Στις 18 Μαΐου 2014, Κυριακή της Σαμαρείτιδας, μας καλεί η συνείδησή μας, μας καλεί το χρέος απέναντί της, μας καλούν όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, να προσέλθουμε στην κάλπη: να πάμε να ψηφίσουμε. Να ασκήσουμε το εκλογικό μας καθήκον και δικαίωμα, να συμμετάσχουμε στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη προσώπων (ανδρών και γυναικών, των υπό το κοινό έργο) στα θεσμικά όργανα του λεγόμενου πρώτου και δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης.
Η πατρίδα μάς κάλεσε και το 2010. Τότε εμείς δεν πήγαμε: κάποιοι γιατί το θεώρησαν ορθό, άλλοι κάνοντας υπομονή και άλλοι ‘’διά τον φόβον των Ιουδαίων, ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται’’. Πήγαν όμως οι ελάχιστοι. Από αυτούς τους ελαχίστους οφείλουμε τώρα (όλοι εμείς οι ορθοφρονούντες, οι υπομένοντες και οι φοβισμένοι) να ζητήσουμε (μια απλή) συγγνώμη. Γιατί και ‘’εμπόδια’’ τους θέσανε και ύστερα τους στιγματίσανε, τους περιγελάσανε και τους χλευάσανε.
Θα πάμε, το λοιπόν, στην κάλπη. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Είναι ζήτημα ελευθερίας και συνείδηση προσωπικής ευθύνης απέναντι στην τοπική μας κοινωνία, στις άλλες τοπικές κοινωνίες και στην πατρίδα ολάκερη η συμμετοχή μας στην επικείμενη εκλογική διαδικασία.
Με τι, όμως, θα πάμε στην κάλπη; Τι έχουμε να κομίσουμε σε αυτήν; Ελπίζουμε σε κάτι μέσα (και κυρίως μετά) από αυτήν; Πώς (με ποιο τρόπο) θα γίνει αυτό; Προφανώς όχι με αδράνεια ούτε με υπονόμευση.
Στην κάλπη θα πάμε με τον πολιτισμό μας. Με τη γνησιότητα και την αυθεντικότητά του. Όχι με τις παραχαράξεις του: την ωραιοπάθεια, τον αυτοθαυμασμό, το συλλογικό ναρκισσισμό και το σύνδρομο της τοπικής μοναδικότητας. Με τις παραχαράξεις ούτε επικοινωνείς ούτε κοινωνείς. Κάθεσαι μόνος μπροστά στον καθρέφτη σου, βλέπεις το είδωλό σου και αυτοθαυμάζεσαι. Μένεις μόνος, γίνεσαι στείρος και έρχεται ο κόρος. Ο τοπικός μας πολιτισμός στην αυθεντικότητα και στην ποιότητά του, που δεν είναι ένα οριζόντιο αποτέλεσμα σημερινών μόνο συνθηκών και διεργασιών, έρχεται από πολύ μακριά και θα πάει πολύ μακριά (αν δεν τον μεταλλάξουμε) γιατί είναι συνθετικός, συν-δημιουργικός, ανεκτικός, ανοιχτός, ριζοσπαστικός. Δεν ήταν ποτέ κλειστός, φοβικός, αποτρεπτικός.
Πάμε στην κάλπη για να συναντήσουμε σ’ αυτήν (όχι με αντιπαλότητα και εκατέρωθεν αντιζηλίες) τις άλλες (αδελφές) τοπικές κοινωνίες, που δεν είναι εχθροί, ούτε μας απειλούν, ούτε η σχέση μαζί τους είναι ‘’τιμωρία’’. Ούτε πάμε για να κατακτήσουμε εχθρούς ούτε πάμε για να κατακτηθούμε από εχθρούς. Αποβάλλουμε αυτή τη δεισιδαιμονία.
Πάμε χωρίς φόβο, με καλή προαίρεση να συγκαθήσουμε ως ομοτράπεζοι και όμαιμοι με τις άλλες τοπικές κοινωνίες του ενιαίου Δήμου στο κοινό τραπέζι, υπερβαίνοντες τις εκατέρωθεν καχυποψίες και αντιπάθειες (όσες και αν υπάρχουν). Πάμε να νιώσουμε τις άλλες τοπικές κοινωνίες σαν δική μας προέκταση και εκείνες εμάς (τη δική μας τοπική κοινωνία) σαν δική τους προέκταση, μέσα από την κοινή μήτρα καταγωγής με όλα τα στοιχεία που παράγουν μη εγωτικό πολιτισμό παντού, στην παιδεία, στην οικονομία, στο επάγγελμα, στην τέχνη, στη δημιουργία.
Στην κάλπη δεν πάμε για να διαιρέσουμε, δεν πάμε να πολτοποιήσουμε ούτε να πολτοποιηθούμε, πάμε να ενώσουμε με σύνθεση, διατηρώντας η καθεμιά τοπική κοινωνία την πολιτισμική της ιδιοπροσωπία.
Πάμε για να υπάρξουμε μαζί. Διευρύνοντας την τοπική ενότητα στη συνάφεια των πληθυσμών του Δήμου, αλλήλων τα βάρη βαστάζοντες, φιλάδελφοι, αλληλέγγυοι, μεταδοτικοί. Αποβάλλουμε την αλαζονεία.
Στην κάλπη δεν πάμε σήμερα για να υπονομεύσουμε αύριο τη συνοχή και την εμπιστοσύνη των τοπικών κοινωνιών και τη συνεισφορά μας στην κοινή οικοδομή, με απωθημένα σύνδρομα μοναδικότητας. Τιθασεύουμε το ναρκισσισμό, ακυρώνοντας έτσι σχεδιασμούς εκμεταλλευτών του.
Στην κάλπη πάμε για να ενθαρρύνουμε και να ενισχύσουμε όλους τους υποψήφιους όλων των συνδυασμών. Ενθάρρυνση και ενίσχυση που θα τα χρειαστούν περισσότερο όσοι (όσες) μετά την εκλογή τους αναλάβουν το θεσμικό για το λαό έργο τους. Συνέργεια, συνεκτικότητα, έξοδος.
Πάμε να αποδείξουμε ότι η αυτοπραγμάτωση μιας τοπικής κοινωνίας κατορθώνεται όχι με αίτημα απώθησης αλλά μέσα από τη συμμετοχή και με την ενεργό κοινωνικότητα με τις άλλες τοπικές κοινωνίες, με την αμοιβαία συμπληρωματικότητα, που διαμορφώνει σε επίπεδο λεκάνης Αλιάκμονα-Πολυφύτου μια συνεκτική-αντιπροσωπευτική τοπικότητα.
Για όλους εμάς τους πληθυσμούς της χωροταξικής ενότητας της λίμνης Αλιάκμονα-Πολυφύτου, που περιέχουμε τα ζώπυρα της φιλοκαλίας και της κοινοκτημοσύνης των οσίων: Νικάνορα της Ζάβορδας και Διονυσίου εν Ολύμπω Ηγουμένου (τω καιρώ εκείνω, έτος 1524 και εξής) του Τιμίου Προδρόμου της Βέροιας.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος (15-5-2014)
