Τα προσφυγικά προβάλουν την θλίψη της εγκατάλειψης, μπροστά στην λεωφόρο Αλεξάνδρας ή κρύβουν τη ζωή πίσω από το ογκώδες κτήριο του Αντικαρκινικού.
Αυτό το μπαλκόνι, που ήταν η θέα μου πριν από 3 χρόνια, έκρυβε και ελπίδα!
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που ακολουθώντας ένα περίεργο πρωτόκολλο ή μια τελετουργία, έβγαινε κάθε απόγευμα στις 18:15 και έκανε παρέα, ο ένας στο άλλον.
Δεν πολύ μιλούσαν , μάλλον τα είχαν πει όλα με τα χρόνια, είχαν όμως μια απίστευτη τρυφερότητα που φαινόταν από μακριά!
Εκείνη κάποιες μέρες, έπαιρνε στην αγκαλιά της ένα πιάτο με κάποιο φρούτο, το καθάριζε και για τους δυο, πρώτα όμως έδινε σε εκείνον.
Εκείνος κάποιες φορές πήγαινε να φέρει νερό και όπως σηκωνόταν της έπιανε στοργικά το κεφάλι.
Αν με ρωτήσεις ακόμα και τώρα τι είναι ευτυχία … αυτό θα σου έδειχνα !
«Ευτυχία είναι να γερνάς μαζί και να συνεχίζεις να κάνεις παρέα!»
Κρυσταλλίδου Πίστη
