Το να εφημερεύεις μέρα αργίας, όπως και να το κάνουμε προσθέτει έναν ακόμα «δείκτη δυσκολίας» στη βάρδια.
Πέμπτη 15 Αυγούστου λοιπόν εφημερία στο «Αττικόν», η Αθήνα φαινόταν άδεια, στη διαδρομή για το νοσοκομείο συνάντησα, ελάχιστα οχήματα. Ευχήθηκα να μην έχουμε κίνηση και στα επείγοντα, και να κυλίσει ήσυχα η μέρα. Σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να ήμουν σε μια παραλία της Χαλκιδικής ή στον Τρανό χορό στην Βλάστη.
Κάπου στην μέση της διαδρομής, στην ανηφόρα του Σχιστού όμως από το απέναντι ρεύμα,είδα ένα μηχανάκι, οδηγός του ένας πυροσβέστης, πρόλαβα να διακρίνω τα κόκκινα μάτια του και τη μαυρίλα του καπνού στο πρόσωπο του.
Έρχεται λοιπόν η ζωή και σου λέει
«γκρινιάζεις που πρέπει να δουλέψεις 15 Αύγουστο; Για κοίτα εδώ, κάποιοι άλλοι σε τι συνθήκες δουλεύουν »
Η εφημερία κύλησε καλά, 350 προσελεύσεις, δεν ήταν λίγες, αλλά η πρωινή βάρδια είναι πάντα πιο ήπια, όχι πως δεν υπήρχαν δύσκολα περιστατικά, αλλά ήμουν τυχερή γιατί και η ομάδα μου ήταν καλή .
Αυτό που μου έκανε όμως εξαιρετική εντύπωση, ήταν ένας Ινδός, συνόδευε μια γυναίκα που ήταν ντυμένη με παραδοσιακή φορεσιά του τόπου τους!
Εκείνη χρειαζόταν οφθαλμίατρο, εκείνος ήρθε σε μας, για να δώσει τα στοιχεία της, είπε μια ωραία χαμογελαστή καλημέρα και μας ευχήθηκε χρόνια πολλά!
Λίγοι Έλληνες μας είπαν καλημέρα και ακόμα λιγότεροι μας ευχήθηκαν χρόνια πολλά!
Εκείνη χρειαζόταν οφθαλμίατρο, αλλά χρώμα βγήκε από εκείνο το
«Καλημέρα και χρόνια πολλά» του συνόδου της, όπως το χρώμα από το πλουμιστό της Σάρι .
Κρυσταλλίδου Πίστη
