Το προσφυγικό είναι ένα θέμα, που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα, τις τελευταίες εβδομάδες τα νησιά του Αιγαίου έχουν δεχθεί μεγάλη εισροή προσφύγων από χώρες της Μέσης Ανατολής. Ας πάμε όμως, στην ουσία. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολιτικοί, που χτίζουν καριέρα πάνω στην προσφυγική κρίση, όπως ο Σαλβίνι και η Λεπέν οι οποίοι, έχουν μια αυστηρή, λαϊκιστική και βαθιά αντιευρωπαϊκή πολιτική επίλυσης του προσφυγικού. Στην Ελλάδα είχαμε πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος μετά τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι το 2015 κι ενώ υπήρχαν τόσοι νεκροί έκανε λόγο για ταύτιση της τρομοκρατίας με την ιθαγένεια και την θρησκεία. Τί σχέση έχει το ένα με το άλλο; Καμία. Από την άλλη πλευρά, παρατηρούμε αντιδράσεις κάποιων «υπέρ» πατριωτών, οι οποίοι μπλοκάρουν τις μετακινήσεις των προσφύγων, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την αποσυμφόρηση των νησιών, πιστεύοντας ότι ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια και να μας κατακτήσουν. Απαιτούν να μην παρέχεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πρόσφυγες ξεχνώντας, ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στην ζωή και τον θάνατο. Ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι η κριτική, που αυτοί οι άνθρωποι κάνουν καθημερινά από τον καναπέ του σπιτιού τους, αλλά ο προβληματισμός και η πρόταση λύσεων.
Λύσεις υπάρχουν. Αρχικά, χρειάζεται να πάμε σε ένα νέο πρόγραμμα μετεγκατάστασης, δηλαδή οι πρόσφυγες να διαμοιράζονται σε χώρες της Ευρώπης μέχρι να εγκριθεί η αίτηση ασύλου. Υπάρχουν χώρες που αποδέχονται τις προτάσεις αυτές κατά 85%. Επομένως, πρέπει να υπάρχει πρόγραμμα μετεγκατάστασης πριν κριθεί η αίτηση ασύλου, ώστε η Ελλάδα να προσφέρει καλύτερη και πιο δίκαιη αντιμετώπιση στους πρόσφυγες. Αυτή είναι μια λύση η οποία, θα προκαλέσει πολλές αντιδράσεις κυρίως σε χώρες που δεν δέχονται πρόσφυγες, όπως η Ουγγαρία. Για αυτό τον λόγο χρειαζόμαστε δικλίδες ασφαλείας. Μία πολύ καλή πρόταση έγινε από τον Μακρόν, ο οποίος δήλωσε, ότι όποια χώρα δεν συμφωνεί με το πρόγραμμα μετεγκατάστασης να προτάσσεται η έξοδος της από την Σένγκεν. Αυτή είναι ολική πολιτική. Η λύση είναι βραχυπρόθεσμη. Μακροπρόθεσμα, χρειάζεται να συζητηθεί η αναθεώρηση του Δουβλίνου. Ουσιαστικά, στόχος της αναθεώρησης πρέπει να είναι η ορθή κατανομή : όποιος πρόσφυγας μπαίνει στην Ευρώπη καταθέτει αίτηση ασύλου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η κατανομή να γίνεται με βάση το Α.Ε.Π., τον πληθυσμό και τα ποσοστά ανεργίας. Όσον αφορά τους μετανάστες, οι οποίοι δεν μπορούν να μείνουν στις χώρες αυτές ,η Ευρώπη μπορεί να συνάψει διμερής σχέσεις με χώρες της Αφρικής και της Ασίας, ώστε να υπάρχει επιστροφή στην χώρα τους με αναπτυξιακό αντίβαρο. Έτσι, αντιμετωπίζεται το πρόβλημα και όχι με διαμαρτυρίες και μπλόκα.
Ήρθε η ώρα να γίνουμε ειλικρινής. Οι Έλληνες πρέπει να αποδεχτούν, ότι περίπου 50.000 πρόσφυγες θα μείνουν για πάντα εδώ. Όσοι από αυτούς, θέλουν να μείνουν, πρέπει να παρακολουθήσουν μαθήματα στο ελληνικό σχολείο, ώστε να μάθουν την ελληνική γλώσσα (στη Γερμανία ήδη από τον πρώτο μήνα οι πρόσφυγες ξεκινούν μαθήματα Γερμανικών και έτσι εντάσσονται στην κοινωνία, δημιουργώντας προοπτική). Δεν υποστηρίζω να εγκατασταθούν 500.000 άνθρωποι σε μία χώρα 11 εκατομμυρίων, αλλά οι 50.000 δεν είναι ένα μέγεθος το οποίο αλλοιώνει τον πληθυσμό της Ελλάδας και παρόμοια πρέπει να ενεργήσουν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Υπάρχει ανάγκη να δημιουργηθούν προγράμματα ένταξης. Η Ελλάδα έχει λάβει υπέρογκα ποσά για την αντιμετώπιση του προσφυγικού. Για αυτή την κατάσταση έχει μεγάλη ευθύνη η προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία δεν διαχειρίστηκε σωστά την κρίση με καθαρό παράδειγμα την Μόρια και τις απάνθρωπες συνθήκες που συναντάμε εκεί. Συνεπώς, αυτό το θέμα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και έχουμε χρέος να το αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό, διότι υπάρχουν λύσεις, εάν υπάρχει πολιτική βούληση.
Χατζηπαυλίδης Γεώργιος
Φοιτητής τμήματος του Διεθνών Ευρωπαϊκών και Οικονομικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας
