Και στο δρόμο όταν βλέπω το φάρο του, κάνω στην άκρη, όχι μόνο επειδή πρέπει, όχι γιατί θέλω να δώσω χώρο, αλλά για να υποβάλλω τα σέβη μου, σ´ αυτούς που τρέχουν να προλάβουν τη ζωή. Σ´ αυτούς που το «επάγγελμα» τους είναι, να κερδίσουν χρόνο για έναν άγνωστο, σε κάθε διακομιδή.
Κοντοστέκομαι λίγο παρά πάνω και γι’ αυτούς που ακολουθούν με αγωνία και δάκρυα στα μάτια, ακριβώς πίσω με ένα οικείο IX .Αυτούς που σε μια διαδρομή προς το νοσοκομείο, αναθεωρούν όλες τις αξίες της ζωής.
Ακόμα με ταράζει ο ήχος του ασθενοφόρου, μοιάζει να είναι μια κραυγή για κοινή προσευχή … για όλους τους «εμπλεκόμενους».
Κάνε λοιπόν την προσευχή, την ευχή την σκέψη πως όλα θα πάνε καλά , όταν ακούς ένα ασθενοφόρο!
Πίστη Κρυσταλλίδου
