-Θα ξαναρχίσουμε να ζούμε τώρα που τελειώσαμε, όταν αρχίσουμε να κοιτάμε περισσότερο την εσωτερική μας εμφάνιση γινόμενοι εραστές της ψυχής μας, την εξωτερική εικόνα του χώρου-τόπου του οποίου ζούμε, υπάρχουμε και αναπνέουμε, αλλάζοντας άρδην την βρώμικη αισθητική μας απέναντι τους και λιγότερο των εξωτερικό καλλωπισμό της φυσικής οντότητας μας.
–Θα ξαναρχίσουμε να υπάρχουμε όταν ξεκινήσουμε να διαβάζουμε και να σκεφτόμαστε βάζοντας έτσι ένα τέλος στο ολοκληρωτικό πνευματικό ναυάγιο που μας πλημμύρισε και από άτομα που περιφέρουμε τις άνευ περιεχομένου κενές σάρκες μας μετατραπούμε σε πρόσωπα με ταυτότητα που θα έχουν κρίση, σκέψη, αντίληψη. Η άνυδρη πνευματική ξηρασία μας, ας αντικατασταθεί με μια ατέρμονη περίοδο μάθησης που θα καλύψει τη γύμνια μας με ουσία και όχι ανοησία.
–Θα ξαναρχίσουμε να περπατάμε στα μονοπάτια του εσωτερικού μας λαβύρινθου τη στιγμή που θα ξεφυλλίσουμε τις σελίδες της ζωής μας και αισθανθούμε ότι ο χρόνος που καταναλώναμε και καταναλώνουμε στη γκρίνια και τη μιζέρια απαιτείται επιτέλους να τερματιστεί. Οι σχέσεις οργής που έχουμε απέναντι σε ορισμένους συνανθρώπους μας, απέναντι στη γενέτειρα μας και κατ’ επέκταση απέναντι στην πατρίδα μας, ας γίνουν σχέσεις στοργής. Έχετε ακούσει ότι η αγάπη είναι της αρρώστιας γιατρικό; Αγάπη λοιπόν. Αγάπη, και ας σας φανεί περίεργο, ακόμα και για αυτό το κράτος που μας παιδεύει. Εάν αυτό το κράτος που μας παιδεύει αντί να μας εκπαιδεύει, δεν είναι πλέον ικανό να μας σώσει ας το σώσουμε εμείς που αισθανόμαστε πιο ικανοί. Όταν θα σταματήσουμε να ζητάμε και αρχίσουμε να προσφέρουμε όλα θα αλλάξουν.
Όποια ή Όποιος Θέλει να Προσφέρει Ας Προσφέρει. Μετά θα ανταμειφθεί!
–Τελικά μπορούμε να ξαναρχίσουμε; Να αφήσουμε πίσω το τέλμα στο οποίο μας οδήγησε η ορμητική επιθυμία μας να ικανοποιήσουμε τις πλαστές ανάγκες μας. Μπορούμε; Φυσικά! Το θέλουμε όμως; Η απόσταση του μπορώ από το θέλω μπορεί να αποδειχθεί μικρή αλλά μπορεί να αποδειχθεί και τεράστια. Είμαστε διατεθειμένοι να τη διανύσουμε;
–Είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε με προμετωπίδα στη βιωτή μας την αρχαία ρήση Μέτρον άριστον με το να αρνηθούμε τα οργιώδη καταναλωτικά «vertigo» τα οποία εκτροχίασαν την ήρεμη καθημερινότητα ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού;
–Είμαστε προδιατεθειμένοι να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με την σκοπιμότητα και τα αθεράπευτα μικροπολιτικά και μικροκομματικά συμφέροντα μας που αναδύουν δυσώδη αποφορά και την καμαρίλα των επικίνδυνων εξαιρέσεων που προσπαθεί να ελέγξει και να κατευθύνει τη ζωή μας;
Νιώθουμε λοιπόν έτοιμοι, έχουμε τη διάθεση εκείνη που θα επιτρέψει να αγγίξουμε κάποια πράγματα τα οποία μας πονάνε, μας στιγματίζουν και πάνε πίσω τα υγιή όνειρα της κοινωνίας; Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε κάποια ή όλα από τα παραπάνω τώρα που μπορούμε αλλά δείχνουμε ότι δεν θέλουμε γιατί κάποτε που θα θέλουμε ενδεχομένως δεν θα μπορούμε! Αν δείξουμε ότι παλεύουμε, ότι αγωνιζόμαστε ενάντια στις αντιξοότητες, είναι πιθανόν και ο Θεός που είναι πλήρως απογοητευμένος μαζί μας, να βοηθήσει. Θα βοηθήσει ακόμα πιο πολύ όταν δει πως πιστεύουμε περισσότερο και θρησκευόμαστε λιγότερο. Τότε λοιπόν ίσως «μαλακώσει» και «λυγίσει». Αλλά να πω και την αλήθεια φταίει και Αυτός. Φταίει διότι θα περιορίσει σε μόλις δύο τις επίγειες παρουσίες του. Τη μία που ήρθε και την άλλη που θα ΄ρθει. Νομίζω είναι κατανοητό για πιο λόγο έπρεπε να έρθει περισσότερες! Στο δια ταύτα τώρα. Τι δέον γενέσθαι; Εναπόκειται σε εμάς το τι θα κάνουμε. Είμαστε οι μόνοι και κύριοι εκφραστές της ζωής μας. Συνερχόμαστε από την αφασία, ξυπνάμε από το λήθαργο ή ο γκρεμός, τον οποίο αντικρίζουμε, είναι έτοιμος να μας υποδεχτεί. Απέχουμε μόλις λίγα εκατοστά από τις ανοιχτές αγκάλες του. Θα παραβγούμε με τις δυσκολίες με το μέλλον να μας δείχνει το τι καταφέραμε ή να τo αφήσουμε καλύτερα, να μην κουραζόμαστε κιόλας… Τι λέτε; Εσείς ξέρετε.