Στη Χαλκιδική ο υπερτουρισμός μπορεί να προσφέρει στον παρόντα χρόνο σημαντικά κέρδη σε κατασκευαστικές και τουριστικές επιχειρήσεις, αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι χωρίς σωστή διαχείριση το… πάρτι έχει κοντινή ημερομηνία λήξεως
Η είδηση των ημερών -έστω μία από τις πιο σοβαρές ειδήσεις του τελευταίου διαστήματος- είναι το ζήτημα της λειψυδρίας. Στην Ελλάδα πολλές περιοχές έχουν πρόβλημα, που διογκώνεται το καλοκαίρι εξαιτίας της αύξησης του πληθυσμού λόγω του τουρισμού. Και αυτό ενώ η χώρα είναι -σύμφωνα με τον ΟΗΕ- 19η στην κατάταξη επικινδυνότητας λειψυδρίας και ταυτόχρονα βρίσκεται στη δεύτερη θέση τής κατά κεφαλήν κατανάλωσης νερού.
Σε αυτήν τη μεγάλη εικόνα, η διαπίστωση μελέτης του ΑΠΘ που δημοσίευσε προ δύο ημερών η Voria.gr, ότι τα οκτώ τελευταία χρόνια, από το 2017 μέχρι το 2024, οι πισίνες στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής αυξήθηκαν αριθμητικά κατά 145%, είναι εξοργιστική. Όχι μόνο διότι γίνεται σαφές ότι σε μια περιοχή με οξύτατο πρόβλημα επάρκειας νερού το καλοκαίρι δημιουργούνται συνθήκες επιδείνωσης για λόγους πολυτέλειας, αφού κατά κανόνα και στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι πισίνες γεμίζουν με νερό της ύδρευσης. Κυρίως επειδή αυτή η εξέλιξη αποδεικνύει την ανευθυνότητα των δήθεν υπευθύνων, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι να ασχολούνται με τα δημόσια ζητήματα, αλλά αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο θέμα με επιπολαιότητα και… αμεριμνησία. Αυτοδιοίκηση και κεντρική πολιτεία, ενώ αποστολή τους είναι -μεταξύ άλλων- να προνοούν και να κατευθύνουν τις εξελίξεις, στην ουσία «κλείνουν τα μάτια και τ’ αφτιά» σε ένα πρόβλημα, που εκ της φύσεως του είναι ικανό να υπονομεύσει οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης, για να μην πούμε επιβίωσης, μιας ολόκληρης περιοχής. Διότι -κατά γενική ομολογία- στη Χαλκιδική ο υπερτουρισμός μπορεί να προσφέρει στον παρόντα χρόνο σημαντικά κέρδη σε κατασκευαστικές και τουριστικές επιχειρήσεις, αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι χωρίς σωστή διαχείριση το… πάρτι έχει κοντινή ημερομηνία λήξεως.
Το κακό είναι ότι αυτή η επί της ουσίας ασύδοτη κατάσταση -πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την αβέρτα κουβέρτα αδειοδότηση πισινών σε μια περιοχή με μεγάλο πρόβλημα νερού- εδράζεται σε μια νοοτροπία τριών πεποιθήσεων:
Πρώτον, ζήσε το σήμερα και μην ενδιαφέρεσαι για το αύριο. Ή, επί το… ελληνικότερον, «Take the money and run». Μια φιλοσοφία που ενδεχομένως είναι καλή για κάθε άνθρωπο ατομικά, ο οποίος συντηρεί την υγεία και την ευεξία του όταν απαλλάσσεται από το διαρκές άγχος για το μέλλον, αλλά απολύτως καταστροφική για τη διαχείριση συλλογικών ζητημάτων και ειδικότερα για όσα αφορούν το περιβάλλον.
Δεύτερον, η συζήτηση για τη λειψυδρία είναι υπερβολική. Που ασφαλώς δεν είναι! Το αντίθετο ακριβώς! Διότι ο… μεταφυσικός εφησυχασμός δεκαετιών έχει οδηγήσει τα πράγματα στο μη περαιτέρω.
Τρίτον, όταν η κατάσταση φτάσει στο… βαθύ κόκκινο κάποιος θα σπεύσει να λύσει το πρόβλημα. Δηλαδή το κράτος και για την ακρίβεια η κυβέρνηση στα χέρια της οποία θα σκάσει η… βόμβα. Και θα αναγκαστεί και σκληρά μέτρα να πάρει και πόρους που δεν υπάρχουν να βρει!
Η… ευεργετική κρίση
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μόνος λόγος που μέχρι σήμερα η κατάσταση με το νερό στη Χαλκιδική δεν έχει φτάσει στο μη περαιτέρω είναι η οικονομική κρίση του 2010, που ανέκοψε για κάποια χρόνια -ίσως οκτώ, ίσως δέκα- την ανοικοδόμηση καταλυμάτων φιλοξενίας και οικιστικών συγκροτημάτων. Τώρα που η κρίση θεωρητικά πέρασε και οι ρυθμοί ανάπτυξης αυξήθηκαν, ο χρόνος άρχισε πάλι να μετράει αντίστροφα και μάλλον γρήγορα. Αυτή η συνθήκη, σε συνδυασμό με τη γνωστή -εάν όχι παροιμιώδη- βραδύτητα των αποφάσεων και των κινήσεων του ελληνικού κράτους, προοιωνίζεται εκ του ασφαλούς τη ροή των πραγμάτων. Εάν δεν υπάρξει προληπτική δράση -πιθανόν απαγόρευση στην κατασκευή νέων πισινών, περιορισμούς στη χρήση των υφιστάμενων και όρια στο γκαζόν και τη βλάστηση των κήπων- αλλά και επιστημονική και επαγγελματική διαχείριση των υδάτινων αποθεμάτων και του συνολικού «κύκλου του νερού», τότε το πρόβλημα θα κορυφωθεί και η οποία διαχείριση και αντιμετώπισή του θα είναι δύσκολη, κοστοβόρα, χρονοβόρα και με αμφίβολα αποτελέσματα.
Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει
«Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» λέει το ανέκδοτο με τους Θεσσαλονικείς που την προτιμούν από τον Παράδεισο. Και ίσως έτσι να ήταν κάποτε. Όχι πια. Και σίγουρα όχι στο προβλεπτό μέλλον. Διότι έχει διαγνωστεί με πρόβλημα λειψυδρίας σε έναν από τους πιο υψηλούς βαθμούς για ηπειρωτική -δηλαδή όχι νησιωτική- περιοχή της Ελλάδας. Επιπροσθέτως, η φύση έχει ευνοήσει τη Χαλκιδική με τόσο καταπληκτικές θάλασσες ώστε είναι να απορεί κανείς για την πρακτική χρησιμότητα των πισίνων γλυκού νερού. Πέρα από ένα κακώς εννοούμενο και ξεθωριασμένο life style. Δεν θα είναι πραγματικά κρίμα κι άδικο να την πάρουν στον… λαιμό τους οι πισίνες και -κυρίως- η κακή τους χρήση;
Πηγή: voria.gr