ΣΑΝ ἦταν μαναχιὰ ἡ μάνναμ’ στοὺ Μκρόβαλτου, γιατ’ εἶχι πιθάν’ ἡ μάννατς στοὺ Δέλνου κι ἡ πατέρας τς ἦταν ἀπ’ τοὺ Λουτρὸ ἀ κι διφτιρουπαντρέφκι σιαπάν’ κα’ τὰ Γριβινά, κι αὐτὴν μπάντριψαν μὶ τοὺν Γκουντῆ τοὺν Θιουχάρ’, κι ὕστιρα μὶ τοὺν πατέραμ’, μᾶς ἴλιγι ἀράδα, νὰ χιριτοῦμι ὅλ’ τς ξέν’ ἅμα ἔρχουνταν στοὺ χουργιό μας. Ἰπειδὴς κι τοὺ σπίτ’ τ’ πατέραμ’, τ’ Στέργιου, ἦταν ντὶπ καρφὶ σμπλατέα κι ἴβλιπνάμι ὅλ’ τς ξέν’, ἡ μάνναμ’ τς θιουροῦσι ὅλνους θκοί τς.
Ἰμεῖς πάλι τὰ μκρὰ ἅμα ἴγλιπνάμι ξέν’ ἀντρέπουμάσταν, ἀντιρργιούμασταν ἀ κι κουντουστέκουμάσταν. Δὲν εἴχάμι τοὺ θάρρους νὰ μιλοῦμι τς ξέν’ τς ἀνθρῶπ’. Μνιὰ φουρά, θυμοῦμι, ἦρθι ἕνας θκόζμας ἀπ’ τοὺ Μόκρου. Ἰμεῖς π’ τοὺν εἴδάμι ἰκεῖα σν αὐλή μας τοὺν χιρέτσαμι φουναχτά, δυνατά. Χάρκι ἡ μάνναμ’ κι μᾶς εἶπι, «μπράβου σας ἀ ρα πιδγιάμ’ γραμμένα. Ἰά, ἔτσιας εἶνι καλά. Νὰ χιριτᾶτι τς ἀνθρῶπ’ ἀπ’ ἔρχουντι ἀποὺ ξένα μέργια». Τόσουν καημὸν εἶχι, ἀφοῦ ἀποὺ καμνιὰ φουρὰ ἴλιγι, «μό ρα κι ἕνα σκλὶ Διλνιώτκου νἄγλιπνα, θὰ θαραπαύουνταν ἡ καρδιάμ’».
Εἶδις π’ τ’ Μιγάλ’ μΠαρασκιουβή, ὅταν πααίνουμι τοὺν Ἰπιτάφιου σιακάτ’ στοὺ Τζιαντέ, στοὺ Κουντουλάκ’κι στοὺ Καραγάτσ’, κι τς πίσους ἀποὺ ψάλλουμι τόσα καλὰ λόϊα «γιὰ Ἰκείνουν τοὺν Ξένου…;».
Ἰά, τοὺ ἴδγιου ἴλιγι κι ἡ μπάμπου ἡ Στέργινα.
ἀρ.νι.μα
1.1.2019 Ἄει καλὴ κι ἰβλουγημέν’ χρουνιά.
Καλὸν παράδεισου κι στ’ Γιάννου τ’ Γκουβρουνικόλα 90 χρουνῶν, ἀλλὰ ἡ μάνναμ’ λιέι εἶνι τρανύτηρ’, γιατὶ πρώτ’ εἶνι ἡ Μαρία ἡ Τζικουζιώγινα 1920, δεύτιρ’ ἡ Γιάννου 1928(;) τρίτους ἡ Λάμπρους 1930, κι τέταρτ’ ἡ Χρυσούλου τς Βέτινας 1936. Τ’ Χρυσούλου ‘ν ἄντσι ἡ μάνναμ’ στὰ τρία χρόνια, γιατὶ τ’ βάφτσι ἡ μπάμπου Στέργινα.
