Μεγάλη Παρασκευή, νομίζω δεν υπάρχει πιο κατανυκτική ημέρα για τη θρησκεία μας.
Ακόμα και η φύση συμμετέχει στο πένθος .
Είτε πιστεύουμε στον Χριστό είτε όχι, σίγουρα έχουμε παρατηρήσει αυτήν την «αυτοδίκαιη» μελαγχολία που έχει ο καιρός κάθε Μεγάλη Παρασκευή.
Από το Βορά ως το Νότο, από τη Δύση ως την Ανατολή, σε κάθε σημείο της Ελλάδας τη Μεγάλη Παρασκευή υπάρχει μία θλίψη, μια μελαγχολία πλανιέται σαν αχλη! Και μπορεί να μην είναι όλη η μέρα πένθιμη, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή ο ουρανός θα συννεφιάσει, κάποια στιγμή έστω και ελάχιστες σταγόνες θα πέσουν…ίσως να υπάρχει επιστημονική εξήγηση για όλο αυτό…Ίσως πάλι όχι!
Αυτό που έζησα όμως Μεγάλη Παρασκευή στους διαδρόμους του Ογκολογικού Νοσοκομείου δεν υπάρχουν λόγια για το περιγράψω.
Ο ιερέας έχοντας στο κεφάλι του τον χρυσοποίκιλτο Επιτάφιο ανεβαίνει έναν, έναν τους ορόφους και με την ακολουθία ενός πιτσιρικά που κρατά τον σταυρό και του ψάλτη περνά από τους διαδρόμους των δωματίων και ψάλει
«Τὸν δι’ ἡμᾶς Σταυρωθέντα, δεῦτε πάντες ὑμνήσωμεν· αὐτὸν γὰρ κατεῖδε Μαρία ἐπὶ τοῦ ξύλου, καὶ ἔλεγεν· Εἰ καὶ σταυρὸν ὑπομένεις, σὺ ὑπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου.»
Στις πόρτες των δωματίων στέκουν οι ασθενείς με τα στατώ τους , σαν σταυρωμένοι που υπομένουν το μαρτύριο και κλαίνε , κλαίνε και οι φροντιστές σαν τη Μαρία και τον Ιωάννη στα πόδια του Ιησού! Το Θείο Δράμα μπροστά στα μάτια μου επαναλαμβανόμενο σε κάθε πόρτα δωματίου …
Δάκρυα τρέχουν και από τα δικά μου μάτια, ας μας αξιώσει τουλάχιστον μια Ανάσταση ο Θεός.
