Βρήκα σήμερα αυτήν τη φωτογραφία με τον παππού, περήφανη Σαρακατσάνα μου.
Μικροκαμωμένο κορίτσι με μεγάλο ανάστημα, ήσουν γιαγιά μου!
Είδες το χωριό σου να το καίνε οι Γερμανοί και σαν πιο μεγάλη έπρεπε να φροντίζεις τ´αδερφια σου ,
«και σταμάτησα το σχολείο , αλλά εγώ το αγαπούσα το σχολείο»
Μου λεγες…
Μετά στέριωσε η οικογένεια σου στην Φλώρινα και μέσα στον εμφύλιο ερωτεύτηκες και ακολούθησες τον όμορφο στρατιώτη από την Πτολεμαΐδα!
Παντρεύτηκες τον άντρα που αγάπησες τον Μανώλη σου!
Και ήσουν και δουλευταρού, στα χωράφια, στα ζώα, στο σπίτι στα πεθερικά! Όλα από τα χέρια σου τα χρυσά, πίτες, φαγητά, εργόχειρα και το σπίτι σου να λάμπει και ο κήπος σου να μοσχοβολάει χρώματα!
Πόσο όμορφη ήσουν γιαγιά μου, που σου άρεσε να ταιριάζεις τα ρούχα με την τσάντα και τα παπούτσια σου!
Όλα όμως τα ξέχασες … τα τελευταία χρόνια της ζωής σου, ξέχασες τη ζωή που έζησες και εμάς που σ´ αγαπούσαμε και μας αγαπούσες!
Όλα τα ξέχασες … το μόνο που θυμώσουν ήταν να μιλάς τη γλώσσα του χωριού σου!
Στο τέλος μιλούσες μόνο Αρβανίτικα … γύρισες πίσω στο χωριό σου όμορφη Σαρακατσάνα μου!
Σήμερα που είναι παγκόσμια μέρα Alzheimer θυμήθηκα πόσο όμορφη ήσουν γιαγιά μου !
