Μιμιλίδης Γ. Κώστης. 1890- 1994 -Γεννήθηκε, στο Χαλβά – Ματέν του Ερζερούμ’ και πέθανε στην Μελβούρνη της Αυστραλίας σε ηλικία 104 χρόνων..
Ο Μιμιλίδης ο Κώστης εγεννέθεν ‘ς σα 1890 τη χρονίας ‘ς σο χωρίον Χαλβά – Ματέν ‘ς σο Παϊπούρτ. Ο πατέρας ατ’, ο Γιωρίκας, έφυεν ας σον Αληθινόν τη Κρώμης ‘ς σα 1860 κ’ επήεν ‘ς σο Παϊπούρτ. Εκέσ’ ένοιξεν έναν τικιάν κ’ επούλνεν τσαπούτια… Σ’ σα 1925, δέκα οικογένειας ας σο Χαλβά – Ματέν έρθαν πρόσφυγες ‘ς σο Ίνελι ( Ανατολικόν Πτολεμαίδας ). Μωατσίρηδες, εφτωχοί έχτ’σαν ‘ς σην άκραν τη χωρί τ’ οσπίτια τουν κ’ εγουρεύταν.
Οι Παϊπουτλήδες αέτς (έλεγαν α’τς σο χωρίον) Κρωμέτ ΄, ταχά , πρώτοι ΄ς σα τραγωδίας και ‘ς σα κεμεντζέδες… και μασχαράντ, όσον ντο θέλ’τς.. Ίλεμ’- ίλεμ’ ο Κώστης έναν κι άλλ’ απάν . Ότιναν έλεπεν ‘ς ση στράταν, ετούρτευεν ατόν … Ψηλός, γιοσμάς και ‘ς σο κιφάλ’ν ατ περιπλεγμένον η κουκούλα. Η γαρή ατ’, η Βικτωρία, καλέσα μαγειράβα και ‘ς σο πλέξιμον οπίσ’ κ’ επεμείνεν…. Ο Κώστης ‘ς σην άκραν τη χωρί έχτ’σεν έναν δικάμαρον οσπίτ’ με τα λιθάρια κ’ εσυνορθέεν με τα πέντε παιδία τ’ εκειαπές .
Εφτωχός, αμάν πολλά περήφανος κ’ εργατικός . Όντες ‘κ’ επόρνεν να πλερών’ τον πακάλ’ ,επένεν, εποίνεν ατόν εργατικά.. Μίαν ‘ς σα καπνά, κάποτε όρθωνεν τα τσαντία , έκλωθεν τα κεραμίδια….! Δύσκολα χρόνια…!
Με την δουλείαν ατ’ όλια έβαλεν ‘ς ση σειράν… νοικοκύρ’τς και προκομμένος… Έχτ’σεν τα μαντρία και τ’ αχερώνια τ’ . Με τα χρόνια ΄γάλε -΄γάλε εποίκεν κι έναν κοπαδόπον πρόατα..
Με τ’ εκείν τα πρόατα, άχαρον ο Κώστης, κάθαν ημέραν ογράσευεν από πουρνού ους το βράδον. Η Βικτωρία ετοίμαζεν το τσαντάχν ατ’ και πρωί -πρωί ελάλνεν τα πρόατα να βοσκίζ’ ατά ους το Βέρμιον.. Σιτ’ έβγαινεν ας σο χωρίον πάντα έλεπεν τον Μορίκον ( Ο Μορίκον Λερέτες έτον ), εκάθουτον με τοι γυναίκ’ς ‘ς σα ξυλένια τα καθιστέρας ‘ς ση στράταν απάν’…
Οι δύος πα συνέλ’κα . Όντες ετσάτευαν εδίναν χαιρετίαν. Ο Μορίκον έσκωνεν το χέρ ( σαγλάμς άνθρωπος) κ’ ερώτανεν τον Κώστην:
– Κώστη, καλημέρα… πότε θα κλώσκεσαι ας σο ραχίν; Ο καιρόν εχαλάεν ..
Άλλο μίαν: -Κώστη, απόψ’ αν κλώσκεσαι, φέρον ‘με έναν ίσον τσατάλ’..
Υστέρ’ ας σα πέντ’ ημέρας ο Κώστης εδέβεν ξαν’ με τα πρόατα ας ση Μορίκονος ‘κεσ’ . Εκλώστεν τερεί τον Μορίκον και λέει ατόν:
– Μορίκο, εγώ απόψ’ θα μονάζω ‘ς σο καλύβ’ ….!
Εσύ, δέβα ΄΄γάμ’΄ την Βικτωρίαν ….! ΄΄
Ο Μορίκον ‘κ’ ενεμείνεν α’ …Επάγωσεν κ’ επέμ’νεν άλαλος …!
