Το άγχος με πεσμένη διάθεση κατακλύζει με σαφήνεια ολοκαίνουρια στον κάθε πολίτη της Περιφέρειας μας κατά διαστήματα, να βρει σημαντικά βήματα ο στρεσαρισμένος δημότης ένα απάγγειο ευεξίας στο τέλμα ενός υγιούς νου. Η καθημερινότητα που διαβλέπει την εκταμίευση ευθυνών του ανθρωπίνου κόπου ,έχει κόστος.
Το έλα να δείς πως θα προπορευτούμε μπροστά σε αντίξοες συνθήκες, τροφοδοτώντας μια ηλιαχτίδα αισιοδοξίας για κάποιες στιγμές ξενοιασιάς δεν αποτελεί και καίριο χτύπημα στην ανάδειξη της ψυχικής υγείας της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας. Η ζωή μέσα στα χωριά με τις πατροπαράδοτες συνήθειες, δρά μονολεκτικά, συγκρατώντας εκεί την ψυχική νόσο ενός μέλους της οικογένειας σαν ένα είδος ταμπού, που κάνει μυστικά όχι τόσο την συμπαράσταση από τα υπόλοιπα μέλη του σπιτιού, σε ένα είδος αφανής ζούγκλας στον ασθενή, που τον βλέπουν σαν βάρος χωρίς αναστολή δευτερεύουσας περίθαλψης με όλα τα μη και μη, προτρέχοντας τον ψυχικά νοσούντα ασθενή για προς τιμή του να αυτοαναλύεται.
Στις πόλεις παγιώνεται εκστατικά η αισιοδοξία με την συμβολή ενός ψυχαναλυτή και που οποίος δένεται επικουρικά με τον ψυχικά νοσούντα ,πέρα από τον συμβουλευτικό ρόλο του γιατρού ,ανακαλώντας στην μνήμη το προλαμβάνειν από το θεραπεύειν, μα ο μαμωνάς της επιβίωσης του ψυχοθεραπευτή τις περισσότερες φορές του δένει τα χέρια. Ακολουθία αυτού είναι η δημόσια επαγρύπνηση του κρατικού ψυχίατρου σε ένα μοντέλο προσέγγισης, που ο κύριος Ψυχίατρος δεν είναι μόνος, συνοδευόμενος από μια κάστα ψυχιατρικού επιτελείου στα κέντρα Ψυχικής Υγείας, λειτουργούμενου εκ του πλήθους των συμβούλων για τον ασθενή, έχοντας όμως το αντίκτυπο της νοσηλείας συντηρικού τύπου μέσα στα κελιά των θεραπευόμενων.
Αποδοχή αυτού είναι ότι με το ξέπεσμα του ασθενή που εισάγεται σε κλινική το αίσθημα της μοναξιάς όσο και ανεβαρή είναι τον κατακυριεύει άγχος στο τι ακριβώς του συμβαίνει με την νόσο του. Όπως και ο Γιατρός, το ίδιο έτσι παραμένει ο έγκλειστος άνθρωπος με αποσπασματικές ανησυχίες, ερωτώμενος ο Ψυχίατρος αν θα τον βοηθήσει να προσεγγίσει το πρόβλημα του νευροπαθή και από την άλλη μεριά αν ενεδρεύει άμεση ίαση στον πάσχοντα μην τον πούνε τρελλό, μέχρι αποδείξεων τουναντίον.
Ο ασθενής αγανακτά ,ξεκινώντας αγώνα στο τι μέλλει γενέσθαι ,στο αν πρέπει να εμπιστευτεί τον γιατρό λόγω της γραφειοκρατίας του Δημοσίου. Στα εκκωφαντικά άγχη του προσωπικού μιας ψυχιατρικής κλινικής δεν ευσταθεί υπολογιστικά ότι υπάρχει αποτυχία στην ίαση του δοσμένου ασθενή, αλλά για να καταξιωθεί μια πλήρης θεραπεία στις μονάδες ψυχικής νοσηλείας ,πάσα ώρα και στιγμή χρειάζεται και επανδρωμένη κλίμακα και άλλων υγειονομικών προσώπων ,όπως του ψυχολόγου και του ψυχαναλυτή, που με εξωφρενικό τρόπο οι συνεδρίες δεν τις κάλυπταν ποτέ τα ασφαλιστικά ταμεία. Χρειάζονται αυτοί οι δύο σύμβουλοι μέσα σε κλινικές ενός γενικού νοσοκομείου για πολλούς και ευνόητους λόγους ,γιατί σε λίγο καιρό οι δύο κατευθυντήριες ανθρωπιστικές συνυπάρξεις αυτοπροσαρμόζονται σε είδος προς εξαφάνιση με τον λίγο όβολό που ο απλός πολίτης είναι ο καταλύτης της ψυχικής υγείας με την οικονομική έλλειψη ευρωστίας, προς χάριν του δημοκρατικού συνόλου ο ανθρωπισμός θα πάρει τους δρόμους με αποτρόπαιες πορείες.
Κίνδυνος να μην νοσήσει πραγματικά ο ανθρώπινος νους. Τελειώνοντας με την ρήση ότι στην ψυχική υγεία ‘’το πνεύμα πρόθυμο η σαρξ ασθενής’’.
ΝΙΚΟΣ ΤΟΠΟΥΖΗΣ