Συνάντησα σήμερα το πρωί τη γειτόνισσα μου την κυρία Φλώρα , ξέρετε αυτήν με τα μοσχομυριστά κουλουράκια πορτοκαλιού.
-«Πάω στον Πέτρο μου» μου είπε και το γαλάζιο βλέμμα της θόλωσε από τα δάκρυα που με κόπο συγκράτησε.
Περίμενε το λεωφορείο για το κοιμητήριο στο Σχιστό.
Είχα ήδη καθυστερήσει στο ραντεβού μου, αλλά κοντοστάθηκα να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες, με πόνεσε ο πόνος της και θυμήθηκα πως δεν την βλέπω πια, να κάθεται στη βεράντα της και δεν ανταλλάσουμε καλημέρες .
Και πιάστηκα από αυτό … της είπα πως τα τελευταία 5 χρονια εκείνη και ο σύζυγος της ήταν «η πρώτη μου καλημέρα» και πως η βοήθεια της όταν παραλάμβανε δεκάδες δέματα με βιβλία και κάρτες, από τις δράσεις που κάναμε με το wincancer ήταν ανεκτίμητη.
Με κοίταζε δακρυσμένη και μου έλεγε
-Δεν έκανα τίποτα
Και όμως αυτή η γυναίκα ήταν για μένα στήριγμα, ήταν η πρώτη κουβέντα που έλεγα σε άνθρωπο κάθε πρωί, μια «καλημέρα» και ως «αντάλλαγμα» έπαιρνα ένα χαμόγελο και μια ευχή
-στο καλό παιδί μου καλή δουλειά .
Της είπα πως μου έχει λείψει αυτό και πως στεναχωριέμαι που δεν τη βλέπω να κάθεται στη βεράντα της, της είπα πόσο τους καμάρωνα με τον Πέτρο της, γιατί μου έδειχναν πόσο πολύτιμο είναι, να μεγαλώνεις μαζί με τον άνθρωπο που αγαπάς.
Κουνούσε το κεφάλι της σαν να έλεγε ναι αυτό μου λείπει το «μαζί»…
Προσπάθησα να της μιλήσω για τις χαρες που έρχονται για τα εγγόνια και τα παιδιά της που την αγαπούν και πόσο σημαντικό ήταν που ο Πετρος της έφυγε όρθιος και μέσα σε αγάπη.
Δεν ξέρω αν της έδωσα κουράγιο δεν ξέρω αν τη βοήθησα , ξέρω όμως πως πάλι εγώ βγήκα κερδισμένη από αυτή τη «στάση μου» , γιατί σήμερα κατάλαβα πόσο σπουδαίος δεσμός είναι η «πρώτη καλημέρα» .
Πίστη Κρυσταλλίδου
