Ένα από τα πρώτα μου «επιτεύγματα» που θυμάμαι είναι πως έφτιαχνα τον καλύτερο ελληνικό καφέ του κόσμου, όχι γενικά, αλλά αποκλειστικά και μόνο στον παππού μου τον Μανώλη.
Κάθε απόγευμα, μετά την κοπιαστική δουλειά του, ήταν καραγωγέας, μετέφερε με το κάρο και το άλογο του κάρβουνο στα σπίτια για θέρμανση, κι εγώ είχα την ευθύνη να φτιάξω καφέ στον παππού μου.
Θυμάμαι λοιπόν, από πολύ μικρή, να πατώ στις μύτες των ποδιών μου για να μπορώ να βλέπω μέσα στο μπρίκι τον καφέ να βράζει, στο μπροστινό μικρό μάτι της κουζίνας Pitsos της γιαγιάς μου.
Ο καφές μέτριος, απαραίτητα με καϊμάκι , σερβιρισμένος σε φλιτζανάκι πορσελάνης και πάντα το ίδιο, χωρίς πιατάκι.
Θυμάμαι τον παππού μου με την πρώτη ρουφηξιά, κάθε φορά να μου λέει :
-Μόνο εσύ φτιάχνεις τον καλύτερο καφέ !
Μόνο εγώ, κανένας άλλος σε ολόκληρο τον κόσμο δεν φτιάχνει σαν το δικό μου καφέ. Αυτό το παράσημο λοιπόν καρφιτσώνονταν κάθε απόγευμα στο παιδικό μου πέτο!
Πολλές φορές αναρωτήθηκα, αλήθεια πώς τα καταφέρνω, ποιά είναι η μυστική μου συνταγή; Ίσως γιατί τον ανακατεύω 111 φορές, ίσως γιατί δεν γεμίζω το νερό ως πάνω και βάζω ζάχαρη στη μύτη του κουταλιού -1018 κόκκους είχα μετρήσει μια φορά – σίγουρα όμως ήταν η φροντίδα που έβαζα στον καφέ. Ήμουν εκεί άγρυπνος φρουρός, τον παρακολουθούσα μέχρι να φουσκώσει, είχα την ευθύνη του «καλύτερου καφέ του κόσμου», δεν τον παρατούσα να κάνω κάτι άλλο, όπως έκανε η γιαγιά μου, που οριακά τον πρόφτανε κάθε φορά πριν χυθεί .
Χρόνια μετά κατάλαβα το κόλπο του παππού μου … ας είναι, δεν πειράζει έτσι κι αλλιώς, αυτός ο απογευματινός καφές ήταν η σταθερή τρυφερότητα και ίσως η μόνη που είχα μαζί του.
Ήταν επίσης, όπως σας ανέφερα στην αρχή, το πρώτο μου επίτευγμα το πρώτο μου μπράβο !
Λίγο το έχεις από τα έξι σου να φτιάχνεις τον καλύτερο ελληνικό καφέ του κόσμου;
Το ταλέντο αυτό δεν αξιοποιήθηκε μετέπειτα και δεν αναγράφεται στο βιογραφικό μου, εξακολουθώ όμως να θέλω να φροντίζω τους ανθρώπους που αγαπώ !
Να λέτε συχνά μπράβο στους ανθρώπους γύρω σας και να τους κάνετε να νιώθουν ξεχωριστοί, γιατί οι άνθρωποι γλιστρούν από τα χέρια μας και χάνονται !
Πίστη Κρυσταλλίδου
