Μόνο ως τηλεοπτικό έγκλημα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών απέναντι σε κορυφαίους -χαχα- δημοσιογράφους. Και αν το διακύβευμα ήταν να μειωθούν οι αναποφάσιστοι, αυτοί αυξήθηκαν αφού ο καθένας εκ των αρχηγών απαντούσε αλλά αντί άλλων απευθυνόμενος ο καθένας στο δικό του κοινό. Η παρωδία-ντιμπέιτ που δεν εκπροσωπήθηκαν όλα τα κόμματα, που εκπροσωπήθηκαν άλλα που δεν ήταν στις προηγούμενες εκλογές, που υπάρχουν κανάλια με άδεια πανελλαδικής εμβέλειας αλλά δεν κλήθηκαν να στείλουν δημοσιογράφους, με δημοσιογράφους που δεν έκαναν ερωτήσεις αλλά τοποθετήσεις (γιατί έτσι έχουν μάθει), με δημοσιογράφους που “χάνονταν”, με πολιτικούς μονολόγους, και εν τέλει με το συμπέρασμα πως “κορυφαίοι” δημοσιογράφοι είναι μόνο αυτοί και όχι άλλοι αξιολογότατοι που δουλεύουν είτε σε εφημερίδες είτε στο διαδίκτυο.
Το μόνο που ήθελαν τα κανάλια ήταν η εικόνα των πολιτικών αρχηγών προκειμένου να μπορέσουν να κανιβαλίσουν και να σχολιάσουν όπως αυτοί θέλουν και να βγάλουν τα “συμπεράσματά τους”, που θέλουν να μας επιβάλουν. Και τι δεν είπαν! Επικοινωνιακός ο ένας, βαρύμαγκας και κοντά στη κοινωνία ο άλλος κοκ. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Ο Θεοδωράκης απάντησε σε απόκριση του κ. Γιομπαζολιά, που δεν είχε ολοκληρώσει (πώς κατάλαβε τι ήθελε να ρωτήσει;), η Τρέμη εξεμάνη με τον Τσίπρα γιατί δεν κατονόμασε τα κανάλια που συμμετέχουν στη διαπλοκή, και γενικώς η τιμή της δημοσιογραφίας θα διεσωζόταν μόνο σε περίπτωση που η δημοσιογράφος είχε την ίδια αντίδραση για άλλα θέματα που ακούστηκαν και προφανώς ενδιαφέρουν περισσότερο την κοινωνία μας, όπως πχ η ανεργία, σχόλιο το οποίο πολύ εύστοχα διατύπωσε ο Νίκος Χατζηνικολάου.
Άφθονο προβληματισμό για το πόσο κοντά στο πάτο φτάνουμε και το μόνο συμπέρασμα που προσωπικώς έβγαλα είναι ότι η κάθε κοινωνία έχει, όχι μόνο τους πολιτικούς που της αξίζει, αλλά και τους δημοσιογράφους.
Ηλίας Σιδέρης, Δικηγόρος Αθηνών
