Το ραντεβού με την Κατερίνα τελικά κλείστηκε για την Δευτέρα και ήταν από εκείνα τα πρωινά του χειμώνα που οι Αλκυονίδες μέρες, σε κάνουν να σηκώνεις το πρόσωπο σου προς τον ήλιο και να απολαμβάνεις τη ζεστασιά του!
Η γνωριμία μας διαδικτυακή , της ζήτησα να μας γράψει την ιστορία του μικρού της νικητή, του Ηλία και με αιφνιδίασε
-“θα σου την πω την ιστορία μας και θα την γράψεις εσύ”!
Δεν μου έχουν ζητήσει ποτέ κάτι τέτοιο και ένιωσα μεγάλη την ευθύνη, που όμως δεν μπορούσα να αρνηθώ .
Είχε φτάσει πρώτη στο καφέ και σηκώθηκε με έναν παιδικό ενθουσιασμό να με υποδεχτεί. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα πως από αυτή η συνάντηση, κάτι όμορφο θα ξεκινήσει
-«Η μαμά μου με έσωσε» αυτός θέλω να είναι ο τίτλος της ιστορίας μας, αυτόν το τίτλο έδωσε ο Ηλίας μου!
Και ξεκίνησε να μου μιλάει με νηφαλιότητα, αλλά και με συναισθήματα ευγνωμοσύνης και αγάπης που πλημμύριζαν τη συζήτηση μας. Νομίζω πως η Κατερίνα με έψαξε γιατί ήθελε να πει πολλά και μεγάλα ευχαριστώ.
“Θέλω να ευχαριστήσω τους γιατρούς μας,τον διευθυντή Κ Παπαγεωργίου Θεοδότη, τον κ. Τραγιαννίδη Αθανάσιο,τον κ. Χατζηπαντελή Εμμανουήλ ,όπως και τις δύο γυναίκες γιατρούς την κ. Μαρία Παλαμπουγιούκη και την κ. Μαρία Ιωαννίδου. Τους ειδικευμένους γιατρούς που μ’ ένα τηλεφώνημα έδιναν την ψυχή τους,τις νοσηλεύτριες και την υπεύθυνη του τμήματος κυρία Αγνή, που ήταν στυλοβάτης του τμήματος.Όλους τους ψυχολόγους της “Λάμψης” και ιδιαίτερα τον Χάρη Παπαπέτρου .
Ένα μεγάλο πολύ μεγάλο ευχαριστώ ήθελα να πω στην Κατερίνα Δόδουρα και τον σύζυγό της Θεόδωρο Καρυπίδη πρώην περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας, που μας δένει μια προσωπική φιλία και εκτίμηση. Που με τον όμορφο τρόπο τους ήταν κοντά και αυτοί και ο γιος τους Δημήτρης που είναι φίλος του Ηλία από το νηπιαγωγείο. Τη φίλη μου Μαρία που ήταν πάντα εκεί και αυτή να με ακούει. Ευχαριστώ όλους αυτούς που ενδιαφέρθηκαν για το παιδί μου, αν κάποια στιγμή μπορεί να ήμουν απότομη ήταν γιατί ήθελα να προστατεύσω το γιο μου!
Τις οικογένειες μας που ήταν πάντα εκεί να τακτοποιούν τα πάντα… Την μητέρα του άντρα μου που μεγαλώνει την κόρη μου με τόση αγάπη . Την μαμά μου που ασχολιόταν με ότι αφορά τον Ηλία όταν επιστρέφαμε σπίτι… Τα αδέλφια μας πολύ σημαντικά κομμάτια στην ζωή μας και στην περιπέτεια μας.”
Η Κατερίνα ήθελε να μιλήσει για αυτό που πέρασε για να αφυπνίσει τις άλλες μαμάδες.
-Μου έλεγε το παιδί μου πως δεν είναι καλά και εγώ δεν το πίστευα, νόμιζα πως δεν θέλει να πάει σχολείο .
Και πρώτη φορά τα μάτια της βούρκωσαν, όταν μου μιλούσε για τα συμπτώματα του Ηλία της, που ο γιατρός επέμενε πως είναι μια απλή ίωση.
Το ένστικτο όμως της έλεγε πως κάτι δεν πάει καλά με το παιδί, ευτυχώς δεν άργησε να το ακούσει, επέμενε για εξετάσεις, οι εξετάσεις που έδειξαν την αρχή της περιπέτειας τους.
-“Θέλω να τα πω όλα αυτά για να ξέρουν οι μαμάδες, για να πιστεύουν τα παιδιά τους για να ακούν το ένστικτο τους“.
Την ρώτησα αν φοβάται τον στιγματισμό, μιας και ζει σε μια πόλη της επαρχίας.
-“Έχω έναν ήρωα στο σπίτι μου, στην αγκαλιά μου , δεν θα τον κρύψω”!
Μου απάντησε και κατάλαβα την ανάγκη της να μπει για άλλη μια φορά μπροστά και να κάνει το χρέος της!
Είπαμε πολλά τα οποία δεν χωράνε σε ένα κείμενο και για αυτό θα υπάρξει συνέχεια.
-“Θέλω να βοηθήσω όσους έχουν ανάγκη και όχι μόνο όσους περνούν την περιπέτεια του καρκίνου”.
Σχεδιάσαμε πολλά, μιλήσαμε πολύ και οι ώρες πέρασαν νεράκι!
Πάντα θα στέκομαι προσοχή απέναντι στις μαμάδες που το παιδί τους αντιμετωπίζει ή αντιμετώπισε τον καρκίνο! Στέκομαι προσοχή μπροστά στην Κατερίνα και σε κάθε Κατερίνα που αποφασίζει την δική της δοκιμασία να την κάνει βοήθεια για τους άλλους!
Μια φράση μου έκανε εντύπωση
«Ο καρκίνος σε ταπεινώνει» μου είπε η Κατερίνα αλλά εγώ δεν έχω δει πιο περήφανο βλέμμα από το δικό της !
Συνεχίζεται …
Κρυσταλλίδου Πίστη
