Ιούνιος 2019
-Μονομιάς πως έσφιξες τα μαλλιά σου σε κότσο
όταν έσκυψες να βρεις μια στάλα Απρίλη
στα νερά που φέγγιζαν ακόμα ξημέρωμα ….
-Ένας τόσος δα αγέρας στα έλυσε και σου τα’ άφησε
ένα χείμαρρο από χρώμα, ν’ αγκαλιάσει τα’ απόμακρο κοίταγμα,
του κόσμου που συνταίριαξες παράταιρα ….
-Σιγοτρέμει η γη και φουσκώνει ανάλαφρα,
σκαμμένη, γόνιμη, ελπιδοφόρα,
αποδιώχνοντας με λάμψεις ανταύγειες τους αναστεναγμούς ενός μόχθου επίπονου,
στων παγερών χειμώνων τις προσμονές …
-Πόσο ήλιο φέρνεις σ’ ένα χαμόγελο
με αποχρώσεις του μπλε, στο μαβί του κουράγιου,
στους ολόλευκους χιτώνες της ξεγνοιασιάς,
που απαρνήθηκες για να δώσεις φροντίδα με λόγο ανέλπιστο ….
-Απροσδιόριστη η στιγμή χρονικά, μεγαλείο η ανάταση,
σαν ένας σπόρος που διαπερνά διάτρητα χώματα κι αναγεννά βλαστάρια,
κραδαίνοντας πόθους μυριάδες,
φτιάχνοντας όραμα στις παρουσίες άγονων χρόνων.
-Ότι κι αν φανεί ας είναι διάφανο,
νάναι ένα διάγραμμα από την μια όχθη στην άλλη για να περάσεις.
Κι όταν θα φτάσεις να θυμηθείς,
έναν Απρίλη υγρό, μελωδό, φτερωτό, σαν θείο πνεύμα που σ’ αποπλάνησε ….
(Από τη συλλογή ποιημάτων «ΑΙΣΘΗΣΗ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ» της Σίσσυ-Βασιλείας Ραμπίδου. Γράφτηκε στις 4-4-2001)
