Η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού αποτέλεσε συζήτηση επί πολλές δεκαετίες. Θα γίνει πράξη σύντομα, αφού φαίνεται ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις ομονοούν προς αυτή την κατεύθυνση. Όσοι ζήσαμε ένα μέρος της ζωής μας στο εξωτερικό ή όσοι έχουμε συγγενείς και φίλους στο εξωτερικό (ποιος Έλληνας δεν έχει;) αντιλαμβανόμαστε, ότι η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού είναι μια αναγκαιότητα και έπρεπε να ήταν ήδη πραγματικότητα, αφού μεγάλος μέρος του Έθνους κατοικεί εκτός της ελληνικής επικράτειας.
Αρχικώς, πρέπει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, ποιοι είναι αυτοί που θα ψηφίζουν. Είναι, μόνον, οι νεομετανάστες της κρίσης των προηγούμενων ετών, ή όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες που διαβιούν στο εξωτερικό; Θα μπει κάποιο χρονικό όριο απομάκρυνσης από τη πατρίδα, το οποίο θα είναι και ορόσημο για το δικαίωμα της ψήφου; Λόγω του δικαίου της ιθαγένειας που ισχύει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, είναι δυνατόν, να γεννιούνται Έλληνες στο εξωτερικό από Έλληνες γονείς, που δεν έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα, απλά και μόνο επειδή και αυτοί γεννήθηκαν από Έλληνες. Οι Έλληνες τρίτης και τέταρτης γενιάς, που δεν έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα, θα μπορούν να ψηφίζουν; Άλλοι υπερασπίζονται με θέρμη το δικαίωμα της ψήφου να συνδυάζεται με έναν κύκλο συμφερόντων στην Ελλάδα, προκειμένου η ψήφος να είναι πιο συνετή. Κάποιος που έχει περιούσια στην Ελλάδα, να μπορεί να ψηφίσει. Αν, όμως, ένα ακίνητο στην Ελλάδα σε καθιστά συνετό ψηφοφόρο, γιατί να μην ψηφίζουν και οι Κινέζοι που έχουν αποκτήσει, τώρα τελευταία, πολλά ακίνητα στην Ελλάδα;
Τα πολύπλοκα προβλήματα έχουν και τις πιο απλές λύσεις: είναι, σαφές, πως πρέπει να ψηφίζουν όλοι όσοι θα είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν, αν την ημέρα της ψηφοφορίας βρίσκονταν στην Ελλάδα. Άρα, είτε κάποιος είχε φύγει πριν 50 χρόνια από την Ελλάδα, είτε προ 2 μηνών, και έχει δικαίωμα ψήφου, δηλαδή, είναι Έλλην πολίτης, δημότης εγγεγραμμένος σε δημοτολόγιο και εκλογικό κατάλογο, πρέπει να μπορεί να ψηφίζει. Το μόνο ζήτημα που θα πρέπει να συζητηθεί είναι το πώς.
Και εδώ, οι προτάσεις είναι πολλές. Οι ψηφοφορίες που διεξάγονται στο εξωτερικό μας δείχνουν το δρόμο. Επιστολική ψήφος και ψηφοφορία μέσω ηλεκτρονικών δικτύων είναι μια βολική λύση. Δεν είναι, όμως, ενδεδειγμένη, αν και συνταγματικώς επιτρεπτή. Αν δοθεί το δικαίωμα της επιστολικής ή της ηλεκτρονικής ψήφου του Έλληνα που ζει στην Αίγυπτο και ψηφίζει στην Αθήνα, γιατί να μην έχει το ίδιο δικαίωμα ο Σερραίος που ζει στη Ρόδο; Η χρονική διάρκεια μετάβασης από την Αίγυπτο στην Αθήνα, άλλωστε, είναι μικρότερη από τη μετάβαση Ρόδος – Σέρρες. Η ηλεκτρονική ψήφος, δε, αντιμετωπίζεται με καχυποψία, και δικαίως, για τόσο σημαντικά ζητήματα, ενώ δεν διασφαλίζεται και η ανωνυμία της ψήφου, αφού είναι, βέβαιο, ότι κάποιος έχει πρόσβαση στα ηλεκτρονικά συστήματα της διαδικτυακής ψήφου. Οι Έλληνες, πρέπει να ψηφίζουν όπως το Σύνταγμα ορίζει, με καθολική, άμεση, μυστική και υποχρεωτική ψήφο και κατά την άποψη μου, σε εκλογικά κέντρα με κάλπες, όπως ακριβώς και στην Ελλάδα.
Τελευταίο σημαντικό ζήτημα είναι ποιους θα ψηφίζουν οι ψηφοφόροι εκτός επικράτειας. Θα ψηφίζουν μόνο για κόμμα; Θα μπορούν να ψηφίζουν κάποιους εκ των βουλευτών της επικρατείας του κάθε κόμματος; Γιατί όχι. Το ερώτημα είναι τι θέλουμε: οι Έλληνες του εξωτερικού να ψηφίζουν μόνον και να εκφράζονται δια αυτού ή να έχουν μια εν τοις πράγμασι εκπροσώπηση. Το τελευταίο θα ίσχυε μόνον, εάν δημιουργούνταν εκλογικές περιφέρειες, με υποψηφίους βουλευτές και άρα πραγματική εκπροσώπηση των ψηφοφόρων. Μπορούμε να θυσιάσουμε, έστω 5 έδρες, με κατάτμηση ανά πληθυσμό σε όλο τον κόσμο, ώστε οι Έλληνες της Αμερικής, της Αφρικής κοκ να έχουν “τον δικό τους βουλευτή” και μια απευθείας εκπροσώπηση στη Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Η ψήφος και η ταυτόχρονη εκπροσώπηση των κάθε είδους Ελλήνων του εξωτερικού, είναι υποχρέωση της πολιτείας προς τους εκατομμύρια συμπατριώτες μας σε όλο το κόσμο, αλλά και απαραίτητο στοιχείο στην εξέλιξη του Έθνους μας, στη διατήρηση των δεσμών τους με την πατρίδα, στην εξωστρέφεια και στην ανάπτυξη.
Ηλίας Σιδέρης
Δικηγόρος MBA