Γκρίζο τοπίο
Του Μωυσιάδη Παναγιώτη
Αρχόντισσες πόρνες ξεπλένουν τις βρώμες
της θαλπωρής
κι όταν ξυπνήσουν, νέες κραιπάλες αναζητούνε
στο γκρίζο τοπίο
της εποχής.
Νεράιδες λουσμένες, με χάρη πλασμένες
ανάβουν φωτιά
κι ο νιος ηττημένος, σε άνιση μάχη
είναι ταγμένος, γιατί του χρεώσαν
με όπλα παλιά.
Στου μύθου χορεύει την ξεγνοιασιά,
με φόντο παλάτια στο ψέμα πνιγμένα
ονειρικά
κι ένα τραγούδι σε γάμους στεμένους
μ’ αρχόντους γερμένους
στη μοναξιά.
Και μια εξουσία, πλανεύτρα και αγία,
δε νοιάζεται πια
να πολεμήσει για Τροίες χαμένες
και μιαν Ελένη, εκμαυλισμένη
σε ξένη αγκαλιά.
Ποτίστρα, που τρέχει κι ανέφελα βρέχει
την ερημιά
είναι τα λόγια, τα πλανεμένα,
που κόλακες ξέρουν να σβήνουν τον ήλιο
σε κάθε γωνιά.
