Άπειρες καθημερινότητες -Γράφει η Βασιλεία-Σίσσυ Ραμπίδου

Ο ήλιος ξημέρωσε μια ημέρα και πάλι. Ακτινοβόλος, θερμός, δίνοντας εναλλαγές και χρώματα. Θεωρείς συχνά ότι είναι κάτι ασήμαντο, μια υποχρέωση της φύσης να τον συντηρεί αιώνια για σένα. Συμβαίνει συνέχεια, ασταμάτητα, είναι γεγονός. Όπως κι αν το εκλαμβάνεις, συνηθισμένο ή παράξενο, δεν παύει να παρεμβαίνει στον ψυχισμό, με το να συνθέτει εικόνες μοναδικές. Αντιλαμβάνεσαι και απορείς κάποια στιγμή, με το ασύλληπτο μέγεθος της δημιουργίας.

Αιώνες σταθερά, η ημέρα, η νύχτα. Άπειρες καθημερινότητες, μια ρουτίνα, που καμιά λογική δεν μπορεί να εξηγήσει. Απλώς υπάρχουν ….

Το σπίτι μας, η γη. Παράδεισος ή φυλακή, ένα γαλάζιο τόπι που αιωρείται σιωπηλά στην απεραντοσύνη. Γεμάτη νερά, σπόρους, μικροοργανισμούς, ζώα και μ’ εκείνα τα εγωιστικά φιλάρεσκα ανθρωπάκια, που γιγαντώνονται απαξιώνουν και εξουσιάζουν ….

Ο πρώτος σπόρος, η πρώτη σταγόνα, η πρώτη αχτίδα, το κύτταρο, η ζωή. Μέσα στα σπλάχνα της, μπερδεμένα με τα άυλα συναισθήματα και μια συνείδηση και αυτογνωσία ελλιπή ….

Κάτι μας κρατάει πεισματικά γαντζωμένους, ανάποδα προς το χάος, σαν τις νυχτερίδες, τις ρίζες των δέντρων και δεν σκορπίζουμε στο άπειρο. Είναι η βαρύτητα μας εξήγησαν οι δάσκαλοι. Κάτι μας αναπτύσσει, βαδίζει μαζί μας, είναι ο χρόνος μας ενημέρωσαν. Και όλη η πορεία, μια αρχή κι ένα τέλος. Η ζωή!

Τα δευτερόλεπτα τρέχουν μανιασμένα. Η ταχύτητα των χρόνων απίστευτη, επαναλαμβανόμενος χτύπος και η ύπαρξή μας, μέσα σ’ ένα ανοιγόκλειμα βλεφάρων.

Είμασταν παιδιά. Πότε; Ο χρόνος βιάζεται, οι στιγμές αφανίζονται όπως κι αν τις αξιοποιήσουμε. Όσο βιαστικά κι αν περπατήσουμε, αυτός μας προσπερνά ….

Ένα πήγαινε έλα ακούραστων στιγμών. Ένα τίποτα για το τίποτα. Ένα αποτύπωμα όμως μοναδικό από τον καθένα, σ’ έναν κόσμο που δονείται από αναπάντητα ερωτήματα και συναίσθημα. Έναν κόσμο ανεφχαρίστητο ….

Το τικ-τακ του παλιού ρολογιού δεν σωπαίνει … Γερνάμε … Η όψη αλλάζει, η απορία υφίσταται. Προς τι όλα αυτό, είναι αλήθεια ένα τίποτα για το τίποτα; Και είναι ατελέσφορο ν’ αναρωτιέσαι και να μην φιλοσοφείς …. Είναι άδικο προς τον εαυτό σου να ταλανίζεσαι, να μοχθείς να συγκρατήσεις γαντζωμένος το σήμερα και να μην ανοίγεις μια χαραμάδα για να ορμήσει στο μυαλό σου το φως. Η σκέψη, η αίσθηση, η διαίσθηση, το κάτι παραπάνω …..

Η περιορισμένη μίζερη ματιά, δεν μπορεί να μας ταξιδέψει πιο πέρα από το χώμα. Ότι δεν μπορούν να δουν τα μάτια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ….

Το τέλος έρχεται πάντα. Είναι ένα συντελικό γεγονός. Μια ψευδαίσθηση.

Μια πραγματική ζωή, η συνέχεια ίσως σε άλλη διάσταση ….