Λίγο πριν φύγω από την Πτολεμαΐδα συνάντησα τη φίλη μου τη Δέσποινα, για πρωινό καφέ!Είχαμε να βρεθούμε πάνω από έναν χρόνο , αλλά η Δέσποινα είναι από εκείνους τους ανθρώπους, που όσο καιρό και να ‘χεις να τους δεις ή να μιλήσεις είναι «σαν να μην πέρασε μια μέρα»Ευτυχώς επέλεξα να βρω τρόπο να τη συναντήσω και όχι δικαιολογία για να μην ξεβολευτώ, απλά ανέβαλα την αναχώρηση μου για μια ώρα!
Μια ώρα μαζί με τη Δέσποινα και μιλήσαμε για όλα, κυρίως για τα θαύματα που συνέβησαν στη ζωή μας , δηλαδή τις δυσκολίες που περάσαμε !Θα σας μιλήσω όμως άλλη μέρα,για αυτό το φωτεινό κορίτσι, που είναι με τα κόκκινα μαλλιά της σαν νεράιδα παραμυθιού! Που σε κοιτάει στα μάτια και σου μεταφέρει όλη την αγάπη και την δύναμη του κόσμου!Κάποια στιγμή λοιπόν μου λέει :«Δεν σου στάθηκα ρε φίλη μου, σε όλα αυτά που πέρασες, δεν ήμουν κοντά σου»Με αιφνιδίασε η «απολογία» της, γιατί εγώ δεν ένιωσα, ότι απείχε από τα δύσκολα μου.Της απάντησα πως αυτό δεν ισχύει, γιατί μπορεί να μην κατάφερε να είναι δίπλα μου σωματικά λόγω της απόστασης, αλλά τα μηνύματα που μου έστελνε, ήταν μεγάλη βοήθεια για μένα.Θυμήθηκα λοιπόν τη δύσκολη εποχή, μετά την απώλεια του Δημήτρη και το πόσο ταλαιπώρησα τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου.Ήμουν κακότροπη, εριστική, θυμωμένη, καταθλιπτική !Τον πρώτο μήνα ειδικά, όλο το φορτίο το σήκωσε ο αδερφός μου ο Μανώλης, που παράτησε τη δουλειά του και έμεινε μαζί μου στην Αθήνα.Νομίζω εκείνο το διάστημα η παρουσία του ήταν καταλυτική για την ψυχική μου υγεία.Κοιμόμουν πολύ, ξυπνούσα για να πιω νερό και να τσιμπήσω με το ζόρι κάτι!Φρόντιζε εκείνος να μου έχει έτοιμο πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό , κάθε φορά και κάτι διαφορετικό μήπως και φάω !Και κάθε φορά εγώ ή θα έκλαιγα ή θα μάλωνα μαζί του !Ήμουν ο πιο δύσκολος άνθρωπος του κόσμου (μεταξύ μας όχι μόνο τότε), γιατί δεν μιλούσα, δεν εξηγούσα, ήθελα οι άλλοι να κατανοούν τις ανάγκες μου!Και ευτυχώς είχα ανθρώπους που άντεξαν το χειρότερο εαυτό μου! Που έκαναν υπομονή ιώβεια με τα νεύρα ,τα ξεσπάσματα και πολλές φορές με την κυκλοθυμική συμπεριφορά μου!Που περίμεναν να κάνει το πένθος τον επώδυνο κύκλο του, που μου στάθηκαν χωρίς να με κρίνουν!Ξέρω πως δεν είναι αυτονόητο να μένουν οι άλλοι δίπλα σου, όταν είσαι στα χειρότερα σου και να συνεχίζουν να πιστεύουν στο καλύτερο που μπορείς να γίνεις!Δεν σου είπα ποτέ ένα ευχαριστώ ρε Μάνο, που άντεξες και όχι δεν ήταν αυτονόητο, επειδή είσαι αδερφός μου!Σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί να μου σταθείς, σε ευχαριστώ που πιστεύεις σε μένα!Πίστη Κρυσταλλίδου
