ΔΙΧΩΣ πυξίδα πηγαίνουμε. Χωρίς πανιά.
Με συννεφιά. Με μιζέρια. Με τρικυμίες. Με κάτι μούτσους για καπετάνιους. Με κάτι ορεινούς για θαλασσοπόρους. Δίχως μπούσουλα προοπτική και κυρίως…. Ιθάκη.
Με κουπιά τα ψέματα, με αέρα προδοσίας που γυρίζει τη ρότα. Έχουμε κολλήσει σε ύφαλους, βλέπουμε τα σύννεφα και νομίζουμε πως πλέουμε…Τραγικό.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ όλα αυτά εισπράττω και τα αναφέρω.
Δεν έχω καμία πεσιμιστική διάθεση. Συνήθισα (συνηθίσαμε) στο ίδιο έργο θεατής. Έγινε θλιβερό, μετά βαρετό, χθες αστείο και σήμερα τραγικό να είναι φωτοτυπία η μία μέρα με την άλλη, καρμπόν οι απειλές, ίδια τα προαπαιτούμενα, συνήθεια η θηλειά στο λαιμό. Το πείραμα τους αποτυγχάνει μέρα με τη μέρα. Η παγκοσμιοποίηση, η μετανάστευση, η πολιτισμικής αλλαγής του πλανήτη.
Νομίζω πως αυτό το «έργο» γυρίζει σιγά-σιγά σαν μπούμερανγκ. Όπως το τέρας που καταβροχθίζει τον δημιουργό του…
ΑΡΚΕΙ να ζήσω για να το δω. Δεν νομίζω πως απέχει.
Απλά προσεύχομαι να δούμε όλοι αυτό το «τέλος» των αρρωστημένων μυαλών με τις δυνατότερες λιγότερες απώλειες.
Αυτό θα ήταν Θεού ευχή και έργο.
Δημήτρης (Τάκης) Καρακασίδης
Περιφερειακός Σύμβουλος Π.Ε. Κοζάνης
