Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι υποψήφιοι Βουλευτές όλων των κομμάτων έχουν αναλωθεί σε κοινωνική διαχείριση της υποψηφιότητας του. Και δεδομένου του ότι όλο τον “ντόρο” πλέον τον κάνουν οι υποψήφιοι και όχι τα κόμματα, όλη η μάχη – τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο – κρίνεται από τη δική τους δραστηριότητα.
Πλέον οι εκλογές δεν θυμίζουν σε τίποτα τα παλιά χρόνια. Δεν υπάρχει πολιτική μάχη, δεν υπάρχει ιδεολογική μάχη, δεν υπάρχει καν μάχη των πεπραγμένων. Οι υποψήφιοι καλά καλά δεν ξέρουν τι έχει προσφέρει στον τόπο μας, η παράταξη που εκπροσωπούν. Παρακολουθούμε μια μάχη επικοινωνίας, μια μάχη φωτογραφιών και βίντεο στα social media, μια μάχη χαιρετούρας και χαμόγελου, μια μάχη σκουντήγματος στην πλάτη.
Γρήγορο πέρασμα από τα χωριά και τις εκκλησιές, ίσα ίσα για τις φωτογραφίες που θα βάλουμε στο facebook. Έγινε και μόδα τώρα, να δημοσιοποιείται και το πρόγραμμα των περιοδειών.
Στην προεκλογική περίοδο πρέπει να δίνεται μάχη πολιτική, μάχη υπεράσπισης ή αποδόμησης του κυβερνητικού έργου, μάχη ανάδειξης της αποτελεσματικότητας του κάθε υποψηφίου. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως μέχρι τη μέρα των εκλογών, θα μας κάνουν να νοσταλγήσουμε τις εποχές της μεγάλης πολιτικής πόλωσης του 2015, καθώς τώρα φαίνεται ότι πήγαμε στο άλλο άκρο!
