Ναϊλί εμέν εγροίξα ‘το
τ’ εμέτερον το τέλος,
αν ‘κι ινανεύετεν εσείν
γράψτ’ ατό ‘ς σ’ έναν μέρος.
Πολλά ‘κι πάει, θα έρχεται
και το σαράντα ένα,
η γιάγια μ’ πάντα έλεεν
κι εγώ ‘θάρρνα έτον ψέμαν.
Για τ’ έναν φούρνικον ψωμίν
ανθρώπ’ θα προσκυνούνε
τοι πλούσιους και τοι ζεγκίντς
Θα κλείσκουν και τιμούνε.
Ντο έν αβούτο το κακόν,
ντ’ ερρούξεν ΄ς σο λαόν ι,
τρία χρόνια πλερώνουμε
και το χρέος απλώνει.
Κι ο λαόν επείνασεν
‘πέμνεν‘ ς σα πέντε στράτας
την Κερεκήν, π’ εψήφ’σεν α’τς,
ντ’ εποίκα, λέει ο βλάκας..
Κι όλον λέγνε ‘μας, μη κλαίτεν
για τ’ εσάς εμείς παλεύουμ’,
το καλόν εσουν εξέρουμ’
και ν εσάς θα γιουτουρεύουμ’.
Είνας ψεύτες άλλος κλέφτες
και ο δίκαιον πα μέφτες,
την δουλείαν καλά εξέρνε
εφτάν’νε πως τοουσεύνε
Εγέμνες Μαύρη θάλασσα
και πέλαγος Αιγαίον,
απάν ‘ς σο χρέος το παλέν
φορτών’νε ‘μας το νέον.
Παρά ,ντο λέν’, ‘κ’ ευρίεται
‘αρ με τα καμασίας,
ατό εφυγαδίασαν .
‘ς σα μακρινά τ’ Ασίας,
Αβουτείν’, οι τροϊκανοί,
πώς είν’ άμον εβραίοι,
με τη δόσην ,ντο δίν’νε ,‘μας
φορτών’νε κι άλλα χρέη.
Τ’ όνομαν ατούν δός και δός
άμον τη Θεοδώση,
ατέ,τη σκύλλ’ η τρόικα,
θα κόφτ’ ‘μας και το φώς ι .
Και τα σόπας κι εν ο πέσκον
έρθανε ‘ς σο μεσοχάμ’ ι
το πετρέλεον πουλούν α’
απ’ ατώρα με το δράμ’ ι.
Ο λαόν απές ‘ς σο χρέος
και ν ατείν ς σο ΄΄πάρε, πάρε,
τ’ εμετέρ πα οι κυβερνήτες
ας σον φόβον ατούν κλάνε.
Ελλάδα ‘μουν, εφτώχυνεν
Ελλάδα μουν εχάθεν,
Θεού χαράν σίτ’ έστεκεν
για τον κρεμόν εχπάστεν.
Θα παίρνε ‘μας τα μέρια μουν
με τα ψηλά ραχία
με τ’ εγιαλούς, τα έμορφα,
και τα μικρά νησία.
Το κράτος εταγιάνεψεν
κι άλλο κι λαταρίζει
και ο λαόν, που ‘κ’ έκλεψεν,
κλαίει και οφλακίζει.
Τρει υπουργοί αράευαν
ν’ ευρήκ’νε έναν λίσταν,
κι ατό πουδέν ‘κ’ ευρίουτον
έτονε έναν τσίρταν.
Τρει υπουργοί εδέβανε
κι η λίστα πάει κ’ έρται
και τον λαόν φορτών’ ατόν
με τα πόνια τα σέρτια.
Και τον Γιωρίκαν, το μικρόν,
τον Παπακωσταντίνον
ατόν ετραυαγγέλιζαν
άμον το γότσ’, το χτήνον.
Εποίκαν ατόν κουκουστέρ’
με το νερόν, το κρύον
κι ατός, τη σκύλλ’ αφώτιστον,
‘κ’ ετούλωσεν ολίγον.
Κι ο Βενιζέλον, ο σοφόν,
εκούρτεσεν τη γλώσσαν,
ατέ ,η τσούνα η Λαγκάρτ’,
εποίκεν ατόν κλώσαν.
Εσκάλωσεν να μουρδουλίζ’
κι αναμασά τα λόγια τ’,
τα γκάλοπ’ ελιγόστεψαν
τα πάχια τ’και τα πόγια τ’.
Αέτς παθάν’νε οι ανθρώπ’
τ’ ανθρώπ’ς που ‘κι πονούνε
τ’ ανθρώπς που ‘κι παρηγορούν
κι ολίγον ‘κι αγαπούνε.
Έμαθεν κ’ εν’ εσάσεψεν,
Τη λίσταν ατς να χάν’νε,
ατέ, η μάρσα, ‘κ’ έξερνεν
τα ΄΄λαμόγια΄΄ ντ’ εφτάν’νε.
Ο λαόν αγανάχτησεν
κ’ έν πολλά θυμωμένος,
έφυεν ας σον Γιωρίκαν
‘ρρούξεν ΄ς σον Βενιζέλος.
Θ’ εφέρναν σοσιαλισμόν
κ’ έφεραν τα μνημόνια
να τρώει α’τς εν ο γουρζουλάς
και η κακέσα η φόνα.
Σοσιαλισμόν, ντο λές εσύ,
ίνεται με δουλείαν,
ίνεται με το δίκαιον
και την ισονομίαν.
Και με τα βοϊ βοτέματα
και με τα αλεπέσια
συντάξεις και ημερικά
εγένταν άμον λέσια.
Τρανόν κακόν εποίκανε
κ’ έγκαν την εφτωχίαν,
τα γράμματα φαντάματα
ένταν ‘ς σην κοινωνίαν.
Και τα δουλείας τη Θεού
εχάθαν ας σον κόσμον,
παρά πουδέν κ’ ευρίεται
παράς το ελαδόπον.
Κι άλλο πολλά τα παιδία
‘κ’ εξέρ’νε ,ντο ν’ εφτάνε,
απές να στέκ’νε ‘κ επορούν
κι ν έξ’ κακοπεράν’νε.
Χρέος το χρέος ‘κ’ εξοφλίζ’
βερεσιάν τεφτέρια,
εποίκαν το μιλέτ’ ν εμούν
γεσίρ’ ‘ς σα ξένα χέρια.
Χρέος το χρέος ‘κ’ εξοφλίζ’
εξόν κι αν φέρτς εξάρια,
αν ρούεις ‘ς σον κατακέφαλον
και στέκ’ς με τα ποδάρια.
Χρωστούμ’ κα ‘κι χρωστούν εμάς
κι αν θέλουμ’ παίρουμ’ κι άλλα,
εχάθεν το ναμούς εμούν,
εγέμνες κοσκοβάρα.
Οι παλαλοί εχαίρουταν
‘ς ση παλαλού τον γάμον
κι οι νουνιγμέν’ επλέρωναν
μίαν και μίαν κι άλλο.
Την Ελλάδαν εκρέμ’σανε
τα πολλά μωχαπέτια,
ντ’ εποίναν απανώτεροι
με τη χώρας τ’ εμέκια .
Τα παράδας, ντ’ επέρανε
πήγαν ‘ς σην εξορίαν
κι ατείν’, τη σκύλλ’ τα παιδία,
κρύφκουνταν ‘ς ση σκοτίαν.
