Ήρθε ίσως η ώρα να κοιτάξουμε τον δικό μας “σταθμάρχη”… Τη δυνατότητα να αποφασίζουν, να κρίνουν, να τοποθετούνται και να εκλέγονται χωρίς αξιολογικά κριτήρια πρόσωπα χωρίς δεύτερη σκέψη…
Ο δικός μας “σταθμάρχης” είναι παντού σε όλες τις θέσεις σχεδόν της διοικητικής και πολιτικής συγκρότησης της χώρας μας…
Το θέμα είναι τι κάνουμε μετά τη λήθη του χρόνου… Εφησυχάζουμε όπως πάντα και περιμένουμε τον επόμενο “σταθμάρχη” κινούμενοι εντός των ορίων που οι κομματικές ομάδες και στρατοί ορίζουν…
Όπου το φαίνεσθαι έχει υπερκεράσει την ουσία…
Όπου η εκπροσώπηση μας έχει ταυτιστεί με τους εκάστοτε “σταθμάρχες”… απλά και παστρικά να συμπορεύονται με τους συστημικούς κανόνες που έχουν τεθεί εδώ και χρόνια και έχουν ποτίσει το είναι μας…
Τα παραδείγματα πολλά αρκεί να γυρίσουμε το κεφάλι μας στο δικό μας “μικροσταθμό”… το να είσαι “σταθμάρχης” κατάντησε να είναι πια στόχος, επιδίωξη και κατάκτηση … να είναι επιβράβευση…
Ας προσέξουμε και κάποια μέσα ενημέρωσης που σκοπό τους έχουν να ορίζουν τον εκάστοτε “σταθμάρχη”… που δεν διστάζουν μόλις εμπλακεί σε “ατύχημα” να στείλουν στην πυρά το δικό τους ουσιαστικά δημιούργημα προκειμένου να επιλέξουν τον επόμενο “σταθμάρχη”…
Ήρθε η ώρα ο καθένας να κάνει την επιλογή του να γυρίσει στην πλάτη στις ομάδες… στους στρατούς που μόνο στόχο τους έχουν να ορίζουν “σταθμάρχες”…
Ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας, τη νέα γενιά να δημιουργήσουν, με τη δική τους αμόλυντη σκέψη ένα αξιακό κώδικα το οποίο δεν θα τους επιτρέπει να συμμετέχουν σε συστημικούς στρατούς…
Η τελευταία ελπίδα για τον τόπο μας… φόρος τιμής σε όσους “έφυγαν” αναδεικνύοντας τα κακώς κείμενα… θέμα συλλογικής μνήμης και ιστορικής ευθύνης… ώστε ποτέ να μη χρειαστεί να σκεφτούν τους “σταθμάρχες” αλλά τους δρόμους του μέλλοντος… ώστε να μη χρειαστεί να πουν ποτέ…
“…Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς σταθμάρχες.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις…”
