[ΟΤΑΝ ΘΥΜΑΜΑΙ]…
Είναι παράξενο που οι νύχτες έχουν τόση απλότητα , όταν θυμάμαι…
Είναι παράξενο που πιστεύω σε ανθρώπινες καλοσύνες, όταν θυμάμαι…
Ώρες , κάποια απομεσήμερα με την τιμιότητα παρέα, ρισκάρουν και παίζουν ,κάποιο παιχνίδι που δεν ήταν τυχερό.
-Θεοί και άνθρωποι, παλεύουν στα χαλάσματα της μνήμης,
προσευχές και γαυγίσματα σ’ ανύποπτο χρόνο , ποντάρουν για κέρδος ,
σε μια ιστορία που ποτέ δεν είχε κερδίσει.
-Είναι παράξενο που τα κελιά έχουν ξεκλείδωτες πόρτες,
Και οι φυλακές των περιστάσεων ,τόσο μεγάλες αυλές με λουλούδια…
Είναι παράξενο που δεν φοβάμαι τον αμείλικτο χρόνο,
σαν υποκρίνεται πως δεν πέρασε…
-Δυνατή η θύμηση κερδίζει μονάχη ,
Αυτό που οι θεοί και οι άνθρωποι έχασαν ,κοπιάζοντας να κερδίσουν μια ιστορία,
Που ποτέ δεν αγάπησαν
Από την συλλογή ποιημάτων της Σίσσυ [Βασιλείας]Ραμπίδου
Γράφτηκε στις 11-3-1984
