Άλλο να κείμαι ‘κ’ επορώ
‘ς σ’ εγάπς το κρεβατόπον,
απλώνω τα ξερόχερα μ’,
‘ς σ’εκοιμούσνε τον τόπον.
Αν πάς και ‘ς σον πνευματικόν,
πε ατόν για τ’ εμέναν,
τα καπαέτια τη σεβτάς
‘ς σ’ ωμία μ’ φορτωμένα.
Αναθεμά σε ,νε κουτσή,
είκοσ’ χρονών εποίες,
κι ας ση εγάπς την καμονήν
νε έψες, νε ‘νεβζήες.
Ανέβγαλτον κι ανέβλαβον,
ποίσον την αμαρτία σ’,
ποίσον την κάρδια σ’ να γελά
αφκά σ’ άσπρα τα ψήα σ’.
Απάν να πάω ‘κ’ επορώ,
αφκά ‘κές θα πατεύω,
το κόριτζ’ιμ’ παντέμορφον
κι αλλού ‘κές ζουκακεύω.
Απυστερνέας η σεβτά
ερρούξεν ‘ς σο κιφάλ’ ισ’,
κι άλλο κ’ επορώ να κρατώ ,
πουλόπο μ’ το δουκάλ’ ισ’.
Αποκουμπία το σπαρέλ’,
άνοιξον την καρδία σ’,
ας παίρνε ολίγον άνασμαν
τ΄ ασχώρετα τα ψήα σ’.
Αρ’ ατό το πογιόπο σου,
κατ’ ορμανί ιτέα,
γουεύω να ελέπω ‘σεν,
γλυκέμνοστον θωρέα μ’.
Αρνί μ’, τ’εσόν το φίλεμαν
γλυκέα ποτισκάται,
γλυκέα συφαΐεται,
γλυκέα φαϊσκάται.
Αρνόπο μ’, αγαπίουσνε ,
όντες έσνε μικρόπον,
ο γέρον πα εσάευεν
το νέτ’,το χατιρόπο σ’
