Γράφει ο Γιάννης Μπερτζοβίτης
Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου αγαπητέ αναγνώστη και αγαπητή αναγνώστρια.
Δεν έχω απάντηση και δεν έχω κανένα πρόβλημα με το γεγονός ότι δεν έχω απάντηση και αυτό από μόνο του είναι κάτι που θεωρώ ότι έρχεται ίσως στα τριάντα: η αποδοχή των πραγμάτων.
Κάνοντας λοιπόν και συ τις αυτοπαρατηρήσεις σου και την βαθύτατη ενδοσκόπηση του χρόνου που διάνυσες μέχρι τώρα σε αυτή τη ζήση ίσως να κατέληξες και εσύ στα παρακάτω συμπεράσματα τώρα που είσαι αρκετά νέος ακόμα αν και με εμπειρίες αρκετές πλέον.
Ίσως να ξέρεις πλέον βαθιά μέσα σου πως η ευγένεια ανοίγει πόρτες και η αγένεια τις κλείνει αλλά και ότι δεν χρειάζεται να είσαι ευγενικός για να είσαι ευγενής.
Ίσως ακόμα και να έχεις αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερα από την ευθεία οδό προσέγγισης, χωρίς υπεκφυγές και δισταγμούς με αυτοπεποίθηση σαν να είσαι ο 007 στο Χρυσοδάχτυλο.
Ίσως και να αισθάνεσαι λιγότερο νέος αλλά αυτό δεν είναι λόγω της παρόδου των ημερών από πάνω σου αλλά μάλλον μάλλον του γεγονότος ότι παίρνεις λιγότερο ρίσκα από τότε που θυμάσαι μια ζωή που ζούσες λίγο πιο φωτεινή.
30. Ηλικία ορόσημο, με όνειρα εκπληρωμένα και άλλα ανεκπλήρωτα με νέες επιθυμίες στα σπάργανα και με ένα σύνολο απωθημένων που σε κάνει τόσο ίδιο με όλους τους άλλους αλλά και τόσο απίστευτα μοναδικό σε σένα που προβάλλεις εικόνες κάθε μέρα στο σελιλόιντ του μυαλού σου και τα βράδια χορεύεις με το σάουντρακ που θα ήθελες να παίζει αν η ζωή σου γινότανε ταινία.
Ίσως να είσαι πλέον απόλυτα πεπεισμένος πως για να πάρεις κάτι πρέπει να δώσεις κάτι καθώς και ότι δίνοντας ενδιαφέρον παίρνεις ενδιαφέρον καθώς και ότι αν σταράτα δηλώσεις πως θέλεις λίγη επιβεβαίωση αόρατες δυνάμεις να δουλέψουν για να σου δώσει μια αγκαλιά μια ανθρώπινη ψυχή που θα σε σπλαχνιστεί γιατί όπως ορθά μαντεύεις και αυτή θέλει το ίδιο με σένα.
Βίωσες σίγουρα πένθος και απογοήτευση για ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις. Δώσε τώρα δώρο την παγωμένη και αποστασιοποιημένη εκδοχή της πρώτης ωριμότητας και αποχαιρέτησε οριστικά ότι σε χαιρέτησε πρώτο, νιώθοντας μέσα σου μια βαθιά ευγνωμοσύνη γιατί με το φευγιό του κατέστησε επιτακτική την ανάγκη της επιστροφής στον εαυτό σου.
Αν πλησιάζεις τα 30 ή και αν τα έχεις ξεπεράσει ακόμα και νιώθεις λίγο παράξενα που δεν έχεις κατακτήσει τον κόσμο όπως ονειρευόσουν στα είκοσι σκέψου πως ίσως στη ζωή δεν είμαστε φτιαγμένοι για να κάνουμε σπριντ αλλά έναν κουραστικό αλλά και πανέμορφο μαραθώνιο.
Κλείνοντας θα ήθελα να αλλάξω λίγο τον τίτλο του άρθρου και να τον κάνω: τι μαθαίνουμε τελικά στα 30;
Όπως είπα και στην αρχή, δεν ξέρω. Ούτε εσύ ξέρεις.
Πίστεψε με, δεν χρειάζεται να μάθεις, μόνο να μιλάς και να έχεις διαδραστική επαφή με τους ανθρώπους τριγύρω σου.
Στο κάτω- κάτω όπως είπε και ο μεγάλος ψυχίατρος Γιούνγκ η ζωή ξεκινάει μετά τα 40. Μέχρι τότε είναι έρευνα!
