Μονόριζο μ’, χιλιάφυλλο μ’,
κι απόθεν να κρατώ ‘σεν,
πόθεν ‘κεικά ν’ ελέπω σε
και πόθεν να θωρώ ‘σεν.
Μώ το κακόν ,ντο έπαθα
και την πελιάν ,ντ’ εστάθα,
‘ς σ’ έναν παράδεισον απέσ’
με το γιαβρί μ’ εχάθα.
Να έμν’ ομμάτ’ και έλεπα,
ωτίν και αφουκρούμναι,
τ’έμπρια σ’ να τσαϊρόκοφτα
κι οπίσ’ ισ’ ν’ εσκοτούμναι.
Να έμνε χρυσοπλούμιστον
χάρισμαν ‘ς σην καρδία σ’,
κ’ έκουγα τ’ αναστέναγμαν,
π’ έβγαινεν ας σα ψήα σ’.
Να έσ’νε ασπροτσίτσιακον,
έναν λυγίδ’ κλαδιάρ’ ι,
κ’ εγώ παρχαροπούλοπον
κ’ έπινα το σεκέρ ισ’.
Να έσνε ελαφόπουλον,
μικρόν απέσ’ ‘ς σ’ οξέας
και κρύφα, κρύφα έλεπα
τ’ έμορφον τη θωρέα σ’.
Να ποδεδίζω π’ έπλεξεν
τσιτσέκια ‘ς ση ζουπούνα σ’,
αμάραντα ‘ς σην τάμπλα σου
και ‘ς σο λαχόρ τσουντσούνας.
Νε ρίζα μ’,νε στερέα μου,
τα ψόπα σ’ αγιασμένα,
εσέν ο Θεόν π’ έπλασεν,
‘ποίκε ‘σεν για τ’ εμέναν.
Ξενοχωριάτ’κον κ’ έμορφον,
έρθεν ‘ς σην γειτονίαν,
τα σρτάτας εκιοζιάτεψαν
ομμάτια σεβταλία.
