκιο έχεις. Δίκιο βουνό!
-Πάνω απ’ όλα Κάκο πρέπει να πάψουμε να είμαστε…πως να το πω…πρόχειροι.