Φέτος 2019 συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του αειμνήστου Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος γεννήθηκε την 1η Νοεμβρίου 1919 και απεβίωσε την 17-1-2010. Με τη γραφίδα αυτή επιθυμούμε να τιμήσουμε τη μνήμη του σκιαγραφώντας τον συμπατριώτη μας και εξέχουσα προσωπικότητα που τίμησε την Κοζάνη,
Ως νομικός, συγγραφέας, ιστορικός , πολιτικός, πολύγλωσσος , κοσμοπολίτης με διεθνείς διακρίσεις και Κοζανολάτρης.
Επαναφέρω το άρθρο μου που είχα γράψει τη συνάντηση που είχα μαζί του στην Αθήνα την 16-11-2009 , που είναι το ίδιο και όταν απεβίωσε την 17-1-2010, ένα μήνα μετά τη συνάντησή μας . Τιμώ τη μνήμη του και περιγράφω πολλές πτυχές της πολυσήμαντης ζωής του όπως τον γνώρισα. Να προσθέσω επίσης και μερικά ονόματα συμπολιτών μας που ήσαν συνομήλικοι, εντάσσοντάς τους στην τοπική ιστορία: Γεώργιος Τσουμής καθηγητής, και σε πανεπιστήμια της Αμερικής και του ΑΠΘ. Γαμπρός σε θυγατέρα του μεγάλου ευεργέτη Κωνσταντίνο Μαμάτσιο. Γεώργιος Κούγιας ιατρός γιος του ιατρού Χαρίλαου και αδελφός του ιατρού Φιλόλαο και πενθερό γιατρό τον Χαράλαμπο Παπαμπλιούρα και αδερφή Φαρμακοποιό Ειρήνη, Κάλυπτε όλο το φάσμα της Ιατρικής. Διετέλεσε και πρόεδρος του Ολυμπιακού Κοζάνης, και ήμουνα τότε γεν. γραμματέας.3.Σάκης Κουπαρούσος Οικονομολόγος, γιος του φαρμακοποιού και Βουλευτού Νικολάου Κοπαρούσου. Ιωάννης Τσιτσέλης Ιατρός και αξιωματικός, εγγονός του Γκάτσου ,και σκοτώθηκε το 1949 στις μάχες του Βίτσι. Ελένη Δελιβάνη-Μπλιούρα με τα γραπτά της αναφερόμενη στην παλιά Κοζάνη. Αρετή Λιάπη Δασκάλα ,που κατασκεύασε το ποδοσφαιρικό γήπεδο και κλειστό γυμναστήριο στα κοίλα Κοζάνης που στοίχησε δύο(2) δις ευρώ περίπου. Αλεξάνδρα Διάφα Δασκάλα και ερυθροσταυρίτισσα στον πόλεμο του 40 και το 48 είχε απαχθεί από τους αντάρτες από χωριό έξω από την Θεσσαλονίκη όπου υπηρετούσε Δασκάλα και παρέμεινε έξι μήνες κρατούμενη. Απέδρασε και σώθηκε. Είχε πολύ μεγάλη περιπέτεια. Ήταν δε ανιψιά του μεγάλου Μακεδονομάχου Ζαχαρία Διάφα ο οποίος έζησε 107 χρόνια. Παρά τα τραύματα από τις μάχες με τους κομιταστζήδες. Ήσαν οι τρεις φίλες και συμμαθήτριες. Επίσης η Μαργέττα Παλαμήδους, κοινωνιολόγος με σπουδές στην Ελβετία και μεγάλη προσφορά στα κατεστραμμένα χωριά των αντιχασίων πέρα από τα Σέρβια. Οι τρεις είναι από χρόνια αείμνηστες. Η Μαργέτττα Ζει. Προ διμήνου απεβίωσε η Ευαγγγελία Πατσώνα σύζυγος του Γεωργίου. Το γένος Κων/νου Παφίλη, η Κουτσιαλιάκα. γεννημένη το 1919 Ακριβώς 100 χρόνια Ο σύζυγος είχε το εστιατόριο ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ στον πεζόδρομο, ήταν το καλύτερο και άφησαν τρία αγόρια παντρεμένα με παιδιά και εγγόνια. Πιστεύω να ήσαν και άλλοι γεννημένοι το 1919, αλλά δεν τους γνωρίζω.
Στο τέλος του κειμένου θα παραθέσω γεγονότα άγνωστα και περιπτώσεις που ασχολήθηκε ο Παπακωνσταντίνου και δείχνουν την ανθρώπινη πλευρά του .
Επίσης θα παραθέσω και μερικές φωτογραφίες που συμμετέχει ο Παπακωνσταντίνου σε εκδηλώσεις και συντροφιά με Κοζανίτες και είναι από το αρχείο μου.
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Τιμώντας τη μνήμη του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, που απεβίωσε την 17ην Ιανουαρίου-2010, μεταφέρω το κείμενο που είχα γράψει προ διμήνου για τη συνάντηση που είχα μαζί του στην Αθήνα την 16ην Νοεμβρίου 2009 και έμελε δυστυχώς να είναι η τελευταία μας συνάντηση . Θεωρώ ότι ήμουν πολύ τυχερός που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του και να διατηρώ σήμερα μια ωραία και πρόσφατη ανάμνηση από τον μεγάλο αυτόν Κοζανίτη, πολιτικό, συγγραφέα- ιστορικό, πολυτάλαντη προσωπικότητα και πολύγλωσσος. Ένας οξυδερκής άνθρωπος που έχαιρε εκτιμήσεως στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, αλλά και στη διεθνή .Μέλος του Εθνικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκή κίνησης , συνεργάτης του ιδρύματος Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ) κ.α. το 1995 βραβεύτηκε με το βρραβείο Ιπεκτσί για την Ελληνοτουρκική φιλία.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ 16-Νοεμβρίου -2009
Με την ευκαιρία που παρουσίασα στην Αθήνα, την 15-Νοεμβρίου στο σύνδεσμο Κοζανιτών των Αθηνών «Ο ΛΑΣΣΑΝΗΣ» το βιβλίο μου «ΚΟΖΑΝΙΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ»,( Στο διάβα του χρόνου του περασμένου αιώνα) έχοντας άμα και τη συνδρομή και του συνδέσμου .
Επισκέφτηκα τη Δευτέρα 16-Νοεμβρίου, τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου στο σπίτι του, στην Ηρώδου Αττικού. Θεωρώ ότι ως ευαισθητοποιημένος Κοζανίτης οφείλω να επισκεφθώ και να δω τον Μιχάλη Παπακωνσταντίονου, γιατί ,είναι ένας διακεκριμένος Κοζανίτης, που τίμησε την πόλη μας, πρώτα, με το συγγραφικό του έργο που αναφέρεται στην Κοζάνη, γνωστά τα βιβλία του, με την τριλογία του, και ιδιαίτερα το βιβλίο «Μια Βορειοελληνική πόλη στην Τουρκοκρατία», Ιστορία της Κοζάνης 1400-1912».έκδοσης 1992. Σημαντικό βιβλίο που συμπλήρωσε την Ιστορία της Κοζάνης, που πρώτος είχε γράψει ο γυμνασιάρχης Παναγιώτης Λιούφης το 1924, που αναφέρονταν από την ίδρυση της Κοζάνης και δεύτερον, ως διακεκριμένη πολιτική προσωπικότητα για μια τεσσαρακονταετία που τίμησε την πόλη μας με τους υπουργικούς θώκους που κατέλαβε, προσφέροντας θετικό έργο στην Ελληνική πολιτεία και στη γενέτειρά του την Κοζάνη και το Νομό, και φυσικά και με το συγγραφικό του έργο, πρόβαλλε την Κοζάνη και παρουσίασε πολλά ιστορικά στοιχεία του περασμένου αιώνα. Με μια λέξη, μια προσωπικότητα που ανέδειξε η πόλη μας και οφείλουμε να τιμούμε και να σεβόμαστε. Άλλωστε δεν είναι πλέον και στην ενεργό πολιτική δράση, να προκαλούνται σχόλια.
Επιστήμονες , πολιτικοί άνδρες και απλοί πολίτες της πόλης μας, που ασχολήθηκαν με τη συγγραφή βιβλίων που αναφέρονται στην Κοζάνη είναι ελάχιστοι και ορθώς ο Δήμος Κοζάνης τίμησε με το χρυσό κλειδί της Πόλης τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου.
Την εισαγωγή μου αυτή, που τη θεωρώ απαραίτητη, διότι σήμερα δυστυχώς έχουν χάσει το νόημά τους οι αξίες της ζωής και περιοριζόμαστε σε μια «ξύλινη γλώσσα» άνευ ουσίας. Γι’ αυτό και εμείς, κάποιας ηλικίας, που γαλουχηθήκαμε με αρχές και αξίες της Κοζανίτικης πολιτισμικής παράδοσης συνεχίζουμε να τις διατηρούμε με σεβασμό.( Κατά τη Λαογραφία η άρνηση των παραδόσεών μας, σημαίνει επιτάφιος πλάκα της ύπαρξης των Λαών .Γιατί η παράδοση δεν είναι επανάληψη αλλά προέκταση του παρελθόντος και μέσω αυτής η διατήρηση του Πολιτισμού ενός Λαού).Συνεπώς οφείλουμε να αποδίδουμε τον ανάλογο σεβασμό στους ανθρώπους που ανάλωσαν πολύ χρόνο, ασχολούμενοι πέρα από τα επαγγελματικά , τα οικογενειακά, τα πολιτικά ενδιαφέροντά τους και άλλα, στην καταγραφή σημαντικών συγγραφικών πονημάτων , που αναφέρονται στην Κοζάνη.
Διότι, η ιστορική πορεία της πόλης μας, μετά την απελευθέρωση της, δεν έχει καταγραφεί και υπάρχουν πολλά στοιχεία και γεγονότα, όχι γνωστά, που θα βοηθήσουν τον μελλοντικό ιστορικό. Και τα βιβλία του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, που αναφέρονται στην Κοζάνη από το 1912 και μετά, περιέχουν στοιχεία χρήσιμα για τον ιστορικό.
Ο σεβαστός μας κυρ’ Μιχάλης, με δέχτηκε με πολύ χαρά, «κόπιασε» μου λέει, να μη ξεχνάμε και την Κοζανίτικη «ντοπολαλιά» προσθέτει. «Τι χαμπάρια μας φέρν΄ς απ’ τ’ Κόζιαν’», «πολλά και διάφορα» του λέγω. «Σε περίμενα μετά το τηλεφώνημα που έκανες, γιατί νιώθω μεγάλη χαρά όταν βλέπω Κοζανίτη, και ξέρεις πόσο σε εκτιμώ, και μου δίνεις μεγάλη χαρά να συζητώ μαζί σου για την Κοζάνη, για τους ανθρώπους της και ιδιαίτερα της παλιάς Κοζάνης που και εσύ ενδιαφέρεσαι . Διαβάζοντας το τελευταίο σου βιβλίο, μεταφέρομαι στην Κοζάνη και μάλιστα μου θυμίζει ωραίες νεανικές στιγμές, όταν με το φίλο μου τον Άνθο Πεσλή παίζοντας με το μαντολίνο του, κάναμε καντάδες στις γειτονιές, όπου «πιταρίζουνταν» η καρδιά μας. «Ο κ. Άνθος μου είπε να σας δώσω πολλούς χαιρετισμούς και θα σας περιμένει το 2012 να έρθετε στην Κοζάνη που θα γιορταστούν τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της, (1912-2012)» του μετέφερα, και με ένα πλατύ χαμόγελο μου λέει, «ευχαρίστως δέχομαι την πρόσκληση του Άνθου, του σπουδαίου αυτού ανθρώπου και χορωδού, άφησε εποχή με το μαντολίνο του τη δεκαετία του ’30, όπου συμμετείχε στα σουαρέ, στα πάρτι, στα απρές-μεντί, «APRES MIDI», γαλλική λέξη, χοροεσπερίδα,
Τη λέξη αυτή την πήραν οι Κοζανίτες από τις χοροεσπερίδες που έδινε ο Γαλλικός στρατός που είχε εγκατασταθεί στην Κοζάνη από το 1916-1918, στην άσχημη εκείνη περίοδο για την Ελλάδα, που είχε χωριστεί σε δύο παρατάξεις, τους Βενιζελικούς και του Βασιλικούς». «Ήταν απαραίτητος στις συντροφιές ο Άνθος μαζί με τον αδερφό του Γιάννη που και οι δύο έπαιζαν ωραίο μαντολίνο και τραγουδούσαν. ο Άνθος μου έμαθε τα πρώτα γαλλικά τη δεκαετία του ’20 και το 1949 υπηρετούσαμε μαζί στη Λάρισα ως αξιωματικοί και εκεί το μαντολίνο έσχιζε καρδιές». Νάξερες Γιάννη τι όμορφες αναμνήσεις μου θύμισες, παλιά και όμορφα χρόνια στην Κοζάνη μας. Θα είμαι εκεί, πες στον Άνθο το 2012, τιμώντας την πρόσκληση του, μπράβο του που έχει δύναμη για ζωή. «Μα» του απαντάω, «ο κ. Άνθος που άγει το 95ο χρόνο της ηλικίας του δεν σταματάει να λέει ότι θα γιορτάσει τα εκατοστά(100) γενέθλια του μαζί με το μαντολίνο του, και η διαύγεια του μυαλού του είναι πολύ καλή. Όταν δε συναντιόμαστε και ιδιαίτερα στο γηροκομείο που διαμένει όπου πάω και τον βλέπω, μου αφηγείται συνεχώς γεγονότα της παλιάς Κοζάνης με λεπτομέρειες και με ονόματα των ανθρώπων εκείνης της εποχής. «Μα κι εγώ», μου λέει, την 1η Νοεμβρίου είχα τα γενέθλιά μου, μπήκα στα 91, «να τα εκατοστίσετε. σεβαστέ μας κυρ’ Μιχάλη» του λέγω. «Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα βιβλίο και ελπίζω να το τελειώσω». «Εύχομαι να το τελειώσετε το οποίο πιστεύω θα μας είναι πολύ χρήσιμο».
Μιλήσαμε για περίπου μια ώρα και ή συζήτηση στρεφόταν στην Κοζάνη, ήθελε να πληροφορηθεί για τα θέματα που απασχολούν την πόλη καθώς και για την περιοχή, και τους ανθρώπους αυτής. Λέγοντας «Πολύ θέλω ναρθώ και να επισκεφθώ την Πτολεμαϊδα, τα Σέρβια, το Βελβεντό, το Τσοτύλι, τη Σιάτιστα και άλλα κεφαλοχώρια για να δω τους αγαπητούς μου φίλους και να ζήσω την ατμόσφαιρα της πολιτικής μου ζωής, που οι συμπατριώτες μας με εκτιμούσαν και με ψήφιζαν, γι’ αυτό τους θυμάμαι και τους αγαπώ, τους στέλνω τους καλύτερους χαιρετισμούς μου».
Ήταν μια πάρα πολύ καλή συνάντηση γιατί μιλήσαμε για πολλά πράγματα και το ενδιαφέρον του ήταν βαθιά ανθρώπινο, που το συνόδευαν μνήμες, πολλές μνήμες από την πολιτική του πορεία, που είχε διαθέσει τον εαυτόν του στην υπηρεσία του λαού και στην πρόοδο και εξέλιξη της Ελληνικής πολιτείας. Προτού τον αποχαιρετίσω του ανέφερα μια πρόταση που είχα κάνει προ ετών, την οποία δημοσίευσα στον τοπικό τύπο: Να ιδρυθεί «Ίδρυμα Μιχάλη Παπακωνσταντίνου», με τη συνεργασία της οικογένειας του και του Δήμου Κοζάνης και να εγκατασταθεί στον παλιό Αλευρόμυλο που είχε ο πατέρας του στην κοινότητα της Αγίας Παρασκευής Κοζάνης. Την πρότασή μου την είχα θέσει και στην κόρη του Ελένη καθώς και στον ανιψιό του Γιώργο Παπακωνσταντίνου , γιο του αείμνηστου αδερφού του Στέλιου, και νυν υπουργό Οικονομικών, και είδε πολύ ενδιαφέρουσα την πρόταση . Εγώ την ιδέα την έριξα , κάποιος θα πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία για την ίδρυση, Με κείνη τη βραχνή του φωνή μου λέει, «Γιάννη σε ευχαριστώ πολύ, με τιμά η πρότασή σου και η αγάπη που δείχνεις για μένα». «Το αξίζετε του απαντάω».
Τον αποχαιρέτησα , αφού τον ευχαρίστησα για το χρόνο που μου διέθεσε να συνομιλήσουμε, με ευχαρίστησε και αυτός για την επίσκεψη που του έκανα, και μου είπε, «όταν κατέβεις Γιάννη στην Αθήνα, θα χαρώ πολύ να σε δω, γιατί μου μεταφέρεις την ατμόσφαιρα της Κοζάνης».
Προσθέτω τώρα, ότι τα όσα μου είπε κατά τη συνάντηση για τους συμπατριώτες μας, «που τους ευχαριστούσε για την εκτίμηση που του έδειξαν και τον τίμησαν εκλέγοντας τον Βουλευτή». Δείχνει ότι δεν τους ξεχνούσε, τους θυμότανε, διατηρούσε ωραίες αναμνήσεις , και γι’ αυτό ήθελε να τους ξαναδεί, επισκεπτόμενος το Νομό Κοζάνης. Θα ήταν ως αποδείχθηκε ένας τελευταίος αποχαιρετισμός.
Αιωνία του η μνήμη.
Καλό ταξίδι σεβαστέ μας Μιχάλη, η μνήμη σου θα είναι αιώνια στην ιστορία της γενέτειράς σου, που τόσο λάτρεψες, την Κοζάνη μας.
Γιάννης Κορκάς
21—1-2010
Σπαράγματα Ζωής στη διαδρομή του.
Α. Στην Κατοχή επιστρατεύτηκε από τους κατακτητές Γερμανούς ως διερμηνέας, γνωρίζοντας τη Γερμανική γλώσσα. Συνεργάστηκε πατριωτικά με τους .Δήμαρχο Χαρίσι Γκοδεδαρο, τον μητροπολίτη Ιωακείμ Αποστολίδη και τον εισαγγελέα Κ. Σκρέκα, ειδοποιώντας Κοζανίτες που επρόκειτο να τους συλλάβουν, οπότε αποχωρούσαν από την Κοζάνη. Και απέφυγαν τη σύλληψη χάρη στην ειδοποίηση του Παπακωνσταντίνου.Για την ιστορία μία θυγατέρα του Σκρέκα παντρεύτηκε Κοζανίτη τον αείμνηστο Ζήνωνα Δρίζη γεωπόνο, της μεγάλης οικογένειας.
Β.΄ Μας έλεγε ο αείμνηστος Μαργαρίτης Μαγκριώτης δικηγόρος που διετέλεσε και πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου, από τα Σέρβια η καταγωγή του. Ότι όταν ήταν φοιτητής της Νομικής στη Θεσσαλονίκη 1942, ερχόταν ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου στο πανεπιστήμιο και έπαιρνε του Κοζανίτες φοιτητές και τους πήγαινε στην Αλεξάνδρεια-Γιδά, όπου οι Γερμανοί κατασκεύαζαν αεροδρόμιο και εργαζόμασταν όλο το καλοκαίρι και με τα χρήματα αυτά καλύπταμε τις ανάγκες του φοιτητικού έτους. Ο Μαγκριώτης ήταν Κομμουνιστής κατά τα λεγόμενά του. Τον οποίο είχαμε πρόεδρο στο σύλλογο Πνευματική Εστία που ιδρύσαμε το 1965, και μέλη Γ. Μπουντιούκος, Χρίστος Μπέσσας Ιατροί, Γ. Μάλαμας Δικηγόρος, Κώστας και Γιώρος Πήττας , Συμβολαιογράφος και Πολιτικός Μηχανικός . Γιάννης Κορκάς επιχειρηματίας και δημοσιογράφος , Προκόπης Γκατζογιάννης, εμποροραφείο, Βασίλης Σαμπανόπουλος Διευθυντής της Βιβλιοθήκης και άλλοι πολλοί. Όλοι είναι αείμνηστοι πλην του γράφοντος. Και η χούντα μας διέλυσε το σύλλογο.
Γ.΄ Το Μάϊο του 1993 η κοινότητα του Πενταλόφου Κοζάνης προσκάλεσε τον Νίκολας Χάμμοντ, καθηγητή αρχαιολογίας στο Κέιμπριτζ Αγγλίας για να τον ανακηρύξει επίτιμο Δημότη. Διότι το 1944 διέμεινε στον Πεντάλοφο ως σύνδεσμος των συμμάχων με το ΕΑΜ Είναι Φιλέλληνας γνωρίζοντας την Ελληνική , συγγραφέας με εφτά βιβλία για την Ελληνική Μακεδονία και υποστηρικτής των θέσεων της Ελλάδος. Και ο καθηγητής της αρχαιολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών Φώτης Πέτσας διοργάνωσε συμπόσιο με τίτλο «Ιστορική τοπογραφία Μακεδονίας και Ηπείρου» προς τιμήν του Νίκολας Χάμμοντ, ο Πέτσας τον είχε καθηγητή στο Κέιμπριτζ. Τον είχε καθηγητή και ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, που παρακολούθησε το συμπόσιο και ως Υπουργός των Εξωτερικών .Επίσης συμμετείχαν στο συμπόσιο εκπρόσωποι των εφορειών αρχαιοτήτων ΙΖ Έδεσσας ΙΣΤ. Θεσσαλονίκης, Ι.Η. Καβάλας, ΙΒ. Ιωαννίνων και Αγγλικής αρχαιολογικής σχολής, στην οποία διετέλεσε Πρόεδρος ο Νίκολας Χάμμοντ. Ο Φ. Πέτσας μου είπε «ότι σπούδαζαν μαζί με τον Παπακωνσταντίνου στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και ότι είχα αποφασίσει να επιστρέψω στην Ελλάδα γιατί ο πατέρας μου δεν μπορούσε να μου στείλει χρήματα για να συνεχίσω τις σπουδές, κατάγομαι από χωριό της Ηπείρου και δεν είχε τη δυνατότητα. Τα είπα στον Μιχάλη και μου είπε ότι δεν θα φύγεις θα μείνεις εδώ να τελειώσεις και θα τακτοποιήσω την παραμονή σου. Θα φύγουμε μαζί όταν τελειώσαμε». Χάρις στον Παπακωνσταντίνου μου λέει ο Πέτσας πήρα και το δίπλωμα από το Κέιμπριτζ μεγάλη η συμπαράστασή του. Να σημειώσω ότι ο Πέτσας είχε κάνει έρευνες μαζί με τον Κεραμόπουλο, (από τη Βλάστη), στην οδού Φιλίππου και στον Λόφο του Αγίου Ελευθερίου και δυστυχώς δεν προχώρησαν οι έρευνες στη συνέχεια.
Δ. Όταν ήταν Υπουργός Δικαιοσύνης το 1991-1992. ίδρυσε το Εφετείο Δυτικής Μακεδονίας με έδρα την Κοζάνη. Και σταμάτησαν πλέον να πηγαίνουν στο Εφετείο Θεσσαλονίκης και Λάρισας οι Διάδικοι και οι Δικηγόροι. Από τους Νομούς Κοζάνης, Γρεβενών, Καστοριάς, και Φλώρινας
Επίσης συνέβαλε πολύ ως Υπουργός Βιομηχανίας Έρευνας και Τεχνολογίας το 1989, στις ενέργειες του Δήμου να δημιουργηθεί και λειτουργήσει τηλεθέρμανση στην Κοζάνη, παίρνοντας ζεστό νερό από τη μονάδα της ΔΗ του Αγίου Δημητρίου και να έχει θέρμανση η Κοζάνη το χειμώνα. Μία κατασκευή παρόμοια και σε μοντέλο Δανίας. Εδώ και τριάντα χρόνια απολαμβάνουμε αυτό το αγαθό που το χειμώνα θερμαίνει όλη την Πόλη και η ατμόσφαιρα δε έχει νέφος βλαβερό.
Ε.΄Το 1995 τον προσκάλεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου Πρωθυπουργός τότε και του ανακοίνωσε ότι θα τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας , προερχόμενος μάλιστα από την Ένωση κέντρου, παλαιός Φιλελεύθερος. Θα κάνει επαφή με τους αρχηγός των κομμάτων της Βουλής για να εξασφαλίσει την ψήφιση του. Δυστυχώς ένα μικρό κόμμα αρνήθηκε να τον ψηφίσει και χωρίς τους ψήφους αυτού δεν συμπληρώνονταν ο απαιτούμενος αριθμός για να εκλεγεί. Οπότε αναγκάσθηκε ο Παπανδρέου να δεχθεί τον υποψήφιο που του πρότειναν και ήταν ο Στεφανόπουλος. Και έχασε η Κοζάνη να έχει Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κοζανίτη τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Είναι δυστυχώς οι πολιτικές ίντριγκες που ανατρέπουν κάθε συνετή πολιτική σκέψη .
Φωτογραφίες:
- Ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου καταθέτη στεφάνη στο μνημείο του Μακεδονικού αγώνα στη Δαμασκηνιά Βοϊου ως Υπουργός των Εξωτερικών της Κυβέρνησης της Ελληνικής πολιτείας. Μάϊος 1993. Όπου τελείτε κάθε χρόνο μνημόσυνο στη μνήμη των πεσόντων στο Μακεδονικό αγώνα.
2.1998 στην αίθουσα της παλιάς Βουλής ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου μαζί με τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα. Δεξιά ο Αντώνης Φλώρος αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου και πρώην εισαγγελέας του πρωτοδικείου Κοζάνης που βοήθησε πάρα πολύ στην ανέγερση του Μαμάτσειου Νοσοκομείου 1955 ως πρόεδρος της επιτροπής. Φίλος της Κοζάνης Παραβρίσκονται στο φιλολογικό μνημόσυνο του καθηγητή Λεωνίδα Παπασιώπη , συγγραφέα 4 βιβλίων στο ιδίωμα της Κοζάνης. Που διοργάνωσε ο σύνδεσμός Κοζανιτών Αθηνών ο ΛΑΣΣΑΝΗΣ, με ομιλητή τον Γιάννη Κορκά.
- 1998. Στο γραφείο του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου με τον νέο μητροπολίτη Κοζάνης μακαριστό Αμβρόσιο Γιακαλή, ο οποίος ήθελε να γνωρίσει τον Παπακωνσταντίνου και τον συνόδευσε ο Γιάννης Κορκάς, είναι επίσης οι αδελφοί Γκατζόφλια Χαρίσης και Γιάννης που τον στεφάνωσε ο Παπακωνσταντίνου και ο υπογράφων.
- Μάρτιος 1993 στο υπουργείο εξωτερικών ο Γιάννης Κορκάς προσκαλεσμένος από το σύλλογο Κοζανιτών Μελβούρνης Αυστραλίας, ο ΛΑΣΣΑΝΗΣ προ της αναχωρήσεως του με τον Υπουργό ο οποίος απέστειλε μηνύματα στους Έλληνες της Αυστραλίας στην Παμμακεδονική Ένωση και ιδιαιτέρως στο σύλλογο Κοζανιτών Μελβούρνης. Ο ΛΑΣΣΑΝΗΣ.
- Απρίλιος 1993.ο Γιάννης Κορκάς επιστρέφει από την Αυστραλία και ενεχυριάζει στον Υπουργό Παπακωνσταντίνου μία τιμητική πλακέτα η οποία απονέμεται στον συμπατριώτη τους Υπουργό των Εξωτερικών Μ. Παπακωνσταντίνου,από το σύλλογος Κοζανιτών Μελβούρνης Αυστραλίας ο ΛΑΣΣΑΝΗΣ .
- Οκτώβριος 2001. Στο καταφύγιο των Ορειβατών Κοζάνης στο Σμάθκο μια παρέα Κοζανιτών με τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Από δεξιά Γιάννης Γκατζόφλιας κουμπάρος του, Γιώργος Μπουντιούκος γιατρός, Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, Ευριπίδης Τσιόπτσιας ο σέφ, Γιάννης Γκοβεδάρος δικηγόρος , Κώστας Κυρατσούς που έφερε τα νόστιμα κρέατα και Γιάννης Κορκάς. Ο Χρίστος Μπέσσας είχε φύγει νωρίτερα λόγω έκτακτης ανάγκης. .Περάσαμε ένα μεσημέρι πολύ ευχάριστο με πολλές συζητήσεις και βέβαια για την Κοζάνη την παλιά και τη σημερινή.
- Την ίδια μέρα που ήμασταν στο Σμάκο , ο Παπακωνσταντίνος εζήτησε να τον τραβήξω μία φωτογραφία μόνος του στο μπαλκόνι του καταφυγίου που πίσω του φαίνεται η Κοζάνη. Δεν μπορεί να την αποχωριστή με τίποτα. Είναι μια πολύ καλή αναμνηστική φωτογραφία ο Μιχάλης στο Σμάθκο και η Κοζάνη στο βάθος. Η θέση που φωτογραφήθηκε είχε μεγάλη σημασία για το αείμνηστο Μιχάλη.
- Καλοκαίρι 1991 στο κλειστό γυμναστήριο της Κοζάνης τελούνται Βαλκανικοί αγώνες νεανίδων Χειροσφαίρισης (ΧΑΝΤ.ΜΠΩΛ) . Ετίμησε με την παρουσία του την έναρξη των αγώνων ευρισκόμενος στη Κοζάνη. Τότε ήταν Υπουργός Γεωργίας . Φωτογραφίζεται με την Εθνική ομάδα νεανίδων. Αριστερά ο γεν.γραμμ. της Ελληνικής Ομοσπονδίας Χειροσφαίρισης Γιάννης Κορκάς και δεξιά ο προπονητής της ομάδας Ι. Βαρελτζής και στο μέσον ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου με το Λάβαρο της Ομοσπονδίας που του προσφέραμε.
Γιάννης Κορκάς 27-11-2019
