Είμαι γκρινιάρης, το ξέρω. Και ξερόλας. Και ξεροκέφαλος. Και εύκολος στις κρίσεις μου. Και δύσκολος στις συμπάθειές μου. Μου λένε πολλοί «γιατί απαξιώνεις τους πάντες; Εσύ, δηλαδή, είσαι καλύτερος; Αν αισθάνεσαι πως είσαι, ασχολήσου με τα κοινά και απέδειξε σε όλους μας πως οι άλλοι είναι οι ανίκανοι και εσύ ο ικανός».
Και εδώ ακριβώς έγκειται η σημαντική διαφορά μας. Δεν αισθάνομαι έτοιμος να ασχοληθώ με τα κοινά. Ούτε ικανός, ακόμα. Ούτε είμαι καλύτερος από αυτούς που αποφασίζουν να συμμετάσχουν σε μια εκλογική διαδικασία. Δυστυχώς ή ευτυχώς στο μυαλό μου τα κοινά έχουν μια σημαντική ιδιαιτερότητα σε σχέση με αυτά που κάνει ο καθένας στην ζωή του. Απαιτούν επαγγελματική εμπειρία και καταξίωση, ουσιαστική κοινωνική παρουσία, εντιμότητα, ευστροφία, συγκροτημένο δημόσιο λόγο ( όχι μεγάλε δεν αναφέρομαι στις μπαρούφες που αρέσκεσαι να ακούς) και πάνω από όλα γνώση των ζητημάτων που εμπλέκονται στις συλλογικές μας αποφάσεις. Όχι άποψη. Όχι γνώμη. Αυτά είναι για εμάς τους πολίτες. Μιλάω για γνώση. Καμία σχέση, δηλαδή, με τα επιφανειακά και τα φαιδρά της επικοινωνίας, τις δημόσιες σχέσεις, τις υπόγειες διαδρομές των τοπικών οργανώσεων, τα επαναστατικά της πλάκας, τα μεγάλα και ωραία λόγια, τα ανέξοδα και φτηνιάρικα των καφενείων.
Γι΄αυτό λοιπόν γκρινιάζω ως πολίτης. Γι΄ αυτό απογοητεύομαι με την τακτική των κομμάτων να περιλαμβάνουν στα ψηφοδέλτια τους ανθρώπους «εγνωσμένης» ανικανότητας και ανήκεστης βλακείας, μόνο και μόνο επειδή κάποιος μεγαλόσχημος παράγοντας του κόμματος (ένα τίποτα δηλαδή) έδωσε γραμμή και επέβαλλε τον εκλεκτό του ή επειδή η πολιτική πιάτσα χρειάζεται τους υποτελείς, τους φασαρτζήδες και τους καθ΄ έξιν «κλόουν» για να κάνουν οι από πάνω την δουλειά τους. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν αξιόλογα άτομα στα σημερινά ψηφοδέλτια. Υπάρχουν και είναι αρκετά. Ας τα επιλέξουμε λοιπόν. Ας αλλάξουμε για μια φορά στην ζωή μας τις συνήθειες μας, ψηφίζοντας γνωστούς, συγγενείς, προστάτες, γιατρούς που μας χειρούργησαν κάποτε κάποιον από αυτούς ( τους προστάτες ντε), και τηλεοπτικούς μαιντανούς με το ραδίκι να εξέχει από την καλοστημένη κεφαλή τους και ας τολμήσουμε να ψιθυρίσουμε στον εαυτό μας. Ναι ρε. Αυτός είναι καλός και ας μην τον γουστάρω. Αυτός μπορεί και να με πάει λιγάκι παραπάνω και ας μην είναι του γούστου μου. Αυτός λέει κάτι σωστό και ας μην ανήκει στην «φαμίλια» μου, το σόι μου ή την περήφανη φυλή μου.
Τα γούστα μας εξάλλου τα φάγαμε στην μάπα, ως κοινωνία, όλα τα προηγούμενα χρόνια και ακόμα και αν κάποιοι ψιλοβολευτήκανε από αυτά τα γούστα υπάρχουν χιλιάδες εκεί έξω που περνάνε δύσκολα. Για αυτούς ας το κάνουμε λοιπόν. Για τους ανθρώπους που περιμένουν από εμάς, για μια φορά στην ζωή μας, να φερθούμε ως σοβαροί και υπεύθυνοι πολίτες. Και ας την ξεφτιλίζουμε την λέξη καθημερινά και με κάθε ευκαιρία……
