Θα ήταν πολύ εύκολο να εκφράσω μέσα σε λίγες γραμμές την άποψή μου για τα τεκταινόμενα σχετικά με την ονομασία των βορείων γειτόνων μας, αλλά προτιμώ να πω κάποια (για την ακρίβεια αρκετά) παραπάνω λόγια, σεβόμενος όμως τόσο όσους μιλούν με σύντομο τρόπο, όσο κι αυτούς που δε μιλούν καθόλου ενώ το θέλουν πολύ αλλά κυρίως εκείνους που διαφωνούν ή θα διαφωνήσουν μαζί μου.
Ο πυρήνας του αλυτρωτισμού στα Σκόπια (αναφέρομαι στην πόλη ως κυβερνητικό κέντρο και όχι ειρωνικά στη χώρα) είναι το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού. Αυτό εκφράζεται επισήμως, μη εξετάζοντας αυτή την στιγμή την ιστορική απαρχή, για σχεδόν 30 χρόνια με το όνομα του κράτους ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, τη γλώσσα ως μακεδονική, την ιθαγένεια ως μακεδονική και επομένως την ταυτότητα ως μακεδονική.
Έχουν όλοι πλέον καταλάβει, περισσότερο οι βόρειοι γείτονές μας, λιγότερο η Ελληνική Κυβέρνηση, αρκετά οι ΗΠΑ και η ΕΕ, ότι ο σφετερισμός του Όλου (συνολική γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας που αφορίζεται από τον Όλυμπο στα Νότια έως την ευρύτερη περιοχή των Σκοπίων στα Βόρεια και από την οροσειρά της Πίνδου στα Δυτικά έως την κοιλάδα του Νέστου στα Ανατολικά και την οροσειρά της Ροδόπης στα Βορειο-Ανατολικά, άρα τμήματα της βρίσκονται με σειρά έκτασης εδάφους σε Ελλάδα, ΠΓΔΜ, Βουλγαρία και ελάχιστα σε Αλβανία και Κόσοβο) από το Μέρος (δλδ μόνο από του Βόρειους γείτονές μας που είναι κατά βάση δικοινοτικό κράτος όπου συνυπάρχουν κυρίως Σλαβόφωνοι και Αλβανόφωνοι) δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Οι πρώτοι που το είχαν αντιληφθεί όχι χρονικά αλλά αποτελεσματικά ήταν οι ίδιοι οι γείτονες που έβλεπαν πως ακόμα και όλες οι χώρες του πλανήτη να τους αναγνωρίσουν, αν δεν το πράξει αυτό και η Ελλάδα τότε δεν μπορούν να ενταχθούν σε κανέναν Διεθνή Οργανισμό με όνομα που δε θα έχει συμφωνήσει και η Ελλάδα.
Η Μακεδονία ως γεωγραφική περιοχή ποτέ δεν είχε ένα έθνος που να ορίζεται ως τέτοιο ή από αυτή. Η Αρχαία Ελληνική Μακεδονία είχε Έλληνες στη συνείδηση, στη γλώσσα και τα έθιμα κατοίκους. Η Σύγχρονη Μακεδονία όπως και αυτή των πρόσφατων αιώνων έχει μια πανσπερμία από λαούς ή φύλα όπως Έλληνες, Βούλγαρους, Σλάβους, Αλβανούς, Ρομά κτλ. Μακεδόνες όμως ως έθνος ή λαό δεν έχει. Πρόκειται επομένως για απόπειρα δημιουργίας ψευδεπίγραφης οντότητας εκ μέρους των γειτόνων μας με σκοπούς που μόνο το απώτερο μέλλον μπορεί να δείξει. Το Μακεδόνες μπορεί να είμαι μόνο ένα γεωγραφικός χαρακτηρισμός, όπως είναι το Θεσσαλός, το Κρητικός και το Πελοποννήσιος για τους Έλληνες. Επομένως, και αφού τη Μακεδονία τη μοιράζονται παραπάνω από ένας λαοί, το κράτος αυτό έπρεπε να έχει υποχρεωτικά γεωγραφικό προσδιορισμό, ειδικά μάλιστα αφού είναι και πολυπολιτισμικό με δύο κυρίαρχες κοινότητες, άρα δε θα ήταν εύκολο να έχει έχει έναν εθνικό προσδιορισμό π.χ. Σλαβο-Μακεδονία ή Αλβανο-Μακεδονία. Ο χρονικός προσδιορισμός π.χ. Νέα Μακεδονία ή ο ιστορικός προσδιορισμός π.χ. Ίλιντεν Μακεδονία θα ήταν επίσης προβληματικές λύσεις αλλά δε θα αναπτύξω εδώ το γιατί ούτε έχει πλέον πολύ σημασία. Να πω μόνο ότι για τον τελευταίο σύνθετο όρο η ελληνική κυβέρνηση πιάστηκε εντελώς αδιάβαστη όπως και τα ίδια τα μέλη της διαπίστωσαν έστω κι αν δεν το ομολόγησαν.
Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα όπου η Ελληνική Κυβέρνηση… :
Α) χωρίς την υποστήριξη ενός εκ των δύο εταίρων (αφήνω στην άκρη το γελοίο της στάσης των ΑΝΕΛΛ “δεν στηρίζω τη Συμφωνία αλλά στηρίζω την Κυβέρνηση που στηρίζει τη Συμφωνία)
Β) χωρίς την πρότερη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου
Γ) χωρίς την γνωμοδότηση ή έστω την ενημέρωση της Ελληνικής Βουλής
Δ) χωρίς τη στοιχειωδώς απαιτούμενη διαρκή ενημέρωση των πολιτικών κομμάτων καθόλη τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης
Δ) χωρίς τη συγκατάθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού κατά τα φαινόμενα
…καταλήγει σε μια Διεθνής Συμφωνία μεταξύ των δύο κρατών όπου:
1) Συμφωνούμε οι γείτονές μας να λέγονται Βόρεια Μακεδονία (North Macedonia) μη έχοντας πουθενά μέσα στη συμφωνία το Severna Madonijia, όπως λοιπόν ψευδώς μας ενημέρωσε ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμα από τηλεοράσεως. Αυτή η ονομασία είναι ως erga omnes, δλδ έναντι όλων και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Μα δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η διπλή ονομασία (μία στο εσωτερικό και μία στο εξωτερικό) που ήταν παλιότερα μία βάση λύσης είχε ευτυχώς καταπέσει. Το όνομα έπρεπε να είναι ένα για όλες τις χρήσεις. Άρα, μικρό το επίτευγμα διαπραγματευτικά.
2) Erga omnes όμως είναι και η επικρατούσα γλώσσα η οποία ρητώς χαρακτηρίζεται ως μακεδονική και όχι ως βορειομακεδονική ή ακόμα καλύτερη ως νοτιοσλαβική όπως λέει η υποσημείωση αλλά δεν παύει να είναι μόνο υποσημείωση, την ώρα μάλιστα που στη χώρα υπάρχει και μια ακόμα ισχυρά μειοψηφούσα γλώσσα, η αλβανική, για την οποία οι δύο αριστεροί πρωθυπουργοί έδειξαν εμπράκτως πόσο τη σέβονται ως μειονοτική.
3) Δεν βρίσκει εφαρμογή το erga omnes για την ιθαγένεια. Ιδού το γιατί. Κι αυτή χαρακτηρίζεται σκέτο μακεδονική αντί για βορειομακεδονική για το εσωτερικό της γείτονος, μακεδονική – πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας για το εξωτερικό και επομένως στα διαβατήρια, και τέλος πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας για την Ελλάδα. Δλδ τριπλή ονομασία, κοινώς μακεδονική σαλάτα.
Είναι μη αποδεκτό το να ακούς ότι η Ελλάδα συμφωνεί πως υπάρχει μακεδονική γλώσσα όταν η γλώσσα αυτή είναι ξεκάθαρα βουλγαρικό ιδίωμα (ρωτήστε αν θέλετε από περιέργεια όχι ένα γλωσσολόγο αλλά φίλους σας που έχουν σπουδάσει στη Βουλγαρία και έτυχε να ακούσουν από τηλεοράσεως τα διαγγέλματά τους) με προσθήκες ελάχιστων σερβικών γραμμάτων άρα αμιγώς σλαβική, εξ ου και η κυριλλική γραφή. Μακεδονικά δε μιλούσαν ούτε οι αρχαίοι Μακεδόνες που οι γείτονες επικαλούνται και στήνουν αγάλματα προς τιμήν τους. Ελληνικά μιλούσαν. Πώς ξαφνικά γεννιέται μια γλώσσα αφού δεν υπήρχε ποτέ καμία πολιτισμική ή γενεαλογική συνέχεια με το Βασίλειο της Αρχαίας Μακεδονίας… Οι φίλοι γείτονες είναι γνωστό ότι ήρθαν στις περιοχή της Μακεδονίας περί τους εννιά αιώνες αργότερα. Χρειάζονται τόνοι σπέρματος σε καταψύκτες που δεν υπήρχαν τότε για να προκύψει κάποια συνέχεια ή συγγένεια, όπως ευστοχότατα είπε πρόσφατα ο Χ. Γιανναράς.
Είναι επίσης απαράδεκτο, να συμφωνείς πάλι ως Ελλάδα ότι η εθνικότητα/ιθαγένεια/υπηκοότητα/πολιτογράφηση (nationality/citizenship) θα αναγνωρίζεται ως μακεδονική. Αυτή θα έπρεπε ως ύστατη παραχώρηση να ονομαστεί με βάση το όνομα της χώρας δλδ βορειομακεδονική (όπως υπάρχει το νοτιο-αφρικανική, το βορειο- και νοτιο-κορεατική κτλ), αφού παντού στον κόσμο η ιθαγένεια-εθνικότητα είναι παράγωγο του ονόματος του κράτους. Η εθνότητα (ethnicity) είναι άλλο πράγμα από την εθνικότητα (nationality) και το έθνος-γένος (nation). Εκεί μιλάμε για σλαβόφωνους και αλβανόφωνους ή για σλαβομακεδόνες και αλβανομακεδόνες ή για Σλάβους και Αλβανούς στην προέλευση, όμως οι εθνοτήτες είναι εσωτερικό ζήτημα ενός κράτους και δεν είναι απαραίτητο να ενταχθούν σε μια συμφωνία. Αλλού π.χ. στο Βέλγιο μιλάμε για βελγική εθνικότητα/υπηκόοτητα αλλά για Φλαμανδούς και Βαλλώνους ως εθνότητες (και όχι ως εθνικότητες).
Επομένως, εκ των πραγμάτων και συνολικά , τo erga omnes του ονόματος πάει περίπατο, αφού συστατικά στοιχεία της ταυτότητας που είναι το όνομα, η γλώσσα και η ιθαγένεια δεν είναι όλα erga omnes και βασισμένα στο Βόρεια Μακεδονία για όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά. Γι αυτό ακριβώς, ο αλυτρωτιμός παραμένει ολοζώντανος, παρά τις αλλαγές στο Σύνταγμα.
Τα όσα αναφέρονται στο τωρινό τους Σύνταγμα έρχονται προς επίρρωση του αλυτρωτισμού στο πιο επίσημο κείμενο που μπορεί να έχει μια χώρα για τον προσδιορισμό της. Εξυπακούεται πως όλες οι αλυτρωτικές αναφορές έπρεπε να αφαιρεθούν από το Σύνταγμα. Σιγά την παραχώρηση που έκαναν οι γείτονές μας. Το πρόβλημα επομένως παραμένει και αυτό είναι που προβληματίζει κάθε πολίτη που θα ήθελε να βάλουμε νερό στο κρασί μας αλλά όχι και να παραχωρήσουμε το “είναι” μας.
Αυτά που έσπειραν λοιπόν στο διάβα της Ιστορίας… :
1) οι Βούλγαροι κομιτατζήδες στις αρχές του 20ου αιώνα με τις θηριωδίες για κατάκτηση της ελληνικής πληθυσμιακά (και κατ’επέκταση γεωγραφικά) Μακεδονίας
2) το τότε εκτός νόμου ΚΚΕ κι ο Ριζοσπάστης στο Μεσοπόλεμο με την ολέθρια πολιτική για την Ενιαία κι Ανεξάρτητη Μακεδονία που ήταν κι ένα από τα διακυβεύματα του ελληνικού εμφυλίου πολέμου αργότερα, όπου έστω κι αργά (αν και η ζημιά φαίνεται τώρα, σχεδόν έναν αιώνα μετά) αποκήρυξαν αυτή την πολιτική
3) οι Ναζί που ουσιαστικά πρώτοι αναγνώρισαν το όνομα Μακεδονία εντός της υπό κατοχής Γιουγκοσλαβίας κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ
4) ο Στάλιν που ήθελε να έχει έχει επιρροή στα Βαλκάνια μέσω των Νοτίων Σλάβων (Γιουγκοσλαβία σημαίνει Νοτιοσλαβία), γνωρίζοντας πως έχει ο ίδιος παραχωρήσει την Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας μετά τη σύνοδο της Γιάλτας
5) ο Τίτο που ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα στον ευαίσθητο τότε αυχένα Βόρεια της Ελλάδας στα πλαίσια της κοινής δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων της Βαλκανικής υπό την καθοδήγηση του ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης
6) κι οι κάθε λογής εθνομηδενιστικές πολιτικές ομάδες ή πρόσωπα εντός Ελλάδας, με ή χωρίς σημαίνοντα ρόλο στο δημόσιο διάλογο, αλλά με επιρροή τελικά σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στα πλαίσια ενός αφελούς διεθνισμού όταν έχεις γείτονες σαν τα “αδέρφια” μας τους Τούρκους, που είναι ιστορικά και γεωπολιτικά εκτός πραγματικότητας και που λοιδωρούν και συκοφαντούν ζητήματα, όπως:
Α) γύρω από το 1977 με δήθεν αναγνώριση δήθεν μακεδονικής γλώσσας ενώ το ζήτημα τότε αφορούσε τη μετάφραση στα λατινικά γεωγραφικών όρων χωρών σε συνέδριο του ΟΗΕ στην Αθήνα καθώς και
Β) γύρω από το 1991-92 που ξέσπασε το πρόβλημα μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας περί δήθεν αναγνώρισης του βόρειου γείτονά μας ως σκέτο Μακεδονία από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση ενώ αυτό δεν έγινε σε καμία περίπτωση αλλά και αργότερα με την Ενδιάμεση Συμφωνία που υπέγραψε η επόμενη Ελληνική Κυβέρνηση επειδή μπερδεύουν το τι σημαίνει Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας (δλδ τμήμα της παλιάς Γιουγκοσλαβίας), με το Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (δλδ όπως τους αναγνωρίσαμε) και με το Δημοκρατία της Μακεδονίας (δλδ όπως επιμένουν να αυτοαποκαλούνται μέχρι και σήμερα οι γείτονες), καθώς επίσης
Γ) την εσκεμμένη σύγχυση αναφορικά με εμπορικές συμφωνίες ανάμεσα σε Ελλάδα και Γιουγκοσλαβία που είχε ως τμήμα της την Ομόσπονδη Δημοκρατίας της Μακεδονίας, όπου αυτό δήθεν υποδηλώνει και αναγνώριση πολυετή αυτού του τμήματος της τότε ενιαίας Γιογκοσλαβίας πολύ πριν τη διάλυσή της.
Δ) την καραμέλα περί 140 χωρών (που δεν είναι ούτε τόσες) που έχουν αναγνωρίσει τους γείτονες ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, όταν οι γείτονες έχουν ανάγκη τελικά μόνο μια χώρα να τους αναγνωρίσει, την Ελλάδα, γιατί αλλιώς μένουν εκτός Διεθνών Οργανισμών
(Τα τελευταία τέσσερα επιχειρήματα είναι τόσο αστεία κι αβάσιμα που ούτε οι ίδιοι οι γείτονες δεν τα επικαλούνται.)
…Όλα αυτά παραπάνω… έρχεται σήμερα μια Ελληνική Κυβέρνηση και τα δικαιώνει με την υπογραφή της.
Δε θα πω είναι προδότες.
Δε θα πω είναι πουλημένοι.
Δε θα πω είναι σκοπιανοτσολιάδες.
Δεν έχω κανένα σκοπό να συμβάλλω σε διχασμό.
Δεν είμαι σαν τα μούτρα τους να εκφράζομαι έτσι.
Αρκετά συνέβαλαν στην κατρακύλα της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Ας μάθουμε όλοι να μιλάμε πιο κόσμια και πιο ενωτικά για τέτοια θέματα.
Θα πω όμως πως όλοι μας χρειάζεται να καταλάβουμε επιτέλους τι σημαίνει Αναρχοδιεθνιστική Εθνομηδενιστική Κομμουνιστικογενής Αριστερά στην Ελλάδα όπως εκφράζεται από το ΣΥΡΙΖΑ και να τους κατατάξουμε όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης και μετέπειτα της Ιστορίας εκεί που τους αξίζει. Μόνο αυτό τους πρέπει. Ο πολιτικός αφανισμός και η ντροπή να τους κατατρέχει για πάντα.
Την άποψη μου για το θέμα την έχω εκφράσει και σχετικά πρόσφατα. Θα ήθελα οι γείτονες να έχουν ένα μονολεκτικό γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων που να εκφράζει και τους σλαβόφωνους στο πρόθεμα και τους αλβανόφωνους στην κατάληξη, χωρίς καν να υπάρχει ολόκληρη η λέξη Μακεδονία. Περισσότερα για όποιον ενδιαφέρεται για να μην επεκτείνομαι και σας κουράζω κι άλλο μπορείτε να βρείτε εδώ… Δυστυχώς, η άποψη δεν έφτασε εκεί που χρειαζόταν, ή κι αν έφτασε δεν εισακούστηκε. Έχω μάθει όμως να ανήκω σε μειοψηφίες, ακόμα και ισχνές. Δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα και το έχω αποδεχτεί. Δημοσιοποιώ όμως με θάρρος και παρρησία τη γνώμη μου. Και θα συνεχίσω. Ας με ακούν όσοι το κρίνουν χρήσιμο. Κι ας συμφωνούν λίγοι μαζί μου. Δεν υπάρχει αυτοσκοπός.
Ακόμα όμως κι αν έπρεπε να δεχθώ, ως άτομο, μια συμφωνία με όνομα Βόρεια Μακεδονία (αν και το Άνω Μακεδονία θα ταίριαζε κάπως περισσότερο γιατί δε δίνει τόσο έντονα το χαρακτήρα της διαίρεσης όπως κάνει η λέξη “Βόρεια” μιας και το μυαλό πάει αυτόματα στο “Νότια” και άρα σε ερωτήματα για διαμελισμό -νάτος πάλι ο αλυτρωτισμός- και ίσως θα προκαλούσε λιγότερες αντιδράσεις στην Ελλάδα) θα το έκανα μόνο αν έτσι ονομαζόταν και η γλώσσα και η ιθαγένεια.
Σχετικά με την αυτοδιάθεση και τον αυτοπροσδιορισμό… Πολλοί (ακόμα και οι ίδιοι οι γείτονες) τον χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για να πουν ότι οι γείτονες μπορούν να έχουν όποιο όνομα θέλουν και πως μας κάνουν χάρη που συζητούν μαζί μας για κοινά συμφωνημένη λύση. Λάθος και μάλιστα τεράστιο. Βασικά ψέμα. Μακάρι να ήταν μόνο μια αβάσταχτη ελαφρότητα. Γιατί ναι μεν η αυτοδιάθεση είναι δικαίωμα ενός λαού, π.χ. αν θέλει να παραμένει προσαρτημένος σε ένα κράτος ή αν θέλει να αυτονομηθεί ή αν επιθυμεί ακόμα και να ανεξαρτητοποιηθεί, αλλά ο αυτοπροσδιορισμός είναι ατομικό και όχι συλλογικό δικαίωμα, π.χ. κάποιος μπορεί να πει ότι έχει ελληνική ή σλαβική ή αλβανική συνείδηση αλλά αυτό δεν ενέχει χαρακτηριστικά συνόλου. Αλλά ακόμα κι αν αποκτά τέτοια, τότε αυτό σταματά εκεί που αρχίζει ο αυτοπροσδιορισμός του άλλου λαού. Και εκεί ο σεβασμός των βορείων γειτόνων μας προς τους νότιους γείτονές του που είναι κάτοικοι της ελληνικής Μακεδονίας είναι περιορισμένος, τουλάχιστον όπως εκφράζεται από τις Κυβερνήσεις τους διαχρονικά όσο κρατά αυτή η διαμάχη.
Το δε φληνάφημα της δικής μας κυβέρνησης περί διασφάλισης της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς είναι μάλλον ενδεικτικό ότι αυτή δεν έχει ιδέα για το θέμα. Οι γείτονες δεν ήθελαν πότε να σφετεριστούν συνολικά την αρχαία ελληνική κληρονομιά. Εννοούν (κι εμείς το δεχθήκαμε εγγράφως στη Συμφωνία) ότι η αρχαία ελληνική κληρονομιά δεν έχει καμία σχέση με τη αρχαία μακεδονική κληρονομιά: αυτή είναι η παγίδα. Ήθελαν και επιβεβαιώνεται πλέον, κι από την έμφαση που έδωσε στο διάγγελμά του ο Πρωθυπουργός τους, ότι εστίαζαν και πλέον κέρδισαν την σχεδόν μονοπώληση της Μακεδονικής κληρονομιάς αφού τη γλώσσα και την ιθαγένεια θα μπορούν να τη αποκαλούν σκέτο μακεδονική. Για να το κάνω ακόμα πιο σαφές, όταν μαζεύονται τέσσερις άνθρωποι σε ένα τραπέζι κάπου στον πλανήτη, θα μπορεί κάλλιστα η διπλανή παρέα να λέει “ήταν ένας Βούλγαρος, ένας Ρουμάνος, ένας Έλληνας και ένας Μακεδόνας”. Και δε θα είναι ανέκδοτο. Άρα, δώρο άδωρο η αναφορά αυτή στη Συμφωνία. Για δε τα βιβλία ιστορίας στα σχολεία, μόνο μια κυβέρνηση σαν τη δική μας θα μπορούσε να επιβάλλει στον εαυτό της κάτι που δε ζητούν άλλοι. Όσο για τις αναφορές σε AΟZ και για χρήση του λιμανιού της Θεσ/νίκης μόνο ως αυτοκτονικές τάσεις εκ μέρους μας μπορούν να χαρακτηριστούν.
Θα σταθώ όμως και στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό της Κυβέρνησής μας. Υπογράφει λοιπόν αυτή τη Συμφωνία, φέρνει σε τετελεσμένα τη χώρα, περνάει με απλη πλειοψηφία από τη Βουλή τους, βάζουμε με γραπτή πρόσκλησή μας τους γείτονες σε τροχιά για ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ με την λύση να μην είναι πρώτα οριστική αλλά να έρχεται ως υποσχετική όπου επίσης να σημειωθεί ότι ενώ στην ΕΕ υπάρχουν κεφάλαια διαπραγμάτευσης που κάποιο μπορεί να μπλοκαριστεί, αυτο δεν ισχύει για το ΝΑΤΟ όπου αν υπάρξει πρόσκληση προς χώρα δεν προβλέπεται άρση της ή παύση της, έπειτα πάνε σε δημοψήφισμα -οριστικό ναυάγιο αν επικρατήσει το Όχι αλλά με γνωμοδοτικό χαρακτήρα αν επικρατήσει το Ναι-, γιατί αν έρθει το Ναι χρειάζεται η Αναθεώρηση του Συντάγματος με αυξημένη πλειοψηφία 2/3 ώστε να κυρωθεί οριστικά εκ μέρους τους η Συμφωνία, ενώ μετά από όλα αυτά (και εδώ είναι το πονηρό) περιμένουμε ίσως την επόμενη Ελληνική Βουλή άρα και τον επόμενο Πρωθυπουργό που καταφανέστατα θα είναι άλλος, να συρθούν στην στήριξη της Συμφωνίας, αν π.χ. η έγκριση από τους γείτονες γίνει κοντά στα τέλη του έτους αλλά τότε γίνουν ταυτόχρονα πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα υπό τον διαφαινόμενο εκρηκτικό Ιανουάριο του 2019 με τις περικοπές 30% που θα φέρει στις συντάξεις. Άρα, η νέα Βουλή και η νέα Κυβέρνηση ίσως να φορτωθούν και την επικύρωση της συμφωνίας και τις μειωμένες συντάξεις. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη, ε… Όμως πλέον τελειώνει το κουτόχορτο. Γνωρίζουν όλοι ποιος δέσμευσε τη χώρα με υπερδεκαετή οικονομικό έλεγχο αλλά και με αυτή τη συμφωνία. Πόσο πιο κοντή μνήμη μπορεί να έχει ο λαός μας.
Ταυτόχρονα, οι εμπορικές ονομασίες αυτές που υποτίθεται και όντως μπορούν να φέρουν τους δύο λαούς πιο κοντά μένουν στον αέρα με κάτι επιτροπές και ξέρουμε που καταλήγουν οι επιτροπές, ενώ απο την άλλη βλεπουμε πόσο ευκολο είναι πλέον να ξεσπάσουν εμπορικοί πόλεμοι ακόμα και μεταξύ χωρών γιγάντων και μάλιστα συμμάχων, οι διαδικτυακές διορθώσεις για το νέο όνομα σε ψηφιακούς χάρτες δεν αναφέρονται πουθενά, το ακρωνύμιο στην κατάληξη των σελίδων του Internet δεν αλλάζει για τους γείτονες (.mk) όταν όλος ο πλανήτης επικοινωνεί με αυτό τον τρόπο πλέον, παρά μόνο αναφέρεται η αλλαγή στις πινακίδες των αυτοκινήτων (NM αντί για MK) λες και οι γείτονες πρόκειται να οδηγήσουν μαζικά από τη χώρα προς όλη τη Δυτική και τη Βόρεια Ευρώπη και να μάθουν οι άλλες χώρες τα νέα και να πουν “ουάου”. Aρκεί όμως που θα παρκάρουν έξω από τα καφενεία της Χαλκιδικής το επόμενο καλοκαίρι και τότε τα εναπομείναντα στελέχη και υποστηρικτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ θα λένε, “ορίστε, το αλλάξαμε κι αυτό”. Σιγά τα ωά παιδιά…
Το μοναδικό ξεκάθαρα θετικό σημείο της Συμφωνίας είναι η πρόνοια πως άπαξ και αυτή κλειδώσει οριστικά κι αμετάκλητα και από τις δύο πλευρές, τότε η χώρα αυτή αναγνωρίζεται υποχρεωτικά και αυτόματα με το νέο της όνομα από όλες τις χώρες που την έχουν αναγνωρίσει έως τώρα. Άρα, δε θα χρειαστεί να δαπανηθεί το παραμικρό διαπραγματευτικό κεφάλαιο από το διπλωματικό μας σώμα ανά την υφήλιο.
Σε 100 χρόνια, μπορεί να μη ζούμε αλλά θα ζουν τα εγγόνια μας ή τουλάχιστον τα παιδιά τους , ίσως χαθεί και η ίδια η ελληνική Μακεδονία ή ένα τμήμα της. Δεν είναι δύσκολο• δείτε πως χάθηκαν προαιώνιες ελληνικές περιοχές τα τελευταία 100 χρόνια. Μάλλον πολλοί στη χώρα μας νοιάζονται πρωτίστως για την οικονομική καταστροφή του σήμερα και της τελευταίας σχεδόν δεκαετίας. Ως ένα βαθμό είναι αναμενόμενο. Οι ανθρωπιστικές και εθνικές καταστροφές είναι όμως αυτές που δεν ανατρέπονται, όχι οι οικονομικές. Οι τελευταίες είναι αναπόφευκτο κομμάτι ενός κόσμου που άλλαζε και αλλάζει. Μια οικονομική κρίση τεραστίων διαστάσεων, όπως αυτή που περνάει η χώρα, θα φύγει και η οικονομική πρόοδος κι ευημερία κάποια στιγμή θα έρθει πάλι και θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από την κρίση. Ίσως μάλιστα οι κρίσεις αυτές είναι πιο έντονες όσο πιο μικρός είσαι γεωγραφικά και γεωπολιτικά. Επομένως, να γιατί ζητήματα σαν αυτό είναι τόσο μα τόσο σημαντικά. Ας μάθουμε να έχουμε υπομονή. Τα χρήματα έρχονται φεύγουν και ξανάρχονται. Αντίθετα, τα σπίτια, οι περιουσίες, οι εστίες, οι συνοικίες, οι γειτονιές και τα χώματα όμως άπαξ και χαθούν, πάει, χάθηκαν, ξεχάστε τα…
Γυρίζει πίσω η μισή σχεδόν Κύπρος;
Γυρίζουν πίσω οι Κωνσταντινοπολίτες;
Γυρίζει πίσω η Σμύρνη, ο Πόντος κι η Μικρά Ασία;
Γυρίζει πίσω το Αργυρόκαστρο, οι Άγιοι Σαράντα και η Χειμμάρα;
Γυρίζει πίσω το Μοναστήρι, η Ανατολική Ρωμυλία και η Ανατολική Θράκη;
Γυρίζει πίσω η απώλεια της έννοιας και όχι απλά του ονόματος της Μακεδονίας;
Όχι. Τίποτα από αυτά δε γυρίζει πίσω. Ευτυχώς, το σημαντικό είναι πως εμείς οι Έλληνες μάθαμε από τα λάθη μας και από τους παλιότερους μεγαλοϊδεατισμούς μας και δε ζητάμε να ενσωματωθούν στον εθνικό κορμό αυτές οι περιοχές ή να να επιστρέψουν οι εκδιωχθέντες έλληνες κάτοικοι. Οι αλύτρωτοι πληθυσμοί έγιναν πρόσφυγες στον ελλαδικό κορμό, οπότε δεν ανησυχεί ούτε η Τουρκία ούτε η Βουλγαρία ούτε η Αλβανία. Και πολύ καλώς. Γιατί η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα. Θέλει Ειρήνη και πρόοδο στην περιοχή. Εθνικιστές (γιατί άλλο το εθνικιστής κι άλλο το φιλόπατρις αλλά πολλοί δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά και εντάσσονται ή παρασύρονται σε χώρους, που αποτελούν κίνδυνο για το πολίτευμα και τους πολίτες της χώρας, όπως η Χρυσή Αυγή της οποίας βουλευτής της είχε το θράσσος να καλέσει σε στρατιωτικό πραξικόπημα και θα έχει την αντιμετώπιση που του πρέπει από τη Δικαιοσύνη αν η Κυβέρνηση δε βολευτεί από την μπάλα που πέταξε ωραία στην εξέδρα για να πάει η συζήτηση αλλού ο φαιδρός και συνάμα επικίνδυνος αυτός ανθρωπολογικός τύπος), δυστυχώς υπάρχουν ακόμα στη χώρα μας, αλλά ακόμα δυστυχέστερα υπάρχουν πολλοί στα γειτονικά αυτά κράτη όπου μάλιστα έχουν σχεδόν όλα ηγεσίες με επεκτατικές βλέψεις και διαθέσεις.
Κλείνοντας, ως Παλαιοελλαδίτης και Έλληνας της Διασποράς, θέλω μόνο να πω δυο λόγια, στους φίλους και γνωστούς μου από όλη την Ελληνική Μακεδονία, που γνώρισα από κοντά στη μητρόπολή της, τη Θεσσαλονίκη, αλλά και αλλού έπειτα. Οι σκέψεις μου, η καρδιά μου και η ψυχή μου, είναι μαζί σας και θα είναι για πάντα. Το ίδιο και για την Ελληνική Μακεδονία μας. Είστε οι μόνοι που μπορείτε να αλλάξετε επ’ ωφελεία του λαού μας αυτή τη συμφωνία, αν δεν τροποποιηθεί, καταπέσει ή καταργηθεί στο μέλλον. Ακριβώς επειδή γειτονεύετε περισσότερο άμεσα μαζί τους. Και μπορείτε να το κάνετε με την εν γένει συμπεριφορά σας προς τους γείτονες ώστε να μην οξυνθούν τα πνεύματα αλλά κυρίως με προτεραιότητα στο να αυξηθεί η συνεργασία και να κατακτηθεί περισσότερο η καλή γειτονία των δύο λαών.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν αρκετά λάθη αλλά η τωρινή έκανε τα σημαντικότερα με αποτέλεσμα η λαϊκή οργή σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας να έχει ξεχειλίσει το ποτήρι. Τα πολιτικά αποτελέσματα θα φανούν σύντομα. Τουλάχιστον, ας παραδειγματιστούν όσοι πρέπει από τη διπλωματική σταθερότητα, δεινότητα και μαεστρία που επέδειξε ο ΥΠΕΞ της γείτονος χώρας που σε λίγα χρόνια θα έχει ακόμα ισχυρότερη θέση ο ίδιος και η χώρα του. Τα συμφέροντα της χώρας μας όμως κινδυνεύουν, αν και αυτό θα πάρει καιρό για να φανεί. Δεν είναι κινδυνολογία. Έχει ξαναγίνει οπότε δεν είναι δύσκολο να επαναληφθεί.
Η ένταξη των γειτόνων μας σε δομές κι οργανισμούς που είμαστε κι εμείς ήδη μέλη, κρατώντας τους μακριά από το δέσιμο στο άρμα άλλων δυνάμεων (βλ. ξανθό γένος και νεο-οθωμανούς) που θέλουν να αυξήσουν την επιρροή τους στα Βαλκάνια, μπορεί να συμβάλλει στην ειρήνη, την πρόοδο και την συνολικότερη ευημερία στην περιοχή μας αλλά δε μπορεί να γίνει με κάθε κόστος και με κάθε τίμημα εκ μέρους μας.
Θα ήθελα λοιπόν πολύ να μπορώ να στηρίξω προσωπικά αυτή τη Συμφωνία ανάμεσα στις δύο συμβαλλόμενες χώρες που υπογράφεται σήμερα ομολογουμένως τουλάχιστον βιαστικά στις Πρέσπες αλλά δυστυχώς αδυνατώ να το κάνω έστω και στο ελάχιστο αν αυτή μείνει ως έχει και δε βελτιωθεί στα σημεία (όπως αναλύθηκαν πρόχειρα από μένα και φυσικά πολύ αναλυτικότερα από βαθύτερους γνωστές του θέματος εδώ και στα κάθε λογής media) που την καθιστούν τρωτή και μακροπρόθεσμα προβληματική. Γι αυτό ακριβώς εκφράστηκα τόσο αναλυτικά. Αν δεν πρόκειται για εθνικό έγκλημα, τότε σίγουρα μιλάμε να ανήκεστη βλάβη επί των ελληνικών δικαίων.
ΥΓ: Στη διαπραγμάτευση σκίζεις Αλέξη. Δε θα με διαβάσεις όμως, οπότε δε θα παρεξηγηθείς. Πάντα ήθελες να αναγνωρίσεις τους γείτονες ως Μακεδονία σκέτο. Όπως και να μας πείσεις πως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Αν και για το τελευταίο έχεις λίγο καιρό ακόμα να το παλέψεις. Το νου σου όμως: αν βρεις Έλληνες να το χάψουν, θα δυσκολευτείς κομματάκι με το “Σουλτάνο”. Σε εκείνη τη διαπραγμάτευση μην παραλείψεις να δώσεις πιο πολλά και να πάρουν περισσότερα.
Άγγελος Σιδέρης, Οδοντίατρος Α.Π.Θ.
Ζει και εργάζεται στο Bournemouth της Νότιας Αγγλίας