-Ένας στρόβιλος είναι όλα… Παράνοια, τρέλα. Μια δίνη ακατάπαυστη.
Εκτίμηση, ταπείνωση, ταπεινότητα, υποτίμηση, ασυναισθησία… Όλη η ζωή
σ’ ένα ολόγραμμα, προβάλλει την υπεροχή και την αθλιότητά της… Σ ‘ένα
στρόβιλο αυτά που βλέπω, αυτά που ακούω ,αυτά που πλησιάζουν ή είναι
μακριά…
-Η μοναξιά του μυαλού μ’ έκανε ν’ απλώσω το χέρι, να βάλω τα όρια ,
πριν από εκεί που μπορούσα να φτάσω, φοβήθηκα.
-Την ερημιά έζησα, όταν χρειάστηκα αγάπη. Μια αγάπη ,που συχνά δεν
περίσσευε. Ο χώρος της μεγάλος για να χωρέσει στην χούφτα μου ….
-Με μια κλωστή δεμένα τα όνειρα. Κρεμασμένα σε γάντζο, ταλαντεύονται
προς τα εδώ, τα πιάνω, ταλαντεύονται προς τα εκεί και κάπου χάνονται…
-Εγώ ,εσύ κι’ όλοι, σ’ ένα πλέγμα, σύμπλεγμα, μαζί , κι ο
καθένας μας χώρια, μόνος παλεύει , δίνει και παίρνει και μετρά
καταθέσεις ψυχής με επίλογο «το άδικον ουκ ευλογείται» ….
-Να βγω να φύγω απ’ αυτά …ν’ αναπνεύσω… να περπατήσω
αγκαλιασμένη απ’ τον νοτιά, που δεν με παγώνει. Να πάω ως το
τέρμα της πόλης .Να αφήσω τα συνοφρυωμένα κτίρια πίσω μου, να
βρω το εξωκκλήσι.
Μια φλόγα από κερί κι άλλη μια δίπλα .Τρεμοπαίζουν στο
ψέλλισμα της προσευχής… Είναι μικρό, είναι λίγο .Είναι το πιο
προσιτό , φτωχό μου δώρο, προς το αέναο, το άφθαρτο λυτρωτικό
ΘΕΙΟ μέγεθος…
-Επιτέλους Νιρβάνα… Επιτέλους γαλήνη…
