-Αν είχαμε περισσότερους σαν τον Δημήτρη, θα είχαμε έναν κόσμο που θα πάλευε περισσότερο…
Την προπερασμένη Κυριακή αποχαιρετήσαμε στον Ιερό Ναό Γεννήσεως των Μολάων Λακωνίας τον Δημήτρη Σιάχο. O Δημήτρης πιθανότατα δεν θα αναφέρεται στα βιβλία της ελληνικής ιστορίας, ίσως ούτε σε μια αναθεωρημένη έκδοση της ιστορίας της Νέας Δημοκρατίας. Εκτός κι αν αναφέρονται ονομαστικά στο παράρτημά της οι διατελέσαντες γραμματείς και τα μέλη Πολιτικής Επιτροπής. Ο Δημήτρης δεν έγινε βουλευτής ή δήμαρχος, ίσως να μην πρόλαβε, καθώς «έφυγε» στα 44 του χρόνια.
Ενα παιδί που γεννήθηκε στους Μολάους και ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει στο ΤΕΙ Πειραιά. Και σε αυτό το ίδρυμα προσέφερε μέχρι τέλους. Εκεί, οργανώθηκε στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η οποία στα 90s ήταν ίσως η μοναδική πύλη εισόδου στην πολιτική για κάποιον που δεν προερχόταν από τζάκι. Και δεν βγήκε ποτέ από αυτή. Ηταν πάντα παρών μέσα από το συνδικαλισμό, μέσα από τις μάχες δίπλα σε φίλους του βουλευτές, αργότερα ως επικεφαλής Γραμματείας και μέχρι το θάνατό του ως μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας.
Είναι βέβαιο ότι ξεχνάω πολλά από όσα έκανε, γιατί τον γνώρισα καλά τα τελευταία οκτώ χρόνια και γιατί ιδιαίτερα σεμνός ο ίδιος δεν συνήθιζε να προβάλλει τη συμμετοχή του. Θυμάμαι όμως το πάθος του για τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων μηχανικών τεχνολογικής εκπαίδευσης, την αγάπη του για τους Μολάους και τη δίψα του για μάθηση, που τον ώθησε μέχρι την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.
Κατόρθωσε να νικήσει τον καρκίνο, κόντρα στις προβλέψεις, παντρεύτηκε και έκανε ένα γιο, τον Νικόλα, παντρεύτηκε δεύτερη φορά με την Πίστη από την Πτολεμαΐδα, έκανε φίλους πολλούς, που ταξίδεψαν μέχρι τους Μολάους για να τον αποχαιρετήσουν. Οταν διαγνώστηκε και πάλι με καρκίνο τον Μάρτιο του 2016, ο Δημήτρης αποφάσισε να δώσει τη μάχη δημόσια. Οπως έγραφε: «Αφενός γιατί η αγάπη και τα μηνύματα του κόσμου μού δίνουν απίστευτη δύναμη, αλλά και γιατί νιώθω πως έχω υποχρέωση να μιλήσω και να δώσω δύναμη σε χιλιάδες ανθρώπους και τις οικογένειές τους που δίνουν σιωπηλά τη μάχη με τον καρκίνο κάπου δίπλα μας».
Το πώς και μαζί με ποιους αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος μια σοβαρή ασθένεια είναι δική του απόφαση και σίγουρα απόλυτα σεβαστή. Ο Δημήτρης έκανε, όμως, κάτι απόλυτα συμβατό με την ως τότε ζωή του. Και τα κατάφερε, έκανε στόματα να προφέρουν τη λέξη καρκίνος, που ακόμη και σήμερα παραμένει ταμπού για πολλούς. Εφερε στο φως τη ζωή των ανθρώπων που παλεύουν την αρρώστια. Εδωσε δύναμη στους ασθενείς και στους οικείους του. Με τη δράση συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία του Εθνικού Αρχείου Νεοπλασιών (ν. 4461/2017).
Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ από τον Δημήτρη ήταν ότι μετά τις πολιτικές μάχες που είχαμε χάσει, ερχόταν την επόμενη ημέρα να καταστρώσει τα επόμενα σχέδια. Αυτό πλέον πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. Και είναι δύσκολο. Ο Δημήτρης δεν εγκατέλειπε ποτέ τον πόλεμο. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που έχει τόση ζωή να χάσει τη ζωή του; Λοιπόν, πιστεύω ότι η ζωή που υπάρχει στον κόσμο είναι σταθερή, είναι αμείωτη. Η πολλή ζωή που είχε ο Δημήτρης δεν χάθηκε, μεταφέρθηκε σε όλους εμάς που τον γνωρίσαμε όλα αυτά τα χρόνια και σε όσους τον έμαθαν μέσα από τη διαδικτυακή πλατφόρμα www.wincancer.gr . Δεν έχουμε το δικαίωμα να τη σπαταλήσουμε.
Αν είχαμε περισσότερους πολίτες σαν τον Δημήτρη Σιάχο, θα είχαμε πιθανότατα έναν καλύτερο κόσμο. Θα είχαμε σίγουρα έναν κόσμο που θα φοβόταν λιγότερο, έναν κόσμο που θα πάλευε περισσότερο. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε σαν τον καλό πολίτη Σιάχο.
*Ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος είναι σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας, μέλος εκτελεστικής επιτροπής της ΝΔ
