Πριν μια εβδομάδα στον Πελαργό ένα μικρό χωριό του Δήμου Αμυνταίου, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου της Πόντιας Μάνας .
Θεώρησα εξαιρετική την έμπνευση, που είχαν οι άνθρωποι του Λαογραφικού -Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού, να τιμήσουν με αυτόν τον τρόπο, τα 100 χρόνια από τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Ανατολής.
Γιατί η ιστορία γράφεται από τα μεγάλα γεγονότα, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις ιστορίες των «απλών» ανθρώπων, εκείνων που βίωσαν την καταστροφή
Μια τέτοια θέλω να μοιραστώ μαζί σας, μια ιστορία που άκουσα πρόσφατα , από τα προσφυγικά της Νίκαιας.
Υπήρχε λοιπόν μια οικογένεια από τον Πόντο που κατάφερε μέσα από κακουχίες να φτάσει και να εγκατασταθεί τελικά στην Αθήνα … όλοι εκτός από τον μικρό γιο της οικογένειας.
Η μάνα όμως όλα αυτά τα χρόνια αναζητούσε τον γιο της , μιλούσε σε όποιον έφτανε από την πατρίδα, μήπως τον είδαν, μήπως έχουν νέα του… μάταια όμως τα χρόνια περνούσαν, η ζωή συνεχιζόταν μα ο καημός της μάνας έμενε, αμείωτος να της καίει την καρδιά …
Κάποια στιγμή μετά από πολλές δεκαετίες , ξεκίνησαν τα ταξίδια πίσω στην πατρίδα , έφευγε ένας νεαρός γείτονας, για να γνωρίσει τους τόπους των παππούδων του , τον κάλεσε λοιπόν να του μιλήσει και μα του ζητήσει μια μεγάλη χάρη .
Του περιέγραψε με λεπτομέρειες που βρισκόταν το σπίτι της , δίπλα στην κεντρική βρύση του χωριού, του μίλησε για τη μεγάλη κερασιά στην μέση της αυλής και για τα δωμάτια ένα προς ένα, αρχοντικό ήταν το σπίτι της, το μεγαλύτερο του χωριού, του ψιθύρισε και για την κρυψώνα μέσα στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας και για το κουτί με όλα τα κοσμήματα της .
Δεν ήθελε τίποτα από αυτό το κουτί, μόνο το σταυρό του μικρού της γιου.
Έφυγε ο γείτονας, έφτασε στο χωριό, βρήκε το σπίτι, χτύπησε την πόρτα και του άνοιξε ο προύχοντας του τόπου.
Βρήκε το θάρρος και του μίλησε για την κρυψώνα και για το αίτημα της κυρίας Συμέλας για το σταυρό του γιού της… χαμογέλασε ο προύχοντας τον οδήγησε στην κρυψώνα, όπου πράγματι υπήρχε το κουτί με τα κοσμήματα ,όλα ήταν εκεί εκτός από τον σταυρό …
Τότε ο «Τούρκος» άνοιξε το πουκάμισο του και ξεπρόβαλε ένα χρυσό σταυρουδάκι
Δακρυσμένος του είπε
-Μπορείς να πάρεις το κουτί με τα κοσμήματα, αλλά το σταυρό δεν μπορώ να στο δώσω. είναι το μόνο που έχω από τη μάνα μου !
Αυτές τις ιστορίες δεν πρέπει να ξεχάσουμε και ξέρω πως μας πονάει να τις θυμόμαστε , αλλά οφείλουμε να τιμούμε τις ρίζες μας,
Γι αυτό θέλω να συγχαρώ την πρόεδρο Αγάπη Κοτζαφίλλιου , τα μέλη του Λαογραφικού -Πολιτιστικού Συλλόγου Πελαργού, τους δωρητές και τον δημιουργό του έργου, να τιμήσουν την Πόντια Μάνα .
Πίστη Κρυσταλλίδου