Το χίλια οχτακόσια
και το είκοσι ένα
ατά ,ντο είδαν τ’ εμετέρ’,
καμίαν ‘κ’ επερμέναν.
Αβούτο το μιλέτ’ εμουν
εποίκεν έναν θάμαν,
‘ς σον Τούρκον έσκωσεν κιφάλ’
με τ’ έναν κόρκον κάμαν.
Η ρωμιοσύνε έντονε
όλεν ‘ς σ’ έναν μερέαν,
εγύλεψεν τα βάσανα,
Τούρκονος τη ραβδαίαν.
Εξέβαν απαν ‘ς σα ραχιά
να γλυτών’νε το ψόπον,
ο Τούρκον έβγαλεν φιρμάν,
να σπάζ’νε όλεν τον κόσμον.
Με Υψηλάντην αρχηγόν
έσκωσαμ’ τη σημαίαν
κ’ εσκάλωσεν ο πόλεμον
ας σην Μολδοβλαχαίαν.
Ας σο Υψήλ’, το ένδοξον,
έτον ο Υψηλάντης.
Ατός πολλά βαθυστικός,
τρανός επαναστάτης..
Ας σην Μολδάβιαν απάν
εμπρεύ ο Υψηλάντης.
Άμον ατόν ‘κ’ ευρίεται
΄ς σον κόσμον εμπροφάντης.
‘Σ σο Δραγατσάνι ερούξαν
του Πόντου τα παιδία.
Ιερολοχίτες έσανε
κ’ ερούξαν ‘ς σην φωτίαν.
Για την πατρίδαν ,τ’ έμορφον ,
εδέκανε τα ψόπα.
Ατά ξάι ‘κ’ έταν παλαλά,
έταν παλληκαρόπα.
‘Σ σ’ όλια τικές εσκώθανε
να γλυτών’ την πατρίδαν,
να ζούμε πάντα ελεύθεροι
με χαράν και ελπίδαν.
Αέτς επέρεν άψιμον
ολόεν η Ελλάδα,
η Ρούμελη και ο Μοριάς
έκ’σαν α’ κ’ εταράγαν.
Έναν Κολοκοτρώνην θέλ’
αβούτο η Τουρκία,
να πάμε, άφτομε κερίν
‘ς σην Αγίαν – Σοφίαν…
