Προσπαθώ να αντιληφθώ και να μεταφέρω το κλίμα που επικρατούσε το Σάββατο στη Μπάρα της Σιάτιστας και ειλικρινά δεν είναι μια εύκολη διαδικασία.
Πάντα κάτι λείπει από την περιγραφή μου, πάντα κάτι δεν δίνει όλη την πραγματική εικόνα, καμία λέξη δεν μπορεί να αποτυπώσει την αύρα αυτής της μεγαλειώδης κινητοποίησης των αγροτών.
Πάθος, ένταση, χαμόγελα, ικανοποίηση και αντίληψη πως κάτι μεγάλο γίνεται.
Όχι, η κινητοποίηση των αγροτών αυτή τη φορά δεν είναι εθιμοτυπική, εγωιστική, παραδοσιακή, εκβιαστική ή κάτι το οποίο γίνεται επειδή «τώρα δεν έχουν δουλειές».
Η Δυτική Μακεδονία της απολιγνιτοποίησης, της Μετάβασης, η Δυτική Μακεδονία της απώλειας εισοδημάτων, της δημογραφικής κατάρρευσης, των συνεχώς χαμένων θέσεων εργασίας και του αρνητικού κλίματος που την κυριαρχεί φάνηκε να έχει σφυγμό.
Οι αγρότες έσπειραν για πρώτη φορά την εντύπωση πως αυτή η περιοχή μπορεί να αντιδράσει.
Έξι χρόνια τώρα κανείς και τίποτα δεν έχει κινητοποιηθεί τόσο μαζικά, τόνο ενωτικά και τόσο διαπεριφερειακά.
Ακόμα και οι Δήμαρχοι που έριχναν βολές για κλείσιμο Δημαρχείων, για παν- δυτικομακεδονικό συλλαλητήριο και παραιτήσεις, μια συνέντευξη τύπου στην Αλεξανδρούπολη έκαναν.
Οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης σε Περιφέρεια και Δήμους που μιλούν συνεχώς για αντίδραση του λαού και της περιοχής, δεν μπόρεσαν ποτέ να δημιουργήσουν ένα μέτωπο αντίδρασης στη Δυτική Μακεδονία.
Οι αγρότες έδωσαν σφυγμό, ανάγκασαν τους πάντες να περάσουν από τη Σιάτιστα, να τους ακούσουν, να προσπαθούν να κλέψουν μια φωτογραφία δίπλα στα τρακτέρ και την ιστορική αυτή κινητοποίηση.
Σε πρώτη φάση οι αγρότες κερδίζουν τη στήριξη του μεγάλου συνόλου της κοινωνίας.
Ίσως να προκαλέσουν ακόμα περισσότερες δυνάμεις να κινητοποιηθούν δίπλα τους.
Οι αγρότες ενδεχομένως τις επόμενες ημέρες να κλείσουν πραγματικά τους δρόμους…
Σίγουρα όμως θα έχουν ανοίξει έναν άλλο δρόμο…
Το δρόμο της ενότητας, της συμμετοχής, της ελπίδας ότι μπορεί όντως κάποια στιγμή να ορθωθεί μια φωνή από τη Δυτική Μακεδονία, η οποία είναι ικανή να φτάσει μέχρι την Αθήνα.
