ΕΙΔΑ τὶς μέρες αὐτὲς ἕνα ντοκυμανταίρ. Ἔδειχνε πῶς ἕνα κοπάδι Ὕαινες κατασπάραζαν μία ἑτοιμόγεννη Ζέβρα. Ἔτσι κάμνουν πάντα! Ἡ καημένη ἡ Ζέβρα ἦταν γιὰ λύπησι. Ἔχουν τυπικὸ ὅλα τὰ σαρκοφάγα ἀγρίμια, ὅταν συλλαμβάνουν καὶ ρίχνουν κάτω ἕνα χορτοφάγο ἢ σαρκοφάγο ζῶο. Ἀρχινοῦν νὰ τὸ τρῶνε ζωντανὸ ἀρχινώντας ἀπὸ τὰ μαλακὰ μέρη του. Ἔτσι καὶ οἱ Ὕαινες, τυπικὲς στὸ τυπικό τους, ξεκίνησαν ἀπὸ τὰ μαλακὰ κι ἔφτασαν στὴν κοιλιά κ.τ.λ.
Σὲ κάποια στιγμὴ ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν κοιλιά τῆς Ζέβρας ἕνα σακκίδιο. Ἦταν ὁ σάκκος ποὺ περιεῖχε ἐντὸς του ἕνα νεογνὸ ζεβράκι ποὺ σὲ λίγο θὰ γεννιοῦνταν. Ἀπὸ τὴν μιὰ κοιλιά, τὸ ἑτοιμόγεννο ἔμβρυο, διαμοιράστηκε στὶς κοιλιὲς τῶν Ὑαινῶν. Κατεσπαράχθη, διότι ἦταν κι αὐτὸ ἕνα τρυφερὸ λουκούμι στὰ φοβερὰ δόντια τῶν Ὑαινῶν. Δὲν κατηγορῶ καθόλου τὶς Ὕαινες, διότι ἔτσι λειτουργεῖ ἡ ζούγκλα….
Ὅταν δὲ ἄρχισαν νὰ ξεσκίζουν ἀπὸ πάνω της τὸν πολύτιμο σάκκο, ποὺ τὸν ἔτρεφε τόσους μῆνες, ἡ καημένη ἡ Ζέβρα, μόνο ποὺ δὲν εἶχε λόγια νὰ σκούξη: ΡΕ ΣΚΑΤΟΫΑΙΝΕΣ, ΡΕ ΠΑΛΙΟΤΟΜΑΡΑ, ΦΑΤΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ ΖΕΒΡΑΚΙ ΜΟΥ ΝΑ ΖΗΣΗ. ΝΑ ΔΗ ΤΟΝ ΗΛΙΟ. ΝΑ ΤΡΕΞΗ. ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΗ. Κι ὅμως τἄλεγε ὅλα τὸ μεγαλοπρεπῶς ὀδυνώμενο πρόσωπό της.
ΤΙ ΕΙΚΟΝΑ!!! ΤΙ ΦΡΙΚΗ!!! ΤΙ ΑΦΙΣΣΑ!!!
Ἀσφαλῶς ὅλα αὐτὰ ἐκτυλίσσονταν στὴ ζούγκλα, ὅπου ἰσχύει ἕνα δίκαιο, τὸ δίκαιο τῆς ζούγκλας! Αὐτόματα ὅμως δούλεψε στὸν λογισμό μου ὁ συνειρμός. Μιὰ εἰκόνα μᾶς μεταφέρει σὲ ἄλλη εἰκόνα. Στὴν δική μας πραγματικότητα. Ἡ δὲ πραγματικότητα εἶναι πολὺ ὀδυνηρή. Δυστυχῶς δὲν διαφέρει καθόλου τὸ δίκαιο τῆς ζούγκλας ἀπὸ τὸ δίκαιο τῶν πολιτισμένων κοινωνιῶν μας.
Μέγα παράδειγμα οἱ φρέσκοι πόλεμοι τῶν ἰσχυρῶν ἐναντίον τῶν ἀδυνάτων. Μὰ τόσο θηρία εἶναι ὅλοι τους; Νὰ βομβαρδίζουν παιδιά, ἀμάχους….
Τρανότατο παράδειγμα καὶ οἱ ἐκτρώσεις. Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀδύνατο κι ἀνυπεράσπιστο πλᾶσμα ἀπὸ ἕνα κυοφορούμενο ἔμβρυο, τὸ ὁποῖο σὲ ἐννιὰ μῆνες γεννιέται κι αὐτὸ σαὐτὴν τὴν ἀπίθανη κοινωνία μας. Κι ὅμως ἐπεμβαίνουν 4-5 πρόσωπα καὶ κάμνουν ἐναντίον τοῦ ἀγέννητου ἐμβρύου μὲ ἐπίγνωσί τους τὴν ἐπίθεσι ποὺ ἔκαναν οἱ Ὕαινες, χωρὶς ἐπίγνωσί τους, ἐνστικτωδῶς στὸ ἀγέννητο Ζεβράκι…
Ἔβαλαν τὶς μέρες αὐτὲς μία ἀφίσσα στὴν Ἀθήνα ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ μὲ τὶς φάσεις τοῦ ἀναπτύξεως τοῦ ἐμβρύου. Κάτι παραπλήσιο μὲ τὴ Ζέβρα τοῦ ντοκυμανταίρ. Ἀμέσως ἐπενέβησαν οἱ ΕΝΟΧΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ὡς μηχανισμοὶ καταστολῆς. Λὲς κι ἔγινε ἔγκλημα! Κατ’ εὐθεῖαν στὸν ἁρμόδιο ὑπουργὸ καὶ ὁ ὑπουργὸς κατ’ εὐθεῖαν ἐντολὴ νὰ ἀποκαθηλωθῆ ἡ ΕΝΟΧΗ ΑΦΙΣΣΑ. Δὲν ἐπιτρέπεται στὸ 2020 νὰ μᾶς ἐνοχλοῦν μὲ ἐνοχικὰ συμπλέγματα.
Σὰν νὰ βλέπω τὸν Ἄμλετ τοῦ Σαίξπηρ. Μόλις τὸ ἔνοχο μοιχικὸ βασιλικὸ ζεῦγος εἶδε τὴν ἀναπαράστασι τοῦ ἐγκλήματός του, ἀμέσως ἐπενέβησαν καὶ τελείωσε ἡ παράστασι. Δὲν μποροῦσαν νὰ βλέπουν τὰ εὐαίσθητα μάτια τῶν περαστικῶν ἐπὶ τῆς Σκηνῆς-Ἀφίσσας τὴν ἀναπαράστασι τοῦ ἐγκλήματος τῆς ΕΚΤΡΩΣΕΩΣ.
ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ! Ἐνήργησαν ἀστραπιαῖα καὶ ἡ ἐπίμαχη ἀφίσσα ξηλώθηκε. Ποιὸς ὅμως θὰ μπορέση νὰ γιατρέψη τὴν μόνιμη πληγὴ σὲ ὅποιους ἅπλωσαν τὰ χέρια τους καὶ ξέσχισαν ἑτοιμόγεννο Ζεβράκι; Μὴν μετρᾶτε μέρες καὶ ἑβδομάδες. Ἂν εἶναι ἢ ἂν δὲν εἶναι… Αὐτὰ εἶναι μπακαλίστικα καὶ μυλωνάδικα παλιῶν καιρῶν.
Δὲν ἐπιτίθεμαι σὲ κανέναν. Ἐπειδὴ ὅμως μὲ τὴν χάρι τοῦ Κυρίου διακόνησα πολλὲς τέτοιες πληγὲς σὲ πολλὲς ψυχές, ἐπὶ πολλὰ χρόνια, γιαὐτὸ καὶ ἀδελφικὰ προτρέπω ὅσους ἔχουν τέτοια αἵματα στὰ χέρια τους νὰ τὰ ἐξαγνίσουν μὲ τὴν παντοδύναμη Μετάνοια ἐνώπιον Κυρίου. Μόνο Σαὐτόν.
Εὐτυχῶς ποὺ ἀρκετοὶ νέοι μας, παρὰ τὶς ἁμαρτίες των, δὲν προχωροῦν σήμερα στὸ ἔγκλημα τῆς ἐκτρώσεως!!! «Ὁ Θεὸς νὰ ἐλεᾶ μας».
ἀρχιμ.Νικηφόρος π’’Χρ. Μανάδης,
πρωτοσύγκελλος Ἱ.Μ.Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἑορδαίας
